Luisteren naar mijn lichaam. Ik ben er nooit sterk in geweest. Ik drijf mezelf altijd tot het uiterste, ga te ver. Ik voltooi met de grootste moeite van de wereld een activiteit, waarna ik crash. Ook al voel ik dat mijn lichaam me tijdens die activiteit waarschuwt: het is genoeg nu! Het is eigenlijk al te laat! Stop!
Ik leg mijn grens te ver
Ik negeer telkens de signalen, binnen een bepaalde grens. Maar die grens leg ik dus te ver. Dankzij de behandeling heb ik iets meer kracht om dingen te doen. Naar de winkel gaan, een wandelingetje maken, een thee gaan drinken op een terrasje. Maar door die dingen dan ook daadwerkelijk te doen, maak ik mezelf terug zieker. Dat voel ik terwijl ik daar loop, in die winkel en het begint te duizelen. Of tijdens die wandeling, wanneer de migraine weer opkomt. Op het terras waar mijn maag misselijk begint te protesteren. Niet van de thee, maar van de inspanning.
Het is heel moeilijk om, terwijl je voelt dat je wat sterker bent geworden, en de wereld daarbuiten iets meer bereikbaar lijkt, toch nog op die eeuwige zetel tussen die vier muren te blijven liggen. Er is iets van keuze gekomen: kies ik ervoor om de inspanning aan te gaan, maar mezelf er wel weer zieker door te voelen? Of kies ik voor de weg waar ik misschien geleidelijk minder klachten krijg maar me wel steendood verveel?
Tot nu toe koos ik, wanneer het mogelijk was, voor de inspanning. Vaak om anderen te plezieren. Soms ook voor mezelf. Maar de laatste tijd probeer ik iets nieuws: écht luisteren naar mijn lichaam. Zegt het stop, dan stop ik. Of dat probeer ik toch tenminste. Het is een voornemen dat ik soms kan naleven en waartegen ik vaak nog heel luid FOERT zeg.
Op dit eigenste moment ben ik trouwens niet goed bezig, want ondanks de duidelijke signalen van duizeligheid, keelpijn, oorpijn, hoofdpijn en trillende armen schrijf ik toch nog deze blog. Foei! Maar hierna ga ik plat, beloofd!
Beslissing over mijn studie
To the point nu, want eigenlijk is dit een lange aanloop naar wat ik wou vertellen. Ik ben inmiddels bezig met het studeren van mijn laatste vak voor de bachelor psychologie. Alleen, die deadline die ik mezelf gesteld heb, die schuift steeds verder op. In de nieuwe filosofie van het lichaamluisteren merk ik namelijk pas echt hoeveel studeren van me vraagt.
Waar ik tot nu toe altijd doorging op automatische piloot, om toch maar zo snel mogelijk dat diploma te halen, probeerde ik de voorbije periode de boeken weg te leggen bij de eerste signalen van grensoverschrijding. Blijkt dat dus al na een pagina of vijf te moeten. Zo gaat het natuurlijk niet vooruit. En zo geraak ik niet in die studieflow, die maakte dat ik tot nu toe al mijn vakken plichtbewust heb afgerond.
Tegelijkertijd zorgt deze ervaring ervoor dat ik nu pas ten volle besef hoeveel deze cognitieve arbeid bijdraagt aan mijn klachten. Gefocust als ik was op het halen van dit doel, stond ik niet stil bij de gevolgen die ook deze inspanning heeft voor mijn zieke lijf, ook al zit ik ‘maar’ de hele tijd op een stoel te lezen. Het contrast met de voorgaande periode, waar ik de studie noodgedwongen even op een lager pitje zette, valt me eens te meer op.
En daardoor komt dat ik nu de klik heb gemaakt in mijn hoofd. Dit wordt mijn laatste cursus. De voorzichtige ambitie van toch ook nog de master halen geef ik op. Ergens steekt het nog, wil ik me terug kunnen vastbijten in de stof en voluit gaan voor mijn doel, en de overwinningsroes die ik ervaar telkens ik ondanks alles een goed examen afleg. De angst voor verveling en doelloosheid is niet veraf. Hierna volgt ergens ook een beetje een zwart gat, want werk zoeken, laat staan mijn studie in de praktijk brengen, is een voorlopig zeer onrealistische droom.
Af en toe kunnen genieten
Maar tegelijkertijd weet ik dat ik nu ook andere (realistische) prioriteiten heb. Ik wil alles geven om de behandeling vooruit te laten gaan, door een zo gunstig mogelijk klimaat te scheppen om de medicatie haar werk te laten doen. Dat wil zeggen, letten op mijn grenzen.
Ik wil af en toe ook kunnen genieten. Iets doen voor mezelf. Niet zoals vroeger, alleen maar in functie van de studie leven. Ik moet mezelf al genoeg ontzeggen door de ziekte. Dan wil ik op momenten dat het gaat, en met voldoende rust voor en na, ook eens iets leuks kunnen doen. Sinds de studie trager is beginnen verlopen door nu op eigen benen te staan, ben ik meer aan het genieten, van hele kleine dingen. Ondanks pijn en ziekte, heb ik ook mooie momenten en die wil ik blijven behouden.
Nu ik overdag altijd alleen ben en omdat ik het mezelf zoveel jaren plichtbewust ontzegd heb, heb ik meer behoefte om een voorzichtig stapje buitenshuis te zetten. En dat wil ik mezelf in alle vrijheid kunnen gunnen, zonder de druk van boeken die liggen te wachten.
De mogelijk grootste prioriteit is nu mijn gezinnetje (dat voorlopig weliswaar nog maar uit twee mensen bestaat). Ik wil kunnen blijven investeren in ons huishouden door te koken voor ons tweetjes en af en toe een wasje te draaien. Ik zou zo graag nog veel meer doen om mijn vriend te ontlasten, maar dat mag ik niet van hem :-). Ik wil blijven investeren in ons geluk als koppel door in het weekend fijn samen te kunnen zijn.
Het is genoeg geweest
Al deze dingen zijn al zwaar genoeg zoals ze zijn, zeker als ik vaker de nodige rust in acht wil nemen. Dan kan ik alleen maar concluderen dat het genoeg is geweest na al die jaren, en dat studeren nu plaats moet maken voor een voller leven. Misschien niet voller in de ogen van de maatschappij, misschien niet in intellectueel opzicht, misschien zelfs niet in mijn eigen ogen op de momenten dat ik me nutteloos en saai zal voelen.
Maar de tijd is gekomen dat ik ga aanvaarden dat ik ziek ben en mijn grenzen moet respecteren, dat ik meer ga kiezen voor mezelf door te genieten van de kleine dingen die wel mogelijk zijn.
Daar wil ik voor gaan, dat wordt mijn doel vanaf nu. Ik kan niet beloven dat het altijd zo zal gaan, maar ik wil het in elk geval op die manier proberen.
Wat het halen van dit laatste examen extra moeilijk maakt, is dat die klik in mijn hoofd er dus gekomen is. En toch moet ik nu nog de motivatie en de kracht bij elkaar rapen om ook dit vak in mijn hoofd te stampen. Terwijl ik die verdomde signalen na die vijf pagina’s al voel tegenwerken. Of zelfs al voor ik begonnen ben. Die laatste loodjes hé…
Wij hebben toch schatten van mannen hé! 😉
Alweer zeer herkenbaar wat je schrijft, alsof ik naar mezelf aan het luisteren ben hihi …
Herkenbaar! Jij zit nu in precies dezelfde fase als ik. Ik kies er nu voor om elke dag een stukje te lopen en dat gaat 'ten koste' van de laatste dingen die ik nog wel deed in huis (koken, wasje draaien). En nu is mijn volgende uitdaging om goed te leren omgaan met onverwachte dingen (iemand die aan- of opbelt) want daar ga ik steevast over de grenzen heen….