Mijn bureaustoel en ik, wij geraken soms wel erg vergroeid met mekaar. Het lijkt wel een extra lichaamsdeel af en toe. Ik zit het grootste deel van de dag op mijn stoel, hoofdzakelijk om die beruchte studieboeken te lijf te gaan. Maar er blijken nog handige toepassingen voor een bureaustoel op wieltjes te bestaan.

Als ik te zwak ben om rond te lopen, is hij best handig. Alles voor de energiebesparing op de momenten dat ik niet anders kan! Zo komt mijn maatje heel goed van pas als ik iets in de kleerkast moet wegbergen. Rollen maar en klaar! Ook als ik de deur van mijn kamer ga openmaken voor mijn zus die haar handen vol heeft met onze oneindige theepot en  kopjes, rrrrol ik naar de deur en rrrrrol ik weer terug. Maar het mij al zittend voortbewegen is nog niet alles.

Het komt maar al te vaak voor dat ik, om een glimp van de buitenwereld op te vangen, een sierlijke rol met mijn bureaustoel maak zodat ik aan het raam van mijn slaapkamer terechtkom. Zo zit ik daar dan, op mijn stoel, kijkend naar de mensen die voorbij wandelen of fietsen. Genietend van de vogels die langskomen of van een mooie zonnige hemel. Soms zit ik ontspannen voor me uit te kijken, soms steun ik op mijn vensterbank en hang ik zowat tegen het raam, alsof ik zo dicht mogelijk die buitenwereld probeer te benaderen.

Wees maar zeker dat ik op een warme dag de raam openzet en de heerlijke buitenlucht over mijn gezicht voel stromen. Ik zit daar als ik een appeltje schil. En ik zit daar nog steeds als het buiten al donker is en ik waarschijnlijk veel te zichtbaar voor de rest van de straat ben. Daar is ze weer, het meisje achter de geraniums. Mensen moeten mij wel een vreemde verschijning vinden, altijd maar achter dat raam.

bureaustoel

Maar als ze goed kijken, zien ze soms iets heel speciaals. Er zijn zo van die momenten dat ik mijn oude uitbundige zelf ben. Een lekker muziekje, en ik die in het rond wil dansen en springen als een volslagen idioot, lachend en zingend. En dan gebeurt het. Met het verschil dat ik aan mijn stoel gekluisterd blijf, welteverstaan.  Op die momenten kunnen mijn toeschouwers een volslagen idioot op een stoel zien, dansend met haar bovenlijf en, nu ja, niet echt springend. Een idioot met een grote lach op haar gezicht en zo vol levenslust.

Ik hoop natuurlijk dat ik op een dag opnieuw het hele huis kan ronddansen en springen, zonder het gevoel te hebben dat ik elk moment door mijn benen kan zakken of dat een hartaanval nabij is. Maar tot die tijd zal ik het moeten doen met mijn idiote stoelendans en heel af en toe een paar bokkensprongen op eigen benen. Een rare verschijning, vinden mensen ongetwijfeld. Maar ik lach om mezelf en denk, dit nemen ze mij niet meer af.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik nog altijd voor het grootste deel zelf bepaal wanneer ik weer eens vergroei met mijn stoel. Sommige medepatiënten hebben zelfs dat niet meer en zijn verplicht om alles te doen in een rolstoel. Sommigen zijn bedgebonden en kunnen er alleen maar van dromen om rechtop achter een raam te gaan zitten. Dit besef ik ten volle, en mijn hart is bij hen.

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.