Mini-update en vakantieoverpeinzingen

Eerlijk is eerlijk, het gaat niet zo goed met me. En toch, de enorme crash die de verhuis vergezelde lijk ik met babystapjes te boven te komen. Héél soms heb ik opeens een beter moment en denk ik, zou het waar zijn? Zou deze behandeling misschien toch iets doen? Maar even later lig ik alweer plat in de zetel, rillerig en slapjes, of sta ik veel te duizelig voor de kookpotten of afwas. Er is een oorlog aan de gang in mijn lichaam, dat voel ik maar al te goed. Hopelijk wordt de vijand deze keer verslagen.
Ik heb dus ook al een tijdje niet meer zo uitgebreid geschreven. Daarom, eentje uit de iets oudere doos…

26 juli 2010

“Aangenaam, ik ben Kathy!”, straalt de verpleegster van aan de voordeur me toe. Nog eens een nieuwe, ik kan alleszins rekenen op het wit-gele kruis om toch wat variatie aan te brengen in mijn sociaal leven.

“En, krijg je deze inspuitingen al lang?” vraagt Kathy. Ik voel het al in de lucht hangen, ze vraagt zich af waarom een jonge verschijning als mezelf twee keer per week een pijnlijke naald in haar bil moet laten steken. Ik ontwijk De Grote Vraag een beetje: ik heb niet veel zin om weer eens te horen te krijgen dat ‘CVS toch echt met de psyche te maken heeft, hoor’!

Misschien jammer, want zo loop ik natuurlijk de kans mis dat ik eindelijk wel eens met iemand te maken heb die weet wat ME/CVS is en die er begrip voor kan opbrengen. Of de kans om voor de zoveelste keer een poging te doen mensen te overtuigen van het tegendeel. Ik ga mijn energie er niet opnieuw in steken en behoed mezelf voor een nieuwe teleurstellende reactie.

Terwijl ik mijn uiterste best doe om de vlammende pijn van de injectie te negeren, hoor ik mezelf zeggen dat ik net terug van vakantie ben. Fout. Zieke mensen gaan uiteraard niet op vakantie. Onmogelijk. Als je op vakantie gaat, moet je wel fit zijn, dat kan niet anders.
“Leuk,” antwoordt Kathy, “dan ben je zeker weer helemaal opgeladen en fris!”

“Mbwoa,” mompel ik, terwijl ik bij mezelf bedenk hoe ik in godsnaam moet uitleggen dat ik gesloopt terugkom uit vakantie, in een honderd keer ergere staat dan toen ik vertrok. Hoe leg je aan een gezond persoon uit dat je niet zomaar kan ontspannen op vakantie, dat je niet zonder gevolgen twee weken in de zee kan zwemmen (nouja, pootje baden), rond kan wandelen, trappen op en af lopen en interactie voeren met familie én partner. Hoe leg je uit dat je nu –minstens- een drietal weken zult moeten bekomen van die ‘ontspannende’ vakantie waar je alleen maar leuke dingen hebt gedaan. En dan heb ik daar nog elke dag urenlang siësta’s genomen en op tijd mijn bed opgezocht.

Het moet een gek zijn die zijn lijf zo op de proef stelt voor een paar wandelingen in het zuiden. Iemand in mijn situatie die niet getikt zou zijn, zou de reis mooi aan zich voorbij laten gaan en vanuit zijn bed toekijken hoe de rest van de wereld verder draait.  Niet omdat hij niet wilt, maar omdat hij niet kan. Maar ik moest zo nodig weer even “normaal” proberen te zijn. Ook eens genieten. Half dood genieten, dat wel.

Goed, terug tot de orde van de dag: hoe leg je dat alles uit aan iemand die zich daar absoluut niks bij zal kunnen voorstellen en hoogstwaarschijnlijk zijn eigen foutieve conclusies zal trekken? En vooral, hoe leg je dat uit met een brein dat voelt als een lang uitgerekte smurrie waar geen zinnig woord uit te halen valt?

Zo zit ik na te denken, met een naald in mijn kont. En ik zwijg. Kathy denkt vast dat ik niet echt een spraakzaam type ben.
“Tsja, vakanties duren nooit lang genoeg hé?” Klinkt het van ergens achter mijn onderrug.

Nu, daar begrijpt ze mij al zeker weten heel erg goed in. Want ondanks het gevoel dat ik die twee weken lang onder verschillende treinen – inclusief TGV- heb gelegen, heb ik toch weer mooie momenten beleefd om in mijn herinneringenschuif te bewaren.
Die zal ik kunnen gebruiken de komende tijd. Om mezelf zo goed en zo kwaad als het kan, opnieuw te proberen opladen. Om mezelf eraan te doen denken waarom ik ook alweer zo ver over de grens ben gegaan, en om mezelf te zeggen dat het de moeite waard was.

En wie weet, heb ik daarna de kracht om Kathy uit te leggen wat die mbwoa betekende.