Afgelopen vrijdag was ik present op een etentje bij de schoonfamilie. Zoals steeds voelde ik me al slecht voor ik vertrok, en werd het alleen maar erger naarmate de avond vorderde omwille van de drukte van acht pratende volwassen, één spelend kindje en een rondcrossende hond. Na het eten moest ik dan ook noodgedwongen het bed van mijn schoonmama opzoeken.

Na een kwartiertje hoorde ik getrippel in de gang. De deur van de slaapkamer ging zachtjes open. ‘Tante, waarom lig jij hier nu zo?’, vroeg mijn überschattige nichtje van drie. ‘Tante moet eventjes wat rusten, schat…’, zei ik, en ze was weg.

Vijf minuten later: trippel trippel in de gang. Nichtje kwam terug binnen. ‘Hier tante, ik heb nog een kussen voor je bij!’ En weg was ze weer. ‘Wat een lieve meid is ze toch,’ dacht ik bij mezelf, en sloot mijn ogen weer. Je moet weten dat ditzelfde meisje al toen ze amper kon lopen, geboeid toekeek als ik een naald in mijn eigen been moest ploffen, om er daarna telkens een lieve aai en een kusje op te komen geven. Zonder woorden, want die kende ze nog niet, maar een groots gebaar van zo’n ukje.

medeleven van een kind

Terug naar vrijdag. Stap, stap, hoorde ik weer in de gang. Deze keer ging het wat trager. Deurtje open. Een klein blond hoofdje stak boven een stapel kussens, knuffels en dekens uit. ‘Tante, heb je pijn in je buik van het eten? Ik heb Mickey bij en die gaat voor jou zorgen!’. Mickey, dat is haar lievelingsknuffel. Zo die ene knuffel waarvan je altijd hoopt en bidt dat hij nooit verloren geraakt, omdat dan het Einde Van De Wereld nabij is, althans in de ogen van dat kleine hummeltje.

‘Ik heb voor jou ook nog kleine olifant bij, om mee te slapen, maar je mag die wel niet kapot doen want dan is mama olifant triest!’ Waarop ze zichzelf met kussens en dekens naast mij in het grote bed installeerde, en kleine olifant in mijn handen propte. Als tante moet rusten, dan rust ik maar mee, moet ze hebben gedacht. Er werd weliswaar iets minder gerust dan gegiecheld, maar dat nam ik er maar al te graag bij. Gezellig en hartverwarmend was het namelijk des te meer!

En zo maakte dit kleine meisje van drie, met haar eerlijke onschuld en haar gouden hartje, mijn avond perfect.

Na dit verhaal (met smeltfactor 10, geef toe :-)) kan je je het volgende afvragen. Als een kind van drie kan aanvoelen dat het niet goed gaat; als zij onbevooroordeeld kan accepteren dat je even niet mee kan doen met de rest en dit dan nog met gepaste empathie tegemoet kan komen, waarom is dit voor de meeste volwassen mensen dan zo moeilijk?

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

11 Comments

  1. volwassenen zijn het kind zijn op een gegeven moment verloren zijn net als hun onschuld, en meestal nog door anderen mensen die ze zo hard hebben gemaakt dat ze die tijd vergeten zijn.

    Wel super mooi geschreven, geeft maar weer eens aan wat wij als "volwassenen" zoveel missen door al bevooroodeeld te zijn.

    Fijne dag en geniet nog even na van dit speciale moment met de kleine.

    Veel Liefs,
    Ruby

  2. Doet mij zo denken aan ons zoontje die, toen hij nog maar pas wat kon spreken, op mij kwam liggen en zei: "Mama, je hebt veel pijn vandaag, he", terwijl ik geen woord over pijn gesproken had. Die kinderen hebben een heel speciale radar!

  3. Hartverwarmend! Zo’n lief klein dolletje voor jou zorgen, nog zo jong en gevoelensvol.
    Je laatste zinnen zijn eerlijk, maar zo traantjes oproepend: waarom kunnen volwassen mensen
    dit niet zo zien en zacht zijn? Ze zijn soms zo brut… 🙁

  4. Mijn dochter is ook zo. Soms is ze zelfs teleurgesteld als ik niets meer kan bedenken waarmee ze mij tijdens de moeilijke momentjes kan helpen. En ze vindt het helemaal niet erg dat ik haar op slechte dagen al eens véél te lang voor de tv zet zodat ik kan rusten. Al wil ik natuurlijk wel dat ze in de eerste plaats een onbezorgd kind blijft. En ik de mama die haar koestert en verzorgt.
    Wie weet wordt jullie dochter ook zo’n empathisch meisje ☺

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.