Sinds kort staan wij – of beter gezegd mijn lieve partner – er niet langer alleen voor wat betreft de zware huishoudelijke taken. De titel zegt het al, we hebben dus een poetshulp.
Een grote stap voor mij. Aanvaarden dat je, buiten de lichtere taken, je eigen huis niet proper kan houden, is niet gemakkelijk. Des te meer omdat ik echt kan genieten van die huishoudelijke klusjes. Toen we net samenwoonden, maakte ik me dan ook graag zo veel mogelijk nuttig hier in huis. Ik draag financieel al niets bij, dan vond ik het mijn taak om te zorgen dat thuis alles gedaan was. De vele crashes achteraf nam ik er maar bij, ik was zo trots dat ik het toch maar deed.
Alles uit handen geven
Maar toen was er ook nog de studie. De combinatie met het huishouden, nee, dat kon mijn lijfje toch niet aan. Dus sprong manlief bij in het weekend. Toch probeerde ik nog zo goed en zo kwaad als het ging om naast mijn dagelijkse opruimrondje, de was en de kook ook de badkamer eens te kuisen of het stof af te doen.
Tot de grote terugval enkele maanden geleden. Nu moest ik echt alles uit handen geven. Als een plantje lag ik in de zetel, en rond mij werd alles gedaan. Mijn lief is een schat dat hij dit zo lang op zich heeft genomen. Maar naast een meer dan voltijdse job met veel stress, is zo’n situatie zelfs voor een gezond mens maar moeilijk vol te houden.
En zo kwam het dus dat de stap uiteindelijk toch gezet werd. Eerst moest ik wennen aan het idee, de harde realiteit, dat ik mijn eigen zaakjes (of moet ik zeggen taakjes) niet op orde kon houden. Het idee dat vanaf nu een onbekende mijn huishouden ging overnemen. Het idee dat die persoon met stofzuiger en dweil rondjes rond mijn zetel-eiland ging maken terwijl ze mij ongetwijfeld wel zou veroordelen als die luie jonge vrouw. Ik had het er heel moeilijk mee.
Een verademing
Maar wat een verademing blijkt die andere jonge vrouw te zijn die nu wekelijks binnendartelt. Ok, ze is nogal een flapuit, recht voor de raap. Maar je zou ook kunnen zeggen dat ze gewoon zo eerlijk als goud is, en dat haar directe, maar oprechte vragen ervoor zorgen dat ze mij niet veroordeelt. Ze leeft met mij mee, spoort me aan om te gaan rusten als ik iets te lang blijf rechtstaan om een praatje te maken. Ze brengt een lach in dit huis die zo mogelijk nog breder is dan de mijne. En daarbovenop doet ze haar werk ook nog grondig en goed.
Het blijft wennen, en ik zou het toch liever allemaal zelf kunnen. Maar wat een geluk dat we deze dame hebben getroffen. Haar spontaniteit en open karakter zullen ongetwijfeld voor nog vele vrolijke noten zorgen. En dat verlicht het feit dat dit toch wel een zwaar aanvaardingsproces is.
Gelukkig zijn er nog genoeg andere dingen te doen in huis, die ik wel nog voor mijn rekening neem. En intussen troost ik mij met de gedachte dat manlief nu echt kan uitrusten en ontspannen in het weekend. En dat is voor mij het allerbelangrijkste.
Goed dat je de knop hebt doorgehakt. Ik hik hier al jaren tegen aan. Nu maken mijn schoonouders hier regelmatig schoon om mijn schatje te ontzien en doet mijn moeder de was, dat scheelt al. Ik zou opzien tegen het sociaal moeten doen tegen een werkster.
Klopt, daar zag ik ook erg tegen op, snap ik dus helemaal. Ik denk dat het dan vooral afhangt van of je iemand treft waar het mee klikt.. Bij mij valt het dus beter mee dan verwacht. Ik denk juist omdat ze zo open en eerlijk is, dan kan je zelf ook open en eerlijk zijn zonder al te veel gene.