Woman down

Een snel berichtje want de kerstdagen eisen hun tol. De voorbije dagen kon ik niks. De zetel was opnieuw mijn overlevingseiland, waarvan ik enkel rechtstrompelde voor de hoogstnoodzakelijke dingen. Nu lijk ik stilletjes terug iets van leven in mijn ledematen te krijgen, hoewel het allemaal nog moeizaam en zwaar is. Ik probeer dus te blijven rusten (proberen, want ik ben het zo BEU!!!!) om hopelijk tegen zaterdag terug een klein beetje uit de hellediepte te zijn opgeklommen.

Achteruitgang doet stilstaan bij vooruitgang

Voor het eerst sinds toch een redelijke tijd heb ik echt nog eens een zwaar geval van inspanningsintolerantie, in die mate dat het echt dagen en dagen (hopelijk niet opnieuw weken of maanden) blijft aanslepen. Dan merk ik weer dat ik de laatste tijd wel tijdens en direct na een inspanning vreselijk ziek wordt, maar de dag of twee dagen erna toch al terug een beetje gerecupereerd ben tot op een minder slecht niveau dan de dag ervoor.

Het blijft toch spijtig dat je je eerst weer op zo’n dieptepunt moet bevinden om weer eens stil te staan bij de kleine vooruitgang die je toch stiekem boekte.

Aan de andere kant weet ik nu weer waarvoor ik het doe, die ellendige behandeling. Omdat elk muizenstapje in de goede richting, elk procentje verbetering, net die mogelijkheid kan bieden om eens een muizenstapje in de wereld buiten deze vier muren te zetten. En dan bedoel ik niet een stapje in de wereld zetten als in uitgaan maar als in zelf eens boodschappen doen. Met de hulp van mijn moeder, welteverstaan. Maar voor mij is dat mentaal dus echt genieten, gewoon eens buitenkomen, heerlijk! Fysiek is dat weer een ander verhaal natuurlijk.

Kerst vergde teveel

Conclusie: Kerst heeft gewoon te veel van me gevergd, twee zo’n extreem zware dagen achter elkaar zijn gewoon slecht voor mijn lichaam. En dat voel ik nu weer enorm hard.
Gelukkig dat het de moeite waard bleek, want na de geslaagde kerstavond werd kerstdag (die ik volledig heb afgewerkt op overlevingsadrenaline) ook heel leuk en ben ik blij dat ik deze twee dagen heb mogen meemaken!

Zaterdag belooft een dag met lief, familie én vrienden te worden, en wat is er nu mooier dan dat? Op naar de volgende berg dus. En nog even niet proberen nadenken over het hoopje ellende dat ik daarvan weer zal worden. Eerst genieten!