Vorige vrijdag trok ik de voordeur achter me dicht en ging naar de winkel. Te voet. Alleen. Voor wie mijn blog nog niet lang volgt: ja, dat is best wel een dingetje. Vanwege mijn chronische ziekte heb ik een lage inspanningscapaciteit en kan ik prikkels slecht verwerken. Inspanningen, gesprekken en drukte: het maakt dat ik me zieker ga voelen.
Normaal gezien kom ik alleen op nuttige plekken als iemand mij vervoert met de auto. Of als er iemand bij mij is die kan ingrijpen als het plots niet meer gaat.

Kleine rondjes beweging

Sinds het wat beter gaat, kan ik af en toe een rondje (elektrisch) fietsen. En ik probeer nu om de twee à drie dagen een wandeling van twee kilometer te maken. Dat gaat goed. Mijn routes waren tot nu toe wel altijd nogal veilig. Dat bedoel ik dan letterlijk: niet te druk, niet te veel ingewikkelde verkeerssituaties. Slechts een minimum aan concentratie vereist.

Al een paar keer was ik aan het wandelen en ging het zo goed dat ik dacht: volgende keer ga ik naar daar. Daar, dat was dan een plek zoals de dierentuin van Antwerpen (daarvoor moet ik de trein nemen), het kerkhof verderop in het dorp (daarvoor moet ik met de fiets het verkeer in) of de lokale winkelstraat (net wat langer wandelen dan mijn normale routes). Een echte plek met een doel dus, niet zomaar wat ronddwalen in de omliggende straten van ons huis.

Niet vanzelfsprekend

Ik besef dat dit allemaal heel idioot moet klinken voor gezonde mensen die niet hoeven na te denken bij de stappen die ze zetten – letterlijk dan. Normaal gezien is de route naar je werk of school gewoon wat het is: de route. Vanzelfsprekend. Autorijden, de fiets nemen of het openbaar vervoer zijn de normaalste zaken van de wereld. Dat vond ik vroeger ook.

Maar als je ziek bent, is de weg ernaartoe al obstakel nummer één om te doen wat je wil doen. Of eigenlijk nummer twee, want jezelf klaarmaken is natuurlijk de eerste essentiële voorwaarde. En als je dan uiteindelijk trots als een pauw je doel hebt gehaald, dan moet je ook nog die route terug kunnen nemen zonder onderweg in te storten.

Impulsief willen zijn

Dus, ik vond het best wel een mijlpaal. Dat ik op een zonnige maar nog steeds koude vrijdag die wandelschoenen aantrok met een duidelijk doel. Ik ging naar de winkelstraat, want ik had iets nodig.

In de buurt van het station twijfelde ik nog even. Zou ik de trein nemen? Naar de dierentuin? Ik besloot wijselijk dat dat voor een andere keer was. Babysteps. Niet vergeten.

Onderweg naar de drogist liep ik voorbij de supermarkt. Het schoot me plots te binnen dat we nog champignons nodig hadden voor het avondeten. Normaal gezien haalt mijn man na het werk nog wat extra boodschappen indien nodig. Maar nu kon ik het doen. Dit was een impulsieve actie die ik wél kon uitvoeren.

Genieten van zelfstandigheid

De chronisch zieken onder jullie zullen het gevoel dat ik vervolgens kreeg misschien wel herkennen. Zelfstandigheid! Zelf iets kunnen doen dat van betekenis is. Iets dat niet vanuit bed hoeft. Iets dat andere mensen elke dag doen, als een betekenisloze extra, omdat het nog even moet. Voor deze vrouw van bijna dertig was het zowat de eerste keer: zelfstandig naar de buurtwinkel. Wie van de voorbijgangers of winkeldames kon zoiets vermoeden?

Het was voor mij ge-wel-dig. Een bakje champignons halen voor het avondeten. En dan nog even langs de drogist. Zo normaal dat ik me voelde.

Het verschil met vroeger

In winkel nummer twee gingen mijn alarmbellen af. De inspanning was te groot en ik werd duizelig. Op de terugweg liep ik op automatische piloot. Ik voelde me wazig en bedacht nog net dat ik mijn hoofd er moest proberen bijhouden. Want ja, op straat lopen met verkeer enzo… Niet het moment voor mijn hersenen om uit te checken. Dat ik destijds de juiste keuze maakte door mijn voorlopig rijbewijs aan de kant te leggen, werd nog eens bevestigd.

Terug thuis dronk ik tevreden een grote tas thee in de tuin. Terwijl de zon mijn benen warmde voelde ik dat mijn tripje toch wat groots was geweest. Pijn heb ik meestal wel na een wandeling maar die duizeligheid, dat is voor mij wel een duidelijk signaal.

Toch merk ik een heel groot verschil met “vroeger”. Toen kwam het niet in me op om dit in mijn eentje ook echt te doen. Natuurlijk wilde ik het en dacht ik er over na, maar de stap om het echt te proberen, die kwam niet. Blijkbaar voel ik me nu op zijn minst al sterk genoeg om het gewoon te doen. Om mijn schoenen aan te trekken en de deur uit te stappen. Mijn intuïtie zegt nu dat ik in staat ben om zelfstandig naar de winkelstraat te stappen en weer heelhuids thuis te geraken. En dat is al heel wat.

Bewaren

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

16 Comments

  1. Daar had ik niet bij stilgestaan dat iets wat voor mij evident is, voor een ander een heuse overwinning kan zijn. Blijven zetten, die babysteps! En bedankt om dit te delen.

  2. Ik vind het geweldig van je! En het gevoel dat je hier beschrijft “Ik besef dat dit allemaal heel idioot moet klinken voor gezonde mensen die niet hoeven na te denken bij de stappen die ze zetten” herken in maar al te goed.

    We hebben misschien niet dezelfde kwalen, maar ik herken zeker de overwinningen op dingen die normaal lijken. Zo hebben mijn man en ik een keer op één dag én gekookt, én gefietst, én gepicknickt met zelfgemaakte boterhammetjes. Blij dat we waren, en we voelden ons ‘normaal’. Ik weet natuurlijk wel dat anderen dat in een handomdraai kunnen, maar wij waren er trots op.

    En stiekem ben ik ook wel blij dat ik van zulke ‘kleine dingen’ kan genieten. Dat vind ik dan soms ook wel eens een voordeel.

    Ga zo door met de baby steps! En gelukkig wordt het weer langzaam warmer, helpt dat voor jou ook?

    1. Dat klinkt als een heerlijke dag voor jullie. Het kan zo fijn zijn als je van die gewone maar toch heel speciale dingen kan doen! Bij mij helpt het weer meestal ook ja, de winter is altijd mijn slechtste periode maar dat lijkt dit jaar beter mee te vallen. Vorig jaar had ik in de zomer wel erge hooikoorts en dat was dan weer erg zwaar voor mijn lichaam. We zullen zien…

  3. Wat goed van je Sofie! Daar mag je dus echt terecht trots op zijn hé. Wat voor mij makkelijk is, is voor jou moeilijk en er zijn waarschijnlijk omgekeerd ook zo’n dingen. Maar je moet je niet vergelijken met andere mensen hé. Gewoon doen waar je jezelf goed bij voelt, waar je zelf van vooruit gaat. En dat je van zo’n “kleine” dingen geniet is alleen maar mooier 🙂

  4. Oh,wat heerlijk is dat! Echt gefeliciteerd hoor. Dat je de stap durfde zetten, dat je naar je eigen signalen luisterde en er zo een echt succesverhaal van hebt gemaakt. Prachtig!

  5. Wat goed! Klein stapje voor buiten, maar voor jou zo groot! Het gevoel alleen al. Hopelijk ben je inmiddels een beetje ‘bijgetankt’. Ik kan me zo voorstellen hoe heerlijk ‘normaal’ je je even voelde. Want dat is zo fijn. Normaal…is zo ongewoon… Kus xx

  6. Wat onwijs goed van je dat je dat hebt gedaan! Ik wist eerlijk gezegd niet dat je chronisch ziek bent, wat enorm vervelend! Ik heb geen ervaring met overprikkeling e.d. maar ik kan me er een klein beetje bij voorstellen. Ik hoop dat je steeds meer stapjes kan maken Sofie 🙂 Zo te lezen gaat het de goeie kant op.

    1. Ja, dat is ook waarom ik jaren geleden mijn blog startte, om dingen te delen over chronisch ziek zijn. Inmiddels is mijn focus wat verschoven, haha, hoewel ik daar ook nog regelmatig over schrijf! Dankjewel hoor.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.