To blog or not to blog?

Eerst heb ik een tijdje getwijfeld over het al dan niet starten van een blog. Ik wist niet zeker of ik mijn persoonlijke gedachten en belevenissen wel te grabbel wou gooien op het web. Bovendien, zou er überhaupt wel iemand interesse in hebben, of is het een moeite voor niets?
Uiteindelijk ben ik er gewoon voor gegaan. Als je onzichtbaar ziek bent zoals ik krijg je vaak te maken met onbegrip of onwetende reacties. Ik zou graag een blik bieden op het leven als chronisch zieke, omdat ik wel snap dat het heel moeilijk is om begrip voor iets op te brengen wat je niet kent. Toch denk ik dat er al veel zou veranderen als mensen elkaar met een open geest tegemoet zouden treden, en met een gezonde hoeveelheid empathie voor elkaar. Het is soms heel hard om mensen te moeten “bewijzen” dat je echt ziek bent en dat je echt bepaalde dingen niet kunt.

Het ordenen van mijn gedachten

Verder kan het voor mezelf opluchten om sommige dingen van me af te schrijven. En op de koop toe kan het een lotgenoot misschien een hart onder de riem steken op een moeilijk moment.

Wanneer  ik vragen krijg over mijn ziekte is het steeds moeilijk om iets duidelijk over te brengen. Mijn ziekte zorgt er onder andere voor dat ik het moeilijk heb om gedachten te ordenen, dat ik vaak dingen vergeet, dat ik de manier om iets helder te verwoorden niet te pakken krijg, of dat ik gewoon zo uitgeput ben dat ik de kracht niet vind om te spreken.

De stilte doorbreken

Mensen denken trouwens vaak dat ik een stille ben. Vaak zeg ik geen woord omdat ik de kracht niet heb. Wat anderen niet zien is dat in mijn hoofd allerlei antwoorden en verhalen verschijnen. Ze komen er gewoon niet altijd uit. Op andere momenten ben ik zo ziek dat de dingen die mensen zeggen tegen elkaar en tegen mij, niet doordringen. Ik probeer, maar ik kan niet volgen. Soms komt alles gewoon te traag aan en heb ik moeite om te begrijpen wat er tegen mij gezegd wordt. Of ik ben mij zo hard aan het forceren om ergens fysiek aanwezig te kunnen zijn, dat de omgeving één grote waas wordt. Het kost te veel moeite om gesprekken tussen mensen te blijven volgen en dus laat ik het allemaal maar over mij heen komen. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat je je nu moet inhouden en niks mag zeggen tegen mij. Integendeel, als ik dan eens iemand zie ben ik daar oprecht blij om. Als ik niet veel zeg, neem het dan ook niet persoonlijk op.

Herkenning

Dit alles maakt dat een blog misschien wel het middel bij uitstek is om op een ietwat gestructureerde manier mijn verhaal te vertellen. Ik kan er over nadenken, het opnieuw lezen en verbeteren, en dan pas de wereld insturen.

Ik hoop bovenal dat ik af en toe wat mensen kan ondersteunen met mijn schrijfsels. Zelf heb ik veel aan de herkenning die lotgenoten bieden. Ik wil daarom die herkenbaarheid verder zetten. Het leven zoals het is, als je jarenlang ziek bent.

Bewaren