Impasse

Onze regering raakt er eindelijk uit, en mijn blog lijkt er al een tijdje in te zitten… Juist, een impasse.
Voor de verwaarlozing van de laatste zijn er eigenlijk twee redenen. Een tijdje geleden heb ik via de universiteit een blogwedstrijd gewonnen waardoor ik nu de trotse eigenaar ben van een iPad.

Typen op de iPad

Mijn vaste computer staat nu dus een beetje in de kou (letterlijk want ons bureautje lijkt wel een ijskast tegenover de gezellige warmte van de woonkamer). Hoeveel plezier ik ook heb van mijn nieuwe gadget, het typen van lange teksten blijf ik toch een uitdaging vinden. Op een gewoon klavier typ ik als de beste maar op iPad gaat het toch een stukje trager. Vandaar dat ik dus het schrijven van een nieuw stukje tekst voor hier bleef uitstellen. Maar kijk, momenteel doe ik het koppig toch, want die koude bureau is toch niet zo bevorderend voor de inspiratie. En de pijnlijke gewrichten.

Terugval

Een tweede, helaas minder leuke reden, is het feit dat ik de voorbije maand geveld werd door een zware sinus/keelontsteking. Nu was het echt al lang geleden dat ik nog eens een rondgaand virusje heb opgepikt, dus wie weet toch een teken dat de immuniteit zich ergens een beetje herpakt. Maar niet de afgelopen maand dus. Ellende bovenop ellende en dat heb ik potverdekke geweten. Er was dus geen enkel sprietje kracht over om ook maar het kleinste blogje uit mijn hersenen te persen. Daar komt nog bij dat vriend me heel streng toesprak als ik mijn superwomankrachten weer wou aanspreken om toch maar te volharden in mijn dagdagelijkse eigenlijk-gaat-het-niet-maar-het-moet-want-ik-ben-te-koppig-om-toe-te-geven-aan-mijn-ziek-lijf-mentaliteit.

Momenteel is diezelfde koppigheid -maar laat ik het nu maar weer strijdlust noemen- weer aan het werk want nadat ik iet of wat “hersteld” was van de bijkomende infecties is het volgende kl*tebesef gekomen: ik ben bezig aan een terugval.
Het gaat duidelijk terug slechter, alle symptomen zijn er weer en honderd keer erger dan de voorbije tijd. Waardoor, dat is een raadsel. Er zijn vele hypotheses maar geen zekerheid.

Het helpt me wel om nog eens het verschil te zien tussen ik voor de behandeling en ik tijdens de behandeling: ik was toch echt wel vooruit gegaan, met muizenstapjes maar toch, met tegenover nu echt een duidelijk verschil.

Nu ja, daar heb ik nu niet veel meer aan. Even van iets meer dan elke dag uitgeteld op de zetel mogen proeven, en net toen ik dacht, wauw, nu kan ik toch iets meer, weer verbannen worden naar die eeuwige strafbank.

Tussendoor dus weer wat geploeter om toch nog iiieeets nuttig te doen voor de studie of het huishouden. Dan wel op het tempo van één kledingstuk op het wasrek hangen, vervolgens neerstorten in de zetel, om na een kwartier dapper maar met zwieberbenen en zwieberarmen het volgende kledingstuk te lijf te gaan.

Hopen dat 2012 me weer in de goeie richting stuurt zeker? Intussen ploeter, euh, strijd ik wel voort, tot dat lichaam van mij ook eens besluit om uit die eeuwige impasse te komen!