Wauw, ik zie dat ik al meer dan een maand heb laten voorbijgaan zonder een kleine update hier. Raar om te bedenken dat ik eigenlijk niets te vertellen had, terwijl ik eigenlijk erg veel beleefd heb de laatste tijd.
Het begon met een week naar de Middellandse Zee, gekleed in bikini en zomerkleedjes.
Het eindigde met enkele dagen aan de Opaalkust, met ongeveer tien lagen truien, een dikke winterjas en een sjaal rond mijn kop gebonden omdat de wind zo’n pijn deed aan mijn oren.
- Aan de Middellandse Zee
Tegenstellingen
Twee tegengestelden op een maand tijd, maar ook twee gelegenheden waar ik met plezier aan terugdenk, waar ik mijn grenzen heb verlegd en waar ik toch ook weer hard geconfronteerd werd met de realiteit van mijn bestaan, om het even dramatisch uit te drukken. Alles is altijd zo dubbel. Alles is altijd “ondanks”. Niets is simpelweg gewoon zoals het is. Er is altijd een maar, altijd een gevolg, altijd een berg te beklimmen om een simpel iets.
- De rest van de familie moet tijdens het wandelen wachten tot ik een beetje bekomen ben…
Het was genieten van een wandeling in de natuur, maar op de terugweg letterlijk in de rug geduwd moeten worden omdat ik geen stap meer kon verzetten. Het was naar aanleiding daarvan ook zeer confronterend om na te denken over hoe het zou zijn om te reizen met een rolstoel. Zou ik dan meer kunnen volhouden? Zou ik kunnen genieten zonder me bij elke stap zieker te voelen? Zou het goed voor me zijn om minder te forceren, en er toch op uit te kunnen gaan? Of is het beter om koppig verder te doen tegen beter weten in? Zou het dan niet juist lijken alsof ik achteruit ga, in plaats van vooruit? Of zou ik dan eindelijk terecht aanvaarden dat ik voortdurend meer doe dan ik kan en dat dat niet slim is?
Het was dromen van de toekomst, maar met beide voeten op de grond gezet worden door het pijnlijke besef dat alles wordt bepaald door een kracht sterker dan mezelf, namelijk door een lichaam dat niet meewil met mijn geest.
- De Opaalkust
Het was mezelf toestaan om voor de gelegenheid minder strikt te zijn met mijn dieet, maar de gevolgen ervan moeten dragen en achteraf die ijzersterke discipline weer proberen te zoeken waardoor je van al het lekkers dat er bestaat in deze wereld, afblijft. (Die discipline ben ik nog steeds een beetje kwijt, moet ik eerlijk toegeven. Na zeven lange jaren van ontzegging van zowat alles wat eetbaar is, wordt het soms echt moeilijk om zelfs maar van een simpele boterham af te blijven. Tijd om mezelf nog eens streng toe te spreken!)
- Proberen wandelen… en crashen.
Het was allemaal zo leuk, maar ook zo moeilijk. En nu zit ik weer op de strafbank, want ik heb meer gedaan dan goed voor me is. Maar ik hou me vast aan het gevoel van overwinning. Het gevoel dat ik ook weer eventjes geleefd heb!
Mooie blog Sofie en dat dubbele : weer zo herkenbaar!
Je positieve ingesteldheid is bewonderingswaardig! Geniet nog maar goed na, terwijl je hopelijk niet te lang moet recupereren van de inspanningen. Uk ben blij dat je, ondanks alles, een mooi verlof hebt gehad!
veel liefs, Lea
Lieve Sofie,
Zoooooooooooooo herkenbaar!
I.v.m. de rolstoel –> ga maar eens een kijkje nemen op mijn blog. Vakanties zijn (nadat ik mij over de "schaamte" had gezet) een heel stuk aangenamer sinds de rolstoel meegaat. In de voormiddag bv een klein bezoekje aan de stad te voet maar in de namiddag bij een lange uitstap de rolstoel in. Pas op je bent er ook moe van maar de lichamelijke uitputting is veel minder erg. Ik kom merkelijk minder "kapot" van een vakantie, en is dat niet de bedoeling van vakantie?
Groetjes,
Orange
Bedankt allebei voor de reactie!!
En ja Orange, dat is inderdaad de bedoeling van vakantie, maar dat lukt bij ons nooit hé. Ik ben altijd zieker na een vakantie dan ervoor.
hoi sofie,
weer heel erg herkenbaar….ook het rolstoel-dilemma. Ik ga wel in een rolstoel, maar dan eigenlijk alleen op plekken waar ik denk geen bekenden tegen te komen (zoals op vakantie of iets verder van huis) nouja, en wanneer ik er echt niet onderuit kan, bijv. met bezoek aan groot ziekenhuis o.i.d.
Het is niet leuk, en nog steeds voel ik me ongemakkelijk in dat ding. maar het vergroot mijn wereld, en dat is me heel veel waard!
Jaren geleden heb ik zelfs bovenaan de duinen gestaan waarna ik te voet naar zee kon…zo fijn!
Verder is en blijft het balen dat vakantie zo'n inspanning moet zijn terwijl het voor gezonde mensen precies het tegenovergestelde is.
Maar geniet nog lekker na. Je hebt het wel maar mooi gedaan en meegemaakt! knap!
Over herkenbare blog gesproken ;-).. Rolstoel echt doen.. Iedereen wordt ook mega behulpzaam. Soms wel eens vervelend, want je wilt gewoon behandeld worden.. Ik word vaak ook zo kriegel van dat dieet. Al die lekkere dingen die je voorbij ziet komen.
Sterkte en liefs!