Vakantie!

En zo was het alweer bijna oktober.

Ik ben effe out geweest. Niet knock-out deze keer maar out op vakantie! Het was een fantastisch leuke reis, maar ik heb ook enorm afgezien. De ene na de andere kwaal werd in sneltempo op me afgevuurd. Ok, ik geef toe, een groot deel ervan kwam doordat ik me op vakantie nog minder kan inhouden dan thuis en mijn arme lijf weer tot het uiterste drijf. Maar ja, maakt dat het dan eerlijk? Had ik dan maar minder moeten doen? Is het dan eigen schuld dikke bult?

De gevolgen van op vakantie gaan

Het is volgens mij toch maar menselijk om niet continu in het gareel van deze ziekte te willen lopen en als je dan de kans hebt, even te willen ontsnappen en ‘normaal’ doen. Nu ja, met de gevolgen moet ik dan ook maar omgaan. En dat heb ik gedaan, zo goed en kwaad als het ging. Ik ben er nu trouwens nog steeds mee bezig, met die gevolgen.

Voor de viezigheid, maar ook omdat ik simpelweg niet de kracht in mijn spieren heb om op zo’n middeleeuwse manier een plasje te doen. Niet mijn ding, en dus werd de vochtinname beperkt. De oplossing: op zoek naar veenbessensap in de supermarkt, en ’s avonds sloten drinken (gevolgd door gemiddeld zo’n acht keer naar het toilet tijdens de nacht. Ook niet echt bevorderlijk voor een goede nachtrust, maar die was toch al verpest door de rampzalige bedden :-)).

Kwaal nummer twee deed zich voor tijdens de eerste wandeling waar we beiden echt superenthousiast waren door de schoonheid van het dorp waar we ons in bevonden. Ik deed een iets te hoge opstap op een rots en… mijn voet blokkeerde volledig. Als een halvegare strompelde ik naar een bank om daar te concluderen dat we de missie moesten afbreken. Balen!

Op dat moment ontdekte ik ook dat het niet willen of mogen tonen dat er fysiek iets niet goed gaat, al diepgeworteld is. Want ook met een voet waar ik langs geen kanten iets mee kon uitvoeren probeerde ik zo trots en zo elegant als het ging – niet dus – voorbij een stampvol dorpscafé te hobbelen, hard knipperend met mijn ogen om de tranen van de pijn niet te laten opvallen.

Dankzij de goede zorgen van de man van mijn leven, een zalfje en een warm voetbad kon ik de volgende dag voorzichtig (yeah right) alweer wandelen. Maar deugd deed het nu ook weer niet…

Mijn hart bleef me ook ginder parten spelen. Nu is het doen van zware wandelingen op het warmst van de dag terwijl je al aan de bètablokkers zit waarschijnlijk niet aan te raden. Maar ik ben dan zo’n stom wicht dat dat wel doet en tja, aangenaam is dat niet. Ook frustrerend voor m’n vriend die lekker wil doorstappen maar tegengehouden wordt door een hijgend en puffend geval dat halverwege elke beklimming moet gaan zitten, achter hem. Maar goed, ik heb het allemaal overleefd. En het was de moeite!

Maag en darmen lieten als vanouds ook hun ontevredenheid merken, maar die details zal ik jullie besparen.

En dan waren er nog de rampzalige nachten door het smalle, verende bed, de tientallen wc-bezoekjes en de ijzige koude (Je zag onze neuzen nog net van onder een berg dekens piepen, en dan lagen we nog te bibberen. Dat bibberen is dan ook weer niet handig bij zo’n matras met veren. Zeeziek! Of kwam dat door mijn woelende bedpartner?).

Enfin, zo ging het maar door, en het was dus een vakantie waar ik op alle vlakken uit mekaar aan het vallen was.

Maar ook genieten!

Toen ik thuis kwam, moest ik dan ook een enorme crash verwerken. Maar dat weet ik elk jaar opnieuw al bij het plannen van de reis. Voor mij is op reis gaan niet uitrusten, niet bijkomen, geen energie opdoen. Het is afzien, leeglopen, zieker worden, en hopen dat ik er met veel rust weer bovenop kom.

Maar het is ook genieten! Van het heerlijke stokbrood (foert dieet!), het zalige zonnetje, de mooie natuur en gezellige dorpjes. We hebben gelachen tot we buikpijn kregen. We hebben eindelijk nog eens een paar boeken kunnen lezen. We hebben gerust, maar ook van alles gezien. Het was een TOPverlof! Bedankt m’n lief!