En even voelde ik me ‘normaal’. One of the crowd. Of dat maakte ik mezelf toch wijs. Zo gaat het altijd, op die zeldzame momenten dat ik naar een of ander feest kan gaan.
Vol ongeduld wachten op de avond… En hopen dat die verdomde hoofdpijn voor één keer eens wil verdwijnen (niet dus).
Mezelf feestelijk optutten… En de koorts al voelen opkomen, door de inspanning.
Me mengen in het vrolijke gezelschap… En proberen om me zo goed en zo kwaad als het gaat te concentreren op de gesprekken.
Lekker eten… En zo misselijk worden dat ik -in dit geval- het heerlijke dessertenbuffet moest overslaan (dat vond mijn ventje die mijn deel met plezier ook voor zijn rekening nam, niet zo erg).
Mensen van jaren en jaren geleden terugzien… En moeten uitleggen dat ik nog steeds ziek thuis zit.
Genieten van dansen zonder nadenken… En intussen krampachtig de zich vermenigvuldigende symptomen negeren.
En toch kan ik op zo’n moment niet ophouden met gelukzalig te denken aan het feit dat ik hier zo van hou! Tussen de mensen zijn, babbelen, lachen, dansen! Mijn vrienden gelukkig zien. Zelf gelukkig zijn. Ik geniet, zo goed als het gaat met de continu aanwezige last en pijn. Tot het moment daar is dat ik voel dat ik mezelf niets meer kan wijsmaken en ik naar huis moet voor ik uit mekaar val.
Het was fantastisch afgelopen zaterdag. Ik ben dankbaar dat ik deze avond heb mogen meemaken.
In duizend stukken, maar oh zo tevreden.
Gebroken, maar ook zo gelijmd. Met dank aan alle warmte, liefde en vriendschap die ik voelde die avond. Ik hoop dat jullie het ook gevoeld hebben!
Groetjes vanuit de lappenmand 😉
Onze paradise by the dashboard light was nochtans op topniveau 😉
Lol yes it was! voor zo'n momenten doe ik het hè 😉
zo herkenbaar weer, Sofie, maar ben blij dat je er toch van hebt kunnen genieten X
Ooh wat een ontroerend relaas! Fijn dat je zo genoten hebt! Liefs en succes nu in de lappenmand.
Je woorden stralen, Sofie! Geniet van de mooie herinneringen en veel succes met het overwinnen van de PEM X