Spoed

En toen belandde ik weer op een dieptepunt. Of misschien wel hét diepste punt ooit. Dezelfde dag van mijn laatste bericht ben ik bij mijn ouders in de zetel gaan liggen omdat het zoals gezegd, niet lukte in mijn eentje.
In de namiddag gingen m’n mama en zus winkelen. Mijn broertje zat boven op zijn kamer en ik lag rustig met mijn ogen gesloten. Opeens begon mijn hart te racen. Mijn hersenen leken stil te vallen, ik begon het bewustzijn te verliezen.

Broertje to the rescue: naar spoed

Terwijl ik heel luid naar mijn broer riep, beseffende dat hij me niet zou horen, greep ik mijn gsm en tegelijk de iPad om te bellen en te skypen naar boven. Met vreselijk trillende handen lukte dit net, en ik kon nog net in de telefoon stamelen: ‘je moet naar beneden komen!’. Ik denk dat broertje de paniek in mijn stem hoorde want hij stond in twee tellen bij mij. ‘Er is iets mis met mijn hart’, bracht ik uit terwijl ik in een vreemde bocht gekromd lag na een poging om recht te komen. (een redelijk hilarisch zicht achteraf bekeken ;-))

Beiden wisten we niet wat te doen, want op welk moment beslis je om een ambulance te bellen? Ik nam mijn pols met de bloeddrukmeter en die steeg pijlsnel. Ik voelde mijn benen niet meer en mijn ademhaling volgde het op hol geslagen ritme van mijn hart. De woorden van mijn huisarts van die ochtend spookten nog door mijn hoofd, want zij maakte zich toen al zorgen om mijn hartslag.

Intussen belde broertje mijn ouders. 17 is hij, en ik wou dat hij zijn grote zus zo niet had moeten zien, want het lijkt mij toch een griezelig beeld, maar ik ben trots op hoe hij koelbloedig telefoontjes gedaan heeft, bij mij is gebleven en zelfs mijn schoenen heeft aangekregen, terwijl ik daar half in die rare bocht lag.

Papa kwam naar huis van het werk en bracht me naar de spoeddienst. Daar konden ze niet veel meer dan concluderen dat ik net als vroeger een tachycardie doormaakte, alleen deze keer dan heviger. Mijn bloedbeeld zag er normaal uit dus mocht ik na een paar uur aan de monitor naar huis met de boodschap dat ze er niet veel aan konden doen.

De meest slechte dagen ooit

De dagen die volgden waren de meest afhankelijke ooit. Het enige dat ik op eigen kracht kon, was naar het toilet strompelen en weer terug. Mijn vriend, de held, heeft alles overgenomen. Hij heeft mij bediend, verwend, mij gewassen, afgedroogd en mijn haar gekamd. Ik kon alleen maar liggen en hopen dat deze plotse hel snel over zou zijn.

Intussen kan ik al iets langer op mijn benen staan. Ik ben enorm duizelig en slap maar het is al een beetje beter dan dit weekend, vandaar dat ik nu even de krachten bijeen zoek om hier een update te doen. Vandaag mocht ik op spoedconsult bij mijn specialist. Hij is ook cardioloog en onderwierp mijn hart nogmaals aan een grondig onderzoek. Probleem is dat het hart zich niet volledig vol kan pompen. Het kan zich niet genoeg uitzetten en de bloedcirculatie in mijn lichaam is dus niet voldoende.

Medicatie

Gevolg is dat ik nu onder andere een bètablokker moet nemen, die het hartritme zal vertragen. Ook krijg ik een cortisonemiddel dat zorgt dat de bloedvaten samentrekken zodat mijn bloeddruk hopelijk gaat stijgen en ik van die duizeligheid afraak. Dit is ergens wel eng, want toch wel serieuze medicatie. Maar ik hoop dat het werkt zodat ik terug op mijn gemak alleen thuis kan zitten en iets van kracht terugkrijg. Tot nu toe heb ik een babysit nodig, wat redelijk zielig klinkt op je 24ste.

Maar ik prijs me gelukkig dat mijn familie en partner zo voor mij klaar staan. Zij zijn stuk voor stuk fantastisch. Ik besef dat dit niet aan iedereen gegeven is en mijn hart is bij hen.