Een paar mensen weten dat ik de laatste tijd met een enorm dilemma rondliep. Vanaf het moment dat maanden geleden bekend raakte dat er een groots Ardennenweekend met de schoonfamilie gepland stond dit jaar, zat ik ermee in mijn achterhoofd. Mijn lichaam en mijn verstand schreeuwden heel luid NEE! Dat is geen bergbeklimming meer maar een dodentocht.

Verstand versus hart

Gelet op hoe zwaar ik afzie tijdens en na een familiefeest van één middag, leek een volledig weekend gewoon ondoenbaar. Mijn schoonfamilie is namelijk héél uitgebreid en als je weet dat ik van drukte, van pratende mensen instant zieker wordt, dan is samenzijn met 40 druk babbelende grote mensen en kinderstemmetjes een uitdaging die ik niet zag zitten.

chronisch ziek familieweekend

Maar natuurlijk is er dan ook weer mijn hart. En dat hart wil altijd graag alles meedoen. Moest ik gezond geweest zijn, was er niks liever dat ik deed dan samen met een hoop toffe mensen naar de Ardennen trekken en genieten van goede gesprekken en lange wandelingen in de natuur. Ik zou tot in de late uurtjes opblijven en feesten en mij te pletter amuseren.

Buiten mijn eigen amusement, wil mijn hart vooral ook de mensen die ik liefheb behagen. En ik wil zo graag een normale vriendin zijn voor mijn partner, een vriendin die zonder zorgen alle activiteiten mee kan doen zonder dat hij telkens moet uitleggen waarom ik er niet bij ben. Zonder telkens dingen alleen te moeten doen, wetend da ik alleen thuis achterbleef. Ik wist dat hij heel erg hoopte dat ik wel zou meegaan. Van mijn schoonouders wist ik dat ook. En zij zijn ook zo’n schatten van mensen, dat ik ook hen zo graag mijn aanwezigheid wou gunnen.

Maar goed, dit alles heb ik dus een tijd proberen te verdringen. Tot de weekenddatum nog maar een paar dagen voor ons lag. Ik dacht na en dacht na, maar ik wist het gewoon niet. Dat is natuurlijk eigen aan een dilemma, dat had je ook al wel door.

Deze ziekte zorgt ervoor dat alles een tweestrijd wordt, de kleinste dingen en de grootste. Altijd de verscheurende keuze tussen het hart dat alles van het normale leven wil, en het verstand dat me erop wijst dat de normale dingen in het leven simpelweg te zwaar zijn voor mijn lichaam. Al te vaak wint dat hart van mij, mede dankzij mijn koppige zelf die toch maar wil doorduwen. Met alle gevolgen van dien op het moment zelf, plus de straf erna.

En toen zei ik ja…

Maar deze keer, in het geval van dat weekend met 40 individuen, raakten hart en verstand het maar niet eens. De dag voor vertrek had ik de neiging om toch maar mee te gaan en daar te zien hoe het ging. Viel het mee, viel het mee. Wie weet kon ik met veel rusten en me terugtrekken uit de drukte nog wel een aangename tijd beleven. In het andere geval zou ik op mijn kamer moeten bivakkeren tot we terug naar huis konden. Maar had iemand er dan wel iets aan dat ik mee ging? Of was ik dan gewoon een blok aan het spreekwoordelijke been? Twijfel, twijfel en nog eens twijfel.

Tot opeens mijn telefoon ging. Het was een tante die vroeg of ik foto’s wou maken op weekend. En zonder nadenken zei ik volmondig JA! En zie daar, het hart had op een onbewaakt moment zijn slag thuisgehaald. Het was beslist. Ik ging mee.

En zo zit ik hier, maandagochtend, na de beproeving.
Geradbraakt. Nog erger dan op weekend zelf, waar het alsmaar ziekere gevoel ook al present was, maar toch nog wat onderdrukt werd door de ‘survival’-modus, zoals ik het noem. Nu die wegvalt, voel ik pas echt hoeveel de voorbije drie dagen van mij gevraagd hebben.

Mijn handen trillen terwijl ik dit bericht typ. Mijn maag is nog steeds van slag. Kop bonkt. Duizelig hoofd en slappe benen. Stijve spieren, hoewel ik in de ogen van anderen niet veel uitgevoerd heb. De typische keelpijn. Mijn hartspier heeft het moeilijk. Ademen gaat moeizaam, bewegen traag en onhandig. En ga zo maar door. Horizontaal it is!

Toch een mooie ervaring

Toch, het belangrijkste is dit: ik ben desondanks tevreden met de keuze die ik maakte, daar op dat impulsieve moment. Want hoewel ik de fysieke brokken en stukken nu weer bijeen moet rapen, kan ik zeggen dat ik er toch deugd van heb gehad, mentaal dan.

Het was moeilijk en zwaar. Ik had niet de kracht om veel te praten, lag vaak in de zetel onder een dekentje. Ik heb niet mee kunnen afwassen of opruimen. Ik ben vroeg in bed moeten kruipen. Ik heb me meer dan eens moeten afzonderen. Ik kon niet mee wandelen. Ik had geen reserves om ook maar een ommetje in de tuin te maken. Ik was misselijk, had hoofdpijn. De laatste dag geraakte ik de trap alleen op met heel veel moeite. Mijn hart draaide overuren.

Maar ik heb tegelijkertijd een weekend lang vertoefd in het gezelschap van leuke mensen, schattige kinderen en de meest vertederende baby’tjes. Ik heb toegegeven aan mezelf door de rust op te zoeken op momenten dat ik het echt niet meer kon volhouden. Ik heb het gevoel dat ik de familie weer een stukje beter ken en ik bewaar de mooie en gezellige momenten die ik had in een hoekje in mijn hoofd, om aan terug te denken de komende recuperatietijd. Ik heb het onmogelijke toch gedaan, maar ik voel in elke vezel van mezelf dat ik hier geen gewoonte van moet maken. Maar hey: deze ervaring pakken ze niet meer van me af!

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

5 Comments

  1. herken je verhaal (jammer genoeg), en zeg soms ook, tegen beter weten in, foert tegen de ziekte met in mijn achterhoofd het idee dat wat ik onthou niet het zieke gevoel is maar de ervaring…
    hoop dat je er snel weer 'bovenop' bent…

    grz

  2. Hoi Els,
    Ja hè, ik zeg al te vaak foert, en eigenlijk weten we beter maar je wil ook niet altijd alles missen. Hoewel het ook heel pijnlijk kan zijn om er dan wel bij te zitten maar toch niet mee te kunnen met de rest. Maar het is zoals je zegt, de ervaring onthou je en is er maar weer een.
    Sterkte voor jou!

  3. Hi Sofie, wederom herkenning ;-). Dit soort weekenden zijn in theorie/ in een gezonder lijf zo geweldig leuk. Zo spijtig dat je er nu zo ziek van moet worden. Maar zo mooi dat je genoten hebt! Herstel maar snel. En blijf mooie stukjes schrijven! Het is fijn om ons 'leed' een beetje te kunnen delen toch?

    Stier

  4. Hoe herkenbaar:(
    Maar wat stoer van je dat je toch bent gegaan. Ik zou het je niet nagedaan hebben. Maar ik hoop dat je intussen weer een beetje bijgekomen bent van de inspanning.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.