Chronisch ziek zijn: iedereen gaat er anders mee om. De ene slaagt erin om toch nog gelukkig te leven, de ander heeft het zo moeilijk met de situatie dat de mentale put alleen maar dieper wordt. Wat ik telkens zie terugkeren in patiëntenkringen is de vraag wat nu eigenlijk het nut is van chronisch ziek zijn. Welke positieve dingen kwamen eruit voort? Wat heb je ervan geleerd?

Een verklaring zoeken: niet voor mij

Sommige mensen zoeken in moeilijke situaties een verklaring, een waarom. Ze kunnen beter met tegenslag omgaan als ze er een hoger goed aan kunnen koppelen. Als er een reden is voor hun lijden, dan is het niet voor niets geweest. Als er toch op één of andere manier een positief gevolg aan vast hangt, dan is hun leven toch nog verrijkt.

Voor mij werkt het anders. Ik kan werkelijk geen enkel nut vinden in het hebben van een slopende ziekte, jarenlang. Voor mij heeft ziek zijn dan ook geen reden en ook geen voordeel. Het is niet mijn lotsbestemming geweest, het heeft niet zo moeten zijn. Ik had gewoon pech, brute pech. En nu moet ik omgaan met de gevolgen daarvan. En positieve gevolgen, die zijn er wat mij betreft nooit geweest.

Leren wat belangrijk is

Gezondheid is zowat de basis van alles. Het is veel makkelijker om ongelukkig te zijn omwille van je ziekte en alles wat je daardoor mist, dan om er gelukkig van te worden. Er gelukkig van worden, dat kan volgens mij niet. Maar gelukkig zijn ondanks een ziekte, dat wel. Chronisch ziek zijn en gelukkig: het kan, maar het is wel een uitdaging.

Veel patiënten zeggen dat ze door hun ziekte weer hebben geleerd om te genieten. Genieten van de kleine dingen in het leven. Ik doe het en ik kan er ook best geluk uit halen. Maar ik zou soms ook heel graag geluk uit grote dingen halen, als ik eerlijk ben.

Ik heb mijn ziekte niet nodig (gehad) om te leren waardoor ik gelukkig kan zijn of om te zien wat belangrijk is in het leven. Zelfs als veertienjarige, net voor mijn gezondheid me ontglipte, wist ik wat ik nodig had om iets moois van mijn leven te maken: een gezin. Liefde. Vrienden. Dat was wat mij gelukkig maakte en wat ik voor mezelf droomde, voor later. Ik had geen ziekte nodig om mij uit de ratrace te halen en weer te beseffen wat er echt toe doet in het leven. Ik zat niet in een ratrace, en ik wist perfect wat ik belangrijk vond.

nut van chronisch ziek zijn

Mijn ziekte heeft mij niets bijgebracht

Voor mij heeft het ook geen nut om te gaan nadenken waarom ik ziek werd. Het is niet makkelijker om het te bekijken als mijn lot, of te denken dat een hogere kracht hiervoor heeft gezorgd. Het is gewoon zo, en ik kan er maar beter zo goed mogelijk mee omgaan. Ik heb toevallig minder goede kaarten gekregen, en daar moet ik mee dealen. Niet meer dan dat.

Je zou kunnen zeggen dat ik alleen maar omwille van mijn gezondheid op het pad van groener leven ben gekomen. Of dat ik zonder mijn ziekte nooit was begonnen met bloggen. Maar het kan evengoed zijn dat ik die dingen sowieso was tegengekomen, ook als ik gezond was geweest. Het zijn nu eenmaal mijn interesses. Het is natuurlijk heel positief dat ik die verder heb ontwikkeld. Maar ik zou ze zonder nadenken weer opgeven als dat betekende dat ik gezond had kunnen blijven. Maar dat is niet zo.

Ik vind het prima, als mensen beter met hun ziekte kunnen omgaan door er een hoger goed aan te koppelen. Als zij het een plaats kunnen geven door op een rijtje te zetten wat er voor positiefs is uit voortgekomen, dan juich ik dat toe. Iedereen heeft tenslotte zijn eigen copingmechanisme om tegenslagen te verwerken.

Het nut van chronisch ziek zijn? Je hoeft het niet te zien

Maar voor sommige mensen werkt het anders. Ik heb niet het gevoel dat ik iets moest leren en ben er niet als een beter mens uitgekomen. Ik was al een fijn en goed mens voor ik ziek werd. Van nature was ik al een empathisch ingesteld persoon en ik waardeerde het leven al. Ik ben er niet nog rijker door geworden, en dat is oké.

Ziek zijn sucks. Er worden levens door verwoest. Voor mij hoeft niemand dus krampachtig te zoeken naar de voordelen ervan, als hij of zij die niet kan vinden. Soms heb je gewoon dikke, dikke pech. En het is oké om daar niets positiefs in te zien.

Bron foto: Unsplash

Bewaren

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

27 Comments

  1. Mooi stuk! Heel openhartig. Ik kijk er zelf iets anders tegenaan omdat ik wel zo’n typisch geval was van helemaal klem te zitten in de ratrace. Ik was nogal manisch bezig met zaken die er achteraf gezien helemaal niet toe deden.
    Ik heb door t ziekzijn met vallen en opstaan geleerd mijn grenzen te respecteren en aan te geven en ik ben veel beter voor mezelf gaan zorgen. Hierdoor voel ik me mentaal veel beter dan voort ziekzijn vreemd genoeg. Ik leef nu ondanks de beperkingen meer volgens mijn eigen agenda met meer eigen keuzes.
    Ik denk overigens idd niet dat er een hoger doel is. Ziekzijn is gewoon ruk en ik heb nog steeds veel verdriet dat een groot deel van het moederschap aan mij voorbij is gegaan hierdoor.

    1. En dat is ook oké, dat er dus wel mensen zijn die er iets uit leerden… Ik weet ook niet hoe het zou gelopen zijn als ik pas als volwassene ziek was geworden, wie weet had ik dan ook andere dingen geleerd of meegemaakt. Maar als tiener had ik echt niet zoveel zorgen (de druk op kinderen en tieners vandaag de dag is weer een ander verhaal denk ik, die kunnen natuurlijk ook teveel moeten). Wat verdrietig inderdaad dat je niet ten volle van het moederschap hebt kunnen genieten!

  2. Ik blijf mij ook de vraag stellen. Leren om anders in het leven te staan, minder belang hechten aan onbelangrijke dingen. Geld blijft echter belangrijk, want een chronisch zieke moet bewijzen dat hij/zij ziek is en onderzoeken kosten veel geld, gespecialiseerde artsen en therapieën ook. Men moet proberen terug aan het werk te gaan, ook al kan hij/zij bij wijze van spreken zijn bed niet uit, behalve op goede dagen en op de goede uren van een deel van de dag. En als je opnieuw wil (of moet gaan) werken , dan moet je genezen zijn, en dus blijf je verder zoeken, hoe moeilijk die tocht ook is. Vaak is het een stap vooruit en weer 2 achteruit. Maar welke andere keuze heb je dan blijven te proberen ?

  3. Ik ben het wederom met je eens! Er zijn zelfs mensen die zeggen dat ze hun aandoening niet hadden willen missen. Dat mag, maar ik snap het niet. 😉 Ik ben dan wel wat bewuster gaan leven sinds mijn gezondheid achteruit ging, maar ik denk dat ik ook ‘gezond’ wel vroeg of laat tegen grenzen was aangelopen en mijn ambities wat had ingetoomd. Nee, ik was liever gezond geweest – wat overigens niet betekent, dat ik nu mijn leven met iemand zou willen ruilen. Ik ben tenslotte meer dan mijn aandoening. 🙂

    1. Ja, goed voor hen, maar dat is ook zeker niet mijn visie. Net als jij zou ik ook niet ruilen, ik wil graag mijn aandoening inruilen maar de mensen die ik liefheb en die mij liefhebben niet!

  4. Oh Sofie, ik kan me voorstellen dat je ook verlangt naar genieten van de grote dingen! Of eigenlijk kan ik me dat natuurlijk helemaal niet voorstellen, want ik heb geen idee hoe het is om zo beperkt te worden door je eigen lichaam. En daar ben ik blij om, al zal ik me vast niet realiseren hoe bevoorrecht ik daarin ben. Alleen maar goed voor jou!

  5. Wat heb je dit mooi en eerlijk geschreven, niks verbloemd, gewoon zoals je het aanvoelt, en zoals ik het ook aanvoel. Brute pech, ja, is hard, maar meer kan ik er ook niet van maken. Wat niet wil zeggen dat ik mijn hoofd laat hangen, verre van!

    1. Nee, en dat is nog iets dat vele mensen niet lijken te begrijpen. Het is niet omdat je de situatie aanvaard en het gewoon rot is, dat je daarom negatief doet en je laat hangen. Sommige dingen zijn nu eenmaal heel stom en dat is oké, daar hoef je echt niet altijd “positief bij te denken”.

  6. Wat een prachtige en eerlijke blog! Ik kan me goed voorstellen wat je schrijft. Het is mooi dat andere mensen er soms wel iets positiefs aan kunnen koppelen, maar ik kan me goed indenken dat het voor jou meer voelt als iets wat vooral vreselijk lastig is. Heel mooi verwoord!

    1. Dankjewel voor je lieve reactie, Romy! Ik vind het exact zo: mooi als je er iets positiefs uit haalt, maar soms zijn de dingen gewoon rot en is het niet erg om dat niet positief om te buigen.

  7. Wauw wat mooi geschreven! Het lijkt me ook heel zwaar om chronisch ziek te zijn. Persoonlijk geloof ik zelf ook niet in een hogere macht of een reden waarom iemand ziek zou zijn. Het is gewoon super stom.

  8. Mooi geformuleerd!!! en wat een sterke vrouw ben jij Sofie … dank je voor dit eerlijke ‘schrijven’
    Doordat ik nooit de gepaste therapie vond (als HSP) en mij aangepraat werd dat er één of andere ‘les’ te leren valt, dat alles een ‘zin’ heeft, hebben zich overtuigingen nog meer verankert. Overtuigingen dat ziekte een ‘straf’ is, dat als ik de onderliggende boodschap zou begrijpen, ik zou beter worden, zou genezen, …
    valse hoop, angst … en bij momenten verbittering door het geschonden vertrouwen …
    heb ik ervan overgehouden.
    Ik doe mijn uiterste best om dit niet te laten groeien maar sinds ik op de Lyme nog ‘es een diagnose borstkanker gekregen heb, is er voor mij nog moeilijker geworden …
    Ik weet niet waarom ik dit aan jou schrijf.
    Het geeft me wat rust om jouw woorden te lezen, dank je wel!

  9. Heel knap en eerlijk hoe je dat zo geschreven hebt. Ik vind het echt goed dat iedereen zo gewoon z’n mening uit kan spreken en dat het er allemaal mag zijn.

    Zelf doe ik het wel heel erg; nut geven, maar voor mij is het juist heel erg een manier om me op de been te houden. Ik heb me zelfs een beetje als doel gesteld om de situatie voor ‘ons’ chronisch zieken zo veel mogelijk te verbeteren en daar zelfs mijn studiekeuze van af laten hangen. Zo extreem kan het blijkbaar ook … maar dat is oké. Op die manier heb ik echt het gevoel dat ik door mijn ervaring en kennis nuttig ben en dat de ziekte nuttig is.

    Ik ben heel erg gelukkig en (gek genoeg!) is mijn wereld ineens een stuk groter geworden sinds mijn diagnose.

    Nu moet ik zeggen dat ik geen aandoening heb waardoor ik aan huis gekluisterd zit en altijd moe ben, maar het is er wel altijd en het zit altijd in m’n hoofd, maar verder kan ik alles. Dat is ook een belangrijk verschil, waardoor ik me kan voorstellen dat andere mensen dit heel anders ervaren.

    Dankje voor dit stuk. Ik heb het met plezier gelezen 🙂

  10. Tjonge, de dagen na een feestje of een andere activiteit, dat je je ene been niet voor de ander kan krijgen. Je lijf, dat weigert te doen, wat jij graag wil. Heb sinds 2004 diabetes type 1 en was heel ziek. Gelukkig heb ik het nu redelijk onder controle door de insuline en een regelmatig leven. Maar wat HAAT ik het, als ik weer zo hondsmoe ben en niet altijd meer spontaan dingen kan doen. Wat HAAT ik het als mensen zeggen, dat je met diabetes goed kunt leven. O ja? De hele dag nadenken over iets wel of niet kunnen eten, de hypo’s , die je zomaar overvallen. Grrrr. Ik HAAT het om zoveel niet meer te kunnen doen, terwijl mijn hoofd zegt, dat het best kan. Ik heb het nu geaccepteerd, maar inderdaad het is pure pech. Het heeft me echt niet veel goeds gebracht, al heeft de steun van familie me wel heel goed gedaan, maar ik had graag gezond ouder geworden, wat langer blijven doorwerken in plaats van toch maar vervroegd met pensioen te gaan, maar het was helaas niet helemaal haalbaar. Ik begrijp jouw verhaal maar al te goed en het is prima, dat je ook durft te zeggen, dat je er moeite mee hebt, want wat leer je nou helemaal van ziek zijn ( iedere dag maar weer)?

  11. Ja, ik weet er alles van hsp. cvs. en een bipolaire stoornis. Ik kon ook niet zoveel aandacht aan de kinderen geven als ik wilde. Ik deed zoveel mogelijk en raakte vaak in uitputting. Mijn eerste depressie toen ik 19 was. Opname toen ik 21 was. nu ben ik 69. Ga 2 dagen per week naar de kunstwerklaats en 3 dagdelen naar de zorgboerderij. Ik vind het zo fijn die dagbesteding. Hoe ziek ik me ook voel, ik kom altijd beter terug. Probeer een indicatie te krijgen voor iets creatiefs
    Ik sta toch wel positief in het leven. Ook als ik ziek ben probeer ik de grote lijn in mijn leven vast te houden. Heel veel sterkte

    1. Herkenbaar dat je ondanks dat alles toch positief in het leven staat, dat heb ik ook. Wat mooi ook dat je zo’n fijne dagbesteding hebt gevonden. Die creatieve uiting vind ik in mijn blog terug 🙂 Jij ook veel moed!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.