Zo, ik ben even heel erg afwezig geweest hier! Gelukkig heeft dat ook opgebracht, want tussen alle hectische verbouwafspraken, schilderwerken en het inpakken van dozen, hou ik me tot nu toe redelijk staande, ondanks het gebruik van de overleefmodus waar ik eerder al over vertelde. Of misschien wel dankzij ;-). Omdat ik af en toe een berichtje van een bloglezer krijg die zich afvraagt hoe het nu gaat, vond ik toch dat ik eens iets van me moest laten horen.
- De hibiscus in onze nieuwe tuin
Verhuis op de planning!
Momenteel heerst hier nog steeds een drukte van jewelste. Hoewel we nog geen afgewerkte badkamer, keuken, of vloer op de bovenverdieping hebben, staat onze verhuizing wel al gepland. Normaal gezien worden deze zaken de komende twee weken afgewerkt. Wij duimen dus heel erg dat alles vlot verloopt, want over iets meer dan twee weken zeggen wij ons appartementje vaarwel!
We kijken hier heel erg naar uit, en zijn druk in de weer om alles in orde te krijgen. Concreet betekent dat nu vooral: schilderen! Inmiddels zijn de schilderwerken in keuken en woonkamer en op zolder helemaal klaar. De slaapkamer wàs klaar, maar door een onverwachts extra werk moeten er nu heel wat retouches gebeuren. Verder staan nog de logeerkamer, de badkamer en enkele kleinere ruimtes zoals het toilet en een berging op de planning. Ohja, en de deuren.
Concreet is het natuurlijk zo, dat vooral mijn vriend al dat werk op zich neemt. Ik doe wel wat ik kan, maar dat is niet veel. Toch draag ik ook mijn steentje bij, op mijn manier. Ik ben enorm blij dat ik bij het hele proces betrokken kan zijn, en de evolutie van ons huisje kan meemaken, al is het soms van op een matras op de zolder, vechtend tegen de migraine. Aan de andere kant ben ik degene die zich vooral bezighoud met inpakken, en ik weet dat dat een grote taak is waar mijn vriend een hekel aan heeft. We vullen elkaar dus mooi aan!
Het was ook heel fijn dat enkele mensen spontaan een muurtje (of verschillende muurtjes) kwamen mee verven. Dank jullie wel, lieve schatten!
Maar ook… operatie
Te midden van dit alles kreeg ik vandaag niet zo’n fijn nieuws bij de dokter. Ik heb namelijk, zonder het te weten, een fistel ontwikkeld. Dit is een opening in de huid, die via een gang leidt naar een onderhuidse ontsteking (haarnestcyste). Ik ontdekte dit per toeval door een bloeding. Mijn huisarts regelde dat ik vrijwel meteen bij een chirurg langs kon en het verdict is gevallen: ik word volgende week geopereerd. Dit is absoluut noodzakelijk, omdat anders de onderhuidse gangen blijven uitbreiden. Hoe langer je wacht met opereren, hoe meer er moet worden weggehaald, en dus hoe groter het litteken achteraf. Ook heb ik kans op het ontwikkelen van een abces, en dat is ook iets dat ik liever vermijd.
Wie me al langer volgt, weet dat ik meer dan een jaar geleden een ontsteking kreeg op mijn staartbeen. Sindsdien is dit een zwakke plek gebleven waar ik regelmatig opnieuw pijn krijg. Toevallig (of net niet) is de fistel die nu ontdekt is, gelokaliseerd boven mijn staartbeen. Het zou dus goed kunnen dat ik al die tijd al last had van de fistel, en niet van mijn staartbeen. Ik hoop dus dat de uitbreiding ervan nog niet te ver gevorderd is na zo’n lange periode. Dit kan de arts pas zien bij de operatie zelf: met een kleurstof wordt het gangenstelsel bepaald, en dan ook meteen weggehaald.
Nazorg
De operatie zou op zich niet al te lang mogen duren. Wel krijg ik een volledige narcose, maar een verblijf op de dagkliniek is voldoende. Waar ik vooral tegenop kijk, is de nazorg. Men naait namelijk de wonde die ontstaat niet dicht. De natuurlijke genezing hiervan zal zes tot acht weken duren, en dus moet elke dag de thuisverpleging langskomen om de wonde te verzorgen.
Dit alles komt natuurlijk vreselijk ongelegen tijdens alle duizend dingen die nog moeten gebeuren voor de verhuis. Niets aan te doen, ik zal het allemaal zo goed en zo kwaad als het kan moeten bolwerken. Ik hoop maar dat mijn lijfje het allemaal volhoudt. Want dit is een extra dobber, die we niet zagen aankomen, en waar dus in de redelijk strakke planning echt geen plaats voor is.
Mijn huisarts zag in 30 jaren praktijk nog nooit een patiënt met dit probleem. Tja, en die eerste, die moest ik weer zijn natuurlijk. De wereld van Sofie! Al een geluk dat die wereld binnenkort een beetje mooier en groter wordt, met twee verdiepen, een afwasmachine, een nieuwe inrichting, veel plaats én een tuintje. Fast forward please!
Jee Sophie,
wat houd je de drukte en stress goed vol! Nou is het natuurlijk wel voor iets leuks, jullie eigen huis :).
Heel veel sterkte, ook met de operatie, lijkt me niet echt fijn. Hoop ook dat je snel herstelt ervan.
lieve groetjes!💕💕💕
Fijn om weer wat te lezen van je. Omdat ik ook zelf Lyme heb begrijp ik het allemaal heel goed wat je beschrijft.
Meestal komt pas de klap nadat alles achter de rug is en je lichaam en geest weer op ´aarde´ belandt.
Maar dan ben je tenminste in je nieuwe huis en kan je herstellen van de zware tijd.
Sterkte met de operatie. Misschien niet eens zo gek om rust te moeten inbouwen. Dan kan je ook weer wat herstellen.
Mar
Fijn om weer even wat te lezen over hoe het met je gaat. Drukte alom dus en ook nog een operatie. Het fistelverhaal is mij niet onbekend. Ik heb hidradenitis en ik ben een wandelend onderhuids gangenstelsel. Opereren is geen optie meer hier. Ik heb een operatie aan mijn oksel gehad, die is nu schoon, maar mijn liezen en omstreken zijn helaas niet meer te redden. Ja, met 5 operaties en tig huidtransplantaties. Dus fijn dat je er op tijd bij bent en dat het verholpen kan worden. Hopen dat het bij jou net zo gaat als bij mijn oksel en dat je er nooit meer last van zult hebben. Het is wel heftig dat je dit er nu ook nog bijkrijgt zeg. Ik leef echt met je mee en wens je heel erg veel sterkte. X
Hoe gaat het nu met je Sofie?
Ik mis je blogs…..
Mar
Hoi lieve Mar,
ik weet het, ik ben nog erg afwezig hier! Dat wil gelukkig niet zeggen dat het heel slecht gaat, maar er is nog best veel te doen in het huis 😉
Ik heb vandaag een nieuwe update geplaatst!
x Sofie