Gisteren in Telefacts een beklijvende reportage over een lotgenote. E., iemand wiens naam ik vroeger wel eens zag voorbijvliegen in het online wereldje, en waarvan ik nu de blog regelmatig eens bezoek, deed haar verhaal. Puur en eerlijk, heel sereen.
E. heeft een erg hard leven gehad. Niet alleen is zij zelf ziek, ze verloor ook haar dochtertje aan mucoviscidose. Er volgde een scheiding van haar echtgenoot, en zij bleef alleen achter.
In de uitzending werd dan wel niet met veel woorden aandacht besteed aan de ziekte van E. zelf, voor mensen die dagelijks hetzelfde meemaken was het overduidelijk en herkenbaar.
De altijd aanwezige pijn, die je toch trots probeert te verbijten door met opgeheven hoofd te lopen. Lotgenoten herkenden haar manier van bewegen, zagen dat elke stap maakte dat E. op haar tanden moest bijten om het niet uit te schreeuwen. We herkenden het niet willen toegeven aan het zieke uiterlijk door toch nog iets van moeite te doen om er deftig uit te zien.
Ook de armoede die altijd om de hoek loert, omdat we geen inkomen hebben, of slechts een kleine uitkering die voortdurend dreigt te worden afgepakt. En omdat we ook nog al onze medicatie, al onze pogingen om uit deze miserie te ontsnappen, helemaal zelf moeten bekostigen.
Het totale vereenzamen, doordat langzaam maar zeker iedereen verder gaat met zijn drukke leven, en je als zieke niet kan volgen. Slechts zij die geluk hebben houden nog een paar vrienden over, hebben een begripvolle familie, of hebben de kans om een gezin uit te bouwen. En dan nog kunnen we in die relaties niet geven wat we zouden willen geven, niet zijn wie we zouden willen zijn.
We kennen zo goed het onbegrip van de maatschappij, de opmerkingen van mensen om ons heen die door merg en been snijden. Terwijl je, zoals E. zei, alleen maar wil werken, een hobby hebben, eens kunnen buitenkomen en wat mensen zien. Leven, simpelweg. Maar simpelweg niet voor ons.
Dus lieve E., al wilde ik dat ik je kon vertellen: ‘alles komt goed’… Alle respect voor je beslissing. Rust zacht, samen met jouw dochter.
Helemaal eens met de laatste zinnen van je blog.
Ik hoop dat ze je blog leest, dat zal haar goed doen. Echt heel moedig om hiermee naar buiten te treden.
<3
Sofie!Zo waar! Ik heb de reportage niet gezien omdat ik momenteel in Spanje woon. Maar ik ken haar pijnen, haar eenzaamheid, haar onbegrip en natuurlijk ook het jouwe. je schrijft wat ik voel. Ik heb een heel zware terugval en het is me soms ook allemaal te veel. Gelukkig heb ik een lieve man, die ook een moeilijk leven heeft door die rotziekte. Ik heb in zeer moeilijke omstandigheden 2 prachtige dochters op de wereld gezet en met veel moeite groot gebracht en nu heb ik ook 2 kleinkinderen. Mochten die er allemaal niet zijn, dan was mijn keuze snel gemaakt. Ik zou hetzelfde als Elske doen. Ik kan alleen maar respect hebben voor zo'n moedige beslissing. Liefs Katrien
beste, ik heb de reportage wel gezien en heb geprobeerd haar via de redactie van Telefacts te bereiken. Ze hebben me verzekerd dat alle mails naar haar werden doorgestuurd. Ik zou haar zo graag nog wat warme steun bieden want ik kan niet begrijpen dat mensen haar zo eenzaam laten wezen in deze tijd…..
veel sterkte aan iedereen die pijn lijdt.
Nadine
Zeer triest van die man dat die haar niet financieel heeft gesteund. Hij is welstellend genoeg.
Daar ik zelf heel erg ziek ben mr er geen aandacht wil mee trekken, blijf ik liever anoniem. Ik wens niemand pijn & ziek zijn toe mr dat Els zo eenzaam is, hft ze ook wel aan haar karakter te danken. Ik heb meermaals haar furieuze buien meegemaakt, zij had n doodbrave man en Lies n dochter om fier op te zijn. Els was iemand die veel en iedereen gebruikte om zelf in de belangstelling te staan daardoor geeft de reportage mij n zeer wrang gevoel. Moedig om de ziekte op die manier bespreekbaar te willen maken mr weer ns die nood aan aandacht & in de belangstelling staan om ieders medelijden op te wekken & de reacties te zien want waarom wil ze anders dat de reportage vóór haar heengaan uitgezonden wordt!? Daar ik niet wou natrappen vr de jaren die ze mij met Lies door haar banale ruzie ontzegd hft, wou ik niet op de reportage reageren maar het laat mij niet los.
hallo , kan ik met u op een of andere manier in contact komen ?
mvg vicky
Hoi Vicky, je kan een kijkje nemen op de contactpagina of op mijn social media kanalen 😉
ik herken uw verhaal jammer genoeg 😑 en het laat mij ook niet los groetjes