Een goede dag, wat is dat eigenlijk?
Bij mij lijken ze eerlijk gezegd niet echt voor te komen. Want goed, als in een volledige goede dag, urenlang? Nee, dat ken ik niet. Goede momenten, die heb ik dan weer wel. De wonderlijke ogenblikken dat ik opeens denk ‘Wauw, ik voel me opeens anders… Sterker… Misschien is de ommezwaai gekomen en ga ik vanaf nu alleen nog maar vooruit en voel ik me voor altijd zoals nu?’.
Betere dagen, of minder slechte
Deze blog bedacht ik trouwens vanmorgen in de douche, een plaats waar ik vaak even een goed moment heb. Waardoor ik de ochtend vaak begin met de gedachte dat die dag misschien eens een echt goede dag gaat worden. Als ik dan uiteindelijk uit de badkamer strompel is dat idee al de kop in gedrukt door de gevolgen van de zware fysieke inspanning van het wassen en aankleden.
Terug ter zake nu. Meteen beginnen in mijn hoofd op zo’n moment dus de wildste plannen te rijpen. Maar in een knip, net zoals het goede moment gekomen is, is het ook weer weg en ben ik terug bij af. Heel vreemd is dat. Al het vertrouwen dat ik net nog had in de definitieve aankondiging van de goede dagen en weken en maanden en jaren is dan weer weg. Terug met de voeten op de grond, terug naar de realiteit. En dat is dat ik geen goede dagen ken. Betere dagen, die zijn er wel en ook heel onverwachts. Laat ik het dus maar ‘beter’ noemen, in plaats van goed. Of misschien zelfs ‘minder slecht’. Dat doet zo’n dag nog het meeste eer aan.
Een vingerknip
Maar ik ben blij dat ze er zijn. En zelfs dat ze er redelijk regelmatig zijn tegenover een paar jaar geleden. Die dagen waarin ik enthousiast een afwasje kan doen zonder enige hulp, daar kan ik zo van genieten. Of dat ik na die afwas ook nog met goede moed begin aan het afstoffen van de kasten, of het draaien van een wasmachientje. Heerlijk! Of ’s avonds in bed denken, ‘Tiens, vandaag had ik maar één derde van de dag hoofdpijn in plaats van continu!’.
Een minder slechte, betere, goede dag is dus een dag waarop ik me op sommige momenten wat beter voelde en even kon genieten van een wat minder pijnlijk of misselijk lichaam.
Dat genieten verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer het goede moment weer wegebt en ik terugval. Van de wereld – eerder een minideeltje van het huishouden – aankunnen en even een snel dansje doen tot ineenzakken als een pudding. Het gebeurt in een vingerknip.
Het is dus ook weer een mooi voorbeeld van de eeuwige dubbelheid. Enerzijds is zo’n lichter moment hoopgevend en bevestigt het al mijn optimistische instincten. Anderzijds laat het je eventjes proeven van een iets betere dan bouwvallige lichaamsstaat. Net lang genoeg om je te doen hopen op die goede dag, of zelfs op die definitieve terugkeer naar het land der levenden. Om dan weer gemeen grinnikend te verdwijnen en me achter te laten met mijn hoopvolle dromerige gedachten, die met een ruk weer op de lange baan geschoven worden.
De duivel moet zijn plek kennen
Gemeen misschien, maar wie weet is het wel de manier van mijn lichaam om me te zeggen: niet opgeven, het is mogelijk, ooit kan je je voor altijd weer zo voelen als nu die paar minuten.
Als een door de duivel bezetene die zijn laatste innerlijke krachten verzameld om weer even aan de oppervlakte te komen. Zodat de zelfvoldane duivel herinnerd wordt aan het feit dat de strijd nog niet gewonnen is. Dat de oorspronkelijke bewoner van het in beslag genomen lichaam er nog steeds is, en bezig is terug te slaan.
Misschien slaat mijn fantasie nu wat op hol. Maar de duivel moet zijn plek kennen. En die is niet bij mij!
Opnieuw zo compleet herkenbaar! Een jaar of vijftien geleden vroeg iemand me eens, toen ze me leerde kennen, hoe vaak ik me dan echt gewoon goed voel. Ik wist niet wat antwoorden, was iets of wat verstomd. Hoe kan je na al die jaren nog weten wat het is om je echt goed te voelen? Waar is je vergelijk? Haar mond viel open toen ze besefte dat het eerlijkste antwoord "nooit" was. Ze is daarna een heel goede vriendin geworden, waar ik heel veel steun aan heb gehad. Iemand die het begreep, omdat ze de moeilijkste vragen dierf stellen, maar ook bereid was het antwoord te aanhoren en respecteren. Ik hoop dat je ook zo'n mensen rond je hebt! Die dubbelzinnigheid, dat dromen en die dromen weer laten overspoelen als door een tsunami, hoe moet je dat allemaal alleen blijven dragen, anders?
Als ik dit zo lees overvalt me het gevoel… damn, ik denk dat ik soms nog maar half besef wat je doormaakt.
Dat eeuwige positivisme vind ik zo bewonderenswaardig. Ik blijf met je mee hopen… dat de duivel ooit zijn biezen pakt en verdwijnt.
x Kirsten
P.S. Je schrijft trouwens heel leuk! 🙂
@flyingmummy: ja, je goed voelen, ik kan me niet herinneren hoe dat voelt. Ik weet alleen dat ik dat terug zou willen! Ik kan me alleen maar voorstellen dat het moet zijn dat je je niet bewust bent van altijd pijn en ongemak, dat je je lichaam niet 'voelt'. Dat je gewoon kan opstaan en doen waar je zin in hebt of wat je moet: werken of wat dan ook. Dat je dat kan zonder je weer in een strijd van overleving te moeten gooien waarbij je je elke minuut slechter voelt worden van elke activiteit. Dat moet fantastisch zijn om te hebben en daar zou ik heel veel voor geven om dat terug te hebben.
@kirsten: bedankt voor de lieve reactie 🙂 ik vrees (alleja, ben blij voor jou) dat je je het inderdaad niet echt kan inbeelden of weten hoe het is om zo te leven. Dat kan alleen iemand die het zelf doormaakt. Maar jij bent één van die weinige mensen (flyingmummy Kirsten is zo iemand die jij bedoelt ;-)) die er echt voor openstaat en er oprecht in geïnteresseerd is met gezonde empathie zonder medelijden, maar wel met heel veel medeleven. En respect. En dat doet deugd! Echt waar dat siert jou enorm als persoon, daar mag je trots op zijn.
Ik ben zo iemand die het helaas wel begrijpt. Ik begrijp ieder woord van wat je schrijft, Sofie, bij mij werkt het net zo. Steeds opnieuw denk ik: oh wie weet wie weet gaan we nu vooruit! Ik wil zo graag. Ik heb nog zoveel te (be)leven. Tegelijk leer ik gelukkig ook steeds beter om goed mijn rust te pakken en mijn hoop een beetje te temperen. Iemand (die 85% hersteld is) zei me pas: je moet niet in maanden denken maar in jaren. Ai. Maar wel waar denk ik. Maar ooit krijgen we dat duiveltje wel klein ;-).
stier