Mijn studieboek en ik

Soms vraag ik mij af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ik ben zo ziek, zo ellendig ziek, en toch zit ik elke dag achter die verdomde studieboeken. Als ik dan elke zin drie keer opnieuw moet lezen en besef dat ik nog altijd niet weet wat er staat, terwijl mijn hoofd met elke letter iets harder lijkt te gaan bonken en ik intussen mijn best doe om niet toe te geven aan de misselijke duizelingen door al die dansende letters, dan vraag ik het mij af.

Waarom doe ik dit?

Ik doe drie jaar over één bachelorjaar. Sterker nog, studeren is het enige waar ik mee bezig ben, dag in, dag uit (uitgezonderd de uiterst zeldzame tijden waarin ik mezelf eens “uitlaat”. Wanneer ik na een aantal maanden zo vereenzaamd ben dat ik het niet meer uithoud en zeg: FOERT!, waarna ik een week total loss ben en zélfs die studieboeken met moeite kan openslaan).  Ik kan ook niet uitkijken naar leuke lesmomenten met medestudenten of een prof die zijn zegje doet. Het is altijd alleen mijn studieboek en ik. En dit alles terwijl ik studeren, op zijn zachtst gezegd, nooit als mijn ultieme tijdverdrijf heb beschouwd.

De realiteit

Mijn leeftijdsgenoten studeren allemaal stilaan af, hebben een diploma in handen en kunnen beginnen aan de volgende stap in het Echte Leven: werken. Ik geraak met moeite gedoucht in de ochtend, laat staan dat ik kan denken aan een carrière beginnen en mijn eigen centjes verdienen. In dat opzicht kan ik mij ook de vraag stellen of het allemaal wel de moeite waard is. Ik ben waarschijnlijk één van de meest optimistische personen die er rondloopt, maar ik moet ook realistisch blijven: er is een grote kans dat ik geen job zal kunnen uitoefenen en dat ik dus niks kan aanvangen met dat diploma waar ik nu zo hard voor zwoeg.

Kan ik het mezelf dan niet beter gemakkelijk maken en die wel erg ambitieuze plannen laten varen, zodat ik gewoon de rust kan nemen die ik zo broodnodig heb? Als ik ermee ophoud, heb ik misschien de kans om mijn sociaal leven weer wat op te peppen? Hoewel dat laatste een onwaarschijnlijkheid is, vermits ik me sowieso miserabel voel, wat ik ook doe of niet doe.

Ik zal er geraken

Maar dan bedenk ik hoe het was, een jaar niksen, tussen die vier muren. Doelloos, nutteloos, waardeloos. Gezonde mensen zouden het een geschenk vinden: lekker uitslapen, luieren, ontspannen. Wel, ik verzeker je, wanneer ontspanning inspanning is en je niets liever wil dan die mooie wereld buiten te gaan ontdekken, maar het niet kan omdat je lichaam je gevangen houdt als ware het een pijnlijke ijzeren kooi, dan is het een héél vergiftigd geschenk.

Wanneer dan ook nog eens een enveloppe in de brievenbus zit met een goed resultaat voor een cursus en ik weer een vak van mijn lijstje kan schrappen, zie ik mijn doel weer even voor ogen. Dan weet ik dat ik er zal geraken, op mijn eigen tempo, op pure wilskracht en doorzettingsvermogen. Die ijzeren kooi heeft ook mijn mentale ik beïnvloed. Met het verschil dat die mentaal wel ijzersterk is. Ik laat mij niet kennen. Ik ga door, helemaal tot aan de eindmeet en ver daarna. Niet alleen in mijn studie maar in elk aspect van mijn leven. Als dit ME-monster denkt dat het mij klein zal krijgen dan kent het mij duidelijk nog niet. Hoe zwaar en hard ook, ik zal winnen. Vol goede moed kruip ik opnieuw uit bed en begin aan de volgende bladzijde. Ook al staar ik als een zombie naar het blad en vervloek ik die veel te saaie stof met mijn suffe kop, ik ben tenminste weer een traag stapje dichter bij de toekomst. Tussen mijn vier muren.