Daar stond ik dan, op de diploma-uitreiking. Ja, ik was een paar dagen voordien geslaagd voor het allerlaatste examen. Ik kreeg zoveel felicitaties dat mijn hoofd ervan duizelde, mensen dicht bij mij waren euforisch. Ikzelf was… Ik weet het niet.
Uiteraard ben ik blij. Blij dat dit hoofdstuk op een mooie manier afgesloten is. Trots op mijn eigen prestatie die – ik zal het speciaal voor mijn mama, die het vermeldt bij iedereen die het wil horen, eraan toevoegen – ook nog eens met een diploma Cum Laude bevestigd wordt.
Ik ben dankbaar dat ik de kans van mijn ouders gekregen heb om te studeren in een, laat ons eerlijk zijn, zeer duur studiesysteem. Dankbaar voor alle morele en fysieke steun van mijn familie bij alle examenvoorbereidingen. Dankbaar dat de mensen op het studiecentrum mij zo goed begeleid hebben als ik weer eens een speciale regeling voor een examen of practicum moest krijgen.
Maar de rush van motivatie die ik bij vorige succesvolle examens voelde, bleef deze keer achterwege. Want wat nu volgt, is eigenlijk niets.
Wat had ik graag een normaal studentenbestaan gekend, waarbij ik niet eenzaam op mijn kamer zat te zwoegen. Met vrienden naar de les gaan, nieuwe sociale contacten opdoen, uitgaan tot in de vroege uurtjes.
Wat zou ik graag ook mijn master hebben afgemaakt. Wat zou ik graag stage hebben kunnen doen. Wat zou ik graag niet hebben moeten beslissen dat mijn geplande studietraject vroegtijdig afgesloten moest worden. Hoewel zes jaar studeren voor het behalen van een bachelor natuurlijk niet écht vroegtijdig genoemd kan worden, dit terzijde.
Maar bovenal, wat zou ik nu graag net als alle kersverse afgestudeerden, de wijde wereld intrekken, op zoek naar een nieuw leven. Een job vinden, een zelfstandig bestaan uitbouwen, collega’s ontmoeten en centen verdienen. Mezelf nuttig maken in de maatschappij.
In de plaats daarvan volgt nu het keiharde verdict: ik kan me niet langer verstoppen achter een semi-studentenbestaan. Ik ben ziek, arbeidsongeschikt, zelfs vrijetijdsactiviteitenongeschikt (dat woord heb ik ter plekke uitgevonden).
Ik kan me zelfs geen sociaal minderbedeelde van de samenleving voelen, want recht op een uitkering heb ik niet. Ik verdwijn nu in een zwart gat, tussen mijn vier muren, zonder ook maar een klein beetje zelfstandigheid.
Gelukkig heb ik mijn lieve partner die zo goed voor ons beide zorgt. De rest van mijn gezin zal mij ook nooit in de steek laten. En dat is goed. Dat is mijn levensgeluk. Dat is alles wat ik nodig heb. Nu ja, die gezondheid hé, die zou ook mogen komen. Maar daar gaan we nu aan werken. Masterplan, step 2, here I come.
Gefeliciteerd met het behalen van je Bachelor! Maar laat de moed niet zakken. Gelukkig heb je je partner en blijft het leven altijd de moeite waard.
Ondanks alles, ondanks het feit dat je ziek bent, ondanks het feit dat onze maatschappij geen rekening houdt met mensen in jouw situatie, heb je toch maar iedereen even mooi "te kakken" gezet zoals ze zeggen. Ondanks alles, heb jij geweigerd om je er bij neer te leggen en ervoor te gaan mede dankzij de kansen die je van ouders hebt gekregen. Maar uiteindelijk heb jij het gedaan. Jij hebt je bachelor gehaald in 6jaar tijd. Dat is sneller dan zovele "gezonde" mensen. Jij hebt bewezen dat ze met jou rekening moeten houden. Vandaar alle en de vele reacties van bewondering voor jou. Mensen zeggen het niet, maar vaak heb je zoveel steun, begrip en bewondering achter de schermen. Als ze het nu enkel ook nog eens gewoon zouden willen zeggen. Het voelt misschien nu even aan dat er voor jou niets meer rest, dat er enkel het zwarte gat wacht maar denk aan alle activiteiten die je ook doet in je vrije tijd, de organisaties waar je met mee werkt ook al is dit niet zo veel als je zou willen, al de mensen die toch op je rekenen en op je kunnen rekenen. Jij zit in in een zwart gat. Je maakt van zoveel deel uit en betekent voor velen heel veel. Denk na over wat er ons nog te wachten staat, ons gezin, het is nog lang niet over, dat zwarte gat is nog veraf hoor, dat gaat jou niet te pakken krijgen daar zorgen we wel voor. Maar zoals je zelf zegt nu gaan we eerst al die rot beesten kapot maken, en kapot zullen ze gaan. De rest komt nog, ik geloof erin. Yes you can and will. Wij zijn er voor je. Ik hou van je, Ik
jense heeft groooot gelijk!! de moed ni opgeven nu hé, zeker net niet nu! je hebt nu bewezen dat je zoveel kan, je hebt eindelijk een diagnose (en er is een behandeling voor!) je hebt je diploma, je hebt superlieve ouders enzo, je hebt vrienden, je hebt een fantatisch lief,waar je btw een superleuk nestje mee hebt gebouwd, je woont alleen, je kookt, je doet de afwas,… dat is toch al kei zelfstandig zijn! zoveel goeie dingen om van te genieten!!! kom op hoofd naar boven, en niks te zwart gat 🙂 alles gaat nu pas beginnen!! smile en gaan sofie.. gaan.. het leven komt eindelijk ook jouw richting toe, aanpakken die handel, met uw 2 pollekes en genieten en blijven vechten! er wacht je een heel nieuw begin nu, eerst weg met die f**ing beesten, ok dat word nog ff een moeilijke ma gij ga da zeker kunnen! en dan kan je iets doen met dat bangelijke diploma van je, en een gezinnetje en al je andere dromen! je hebt nu al zo vaak bewezen dat je onoverwinnelijk bent, dat lukt je heus nog wel een laatste keertje en dan ben je eindelijk verlost van die vuile ziekte en kan je gewoon leven net als iedereen. er staan zoveel mensen achter je, en ook al merk je da nooit omdat je altijd alleen in een kamertje zit,en je je vaak alleen voelt.. je bent niet alleen! das iets da je nooit mag vergeten! nog ff al je laatste krachten bijeen rapen en dan kan je binennkort een vreugdekreet laten, is iedereen mega fier en blij voor jou, en dan kan je met al die vrienden afspreken en genieten van terrasjes en vanalles! veel sterkte en succes, ik weet zeker dat het je zal lukken!
Dag lieve Jense, Karin en Kim,
Uiteraard verlies ik de moed niet en opgeven staat niet in mijn woordenboek hoor. Deze blog is ook zeker geen uiting van depressiviteit of alleen maar zwartgalligheid. Ik blijf mijn optimistische zelf die ik altijd al ben geweest, maar zelfs die gevallen staan al eens stil bij de verschrikkelijke klote harde situatie. En ik vind dat ik in mijn blog ook die realiteit moet laten zien, want realiteit is het wel. Voorlopig, en ik ga er alles aan doen om dat te doen keren! En intussen natuurlijk genieten van de kleine dingen die ik wel volhoud, don't worry! Bedankt dat jullie er zijn!
PROFICIAT XXX
Wat een geweldige prestatie! Gefeliciteerd!!
Ik kan me voorstellen dat het dubbel voelt… Maar… hoewel het plaatje er misschien niet zo uitziet als je had gewild of verwacht en die ziekte een enorm struikelblok is, weet ik zeker dat je je talenten zult gaan benutten en de komende tijd wel je weg erin zult vinden (neem bv deze blog, dat is toch ook een vorm van zelfontplooiing en daarmee maak je je toch ook nuttig?) Maar ik snap het gemis natuurlijk al te goed, dat blijft gewoon moeilijk. Op naar het Masterplan dus, die beestjes omleggen. Veel succes alvast!!
Van harte gefeliciteerd met het behalen van je Bachelor! Ik volg jouw blog sinds een berichtje op Studienet maar reageer eigenlijk nooit. Maar dit is uiteraard alle lof waard!
Zelf heb ik ook ME en ben 7 jaar bezig met mijn Bachelor Psychologie, in januari hoop ik die te halen en ook bij die uitreiking te staan! De Master word hier eveneens op de lange planning geschoven helaas, en of ik ooit iets ga doen met dit diploma is maar de vraag.
Wees trots op jezelf en probeer zoveel mogelijk voldoening te halen uit het feit dat je dit gedaan hebt en wat je er allemaal van geleerd hebt (en dan niet alleen op studie-gebied).
Wat leuk, dat je hier nog altijd komt lezen (ik weet zelfs al niet meer wanneer dat op studente stond haha)! En dat is pas een lotgenoot, die ook nog eens dezelfde studie doet! Ik stuur je alle studiekracht die ik nog in me heb om die van jou af te kunnen maken! Jammer van die master ook,maar ik snap het zo goed! Bij mij was een van de redenen ook, hoe zou ik in godsnaam stage lopen, dat gaat dus niet! Maar goed, we zullen blij zijn met elk certificaat dat we hebben binnengehaald, voor jou ook een dikke pluim dus! Groetjes!
nogmaals proficiat, Sofie en dat dubbel gevoel versta ik heel goed! Ik hoop dat je volgende masterplan ook zal slagen X
Proficiat, Sofie en veel succes met de volgende stappen naar een mooie en gezonde toekomst! x
Alsnog gefeliciteerd! Wat een fantastische prestatie. Ik weet zelf hoe ontzettend zwaar het is.. mij gaat het dan ook niet lukken. Ik was zo aan het vechten om mijn studie aan de OU te kunnen afmaken en toen bedacht ik me.. wat als je je diploma hebt? Ik kan helemaal niet werken of een cariere opbouwen. Daarom heb ik besloten om me niet langer gek te maken en te stoppen met mijn studie (voor nu). Ik vind het echt bijwonderenswaardig dat je je diploma hebt behaald en ook nog cum laude!
Begrijpelijk, ik heb dezelfde beslissing gemaakt voor de master. Ik vond het tijd om ook eens iets anders te kunnen doen met de weinige energie… ik heb inderdaad ook nog niets met mijn bachelordiploma kunnen doen, al ben ik wel blij dat ik t heb natuurlijk. Dankjewel!