Alweer schokkend nieuws gisteren. Een moeder vermoordde haar drie jongste kinderen en probeerde daarna zelf uit het leven te stappen. Afschuwelijk…
Als je zoiets doet, dan moet je heel diep zitten, dacht ik bij mezelf. Enkel de meest uitzichtloze situatie, die een mens tot de diepste wanhoop drijft, kan zorgen voor zo’n drastische klik in het hoofd van een persoon, van een moeder.
Het is onbegrijpelijk zolang je zelf niet in diezelfde oerdonkere plek bent geweest, waar deze mama in belandde. Ik kan het mij niet voorstellen, ook al heb ik mijn portie miserie ook al wel gekregen tot nu toe.
Lyme en een blog
Niet lang nadat ik hier over na zat te denken, kwam een voor mij nog schokkender aspect van deze gebeurtenis aan de oppervlakte. Deze vrouw heeft al sinds 2004 de ziekte van Lyme. Net zoals ik. Ze houdt een blog bij, net als ik. Ze was opeens veel zieker geworden dit voorjaar, net zoals ik. Ze was de laatste maanden bezig met een behandeling, net zoals ik nu begonnen ben.
Hoe volstrekt onbekend deze vrouw ook is voor mij, hoe ver ze ook van mij afstaat, hoe gruwelijk haar daad ook was: ergens snijdt het besef dat je beiden tegen dezelfde verschrikkelijke ziekte vecht, door merg en been. Uit haar blog valt op te maken dat ook de drie kleinste kinderen niet gespaard bleven van de ziekte.
Ik kan me nu beter voorstellen, wat haar wanhoop mede bewerkstelligt heeft. Ik kan me bij momenten wel voorstellen hoe uitzichtloos en moedeloos ze zich moet gevoeld hebben. Hoeveel schrik ze had om er niet meer te kunnen zijn voor haar dierbaren. Hoewel ik het mij in de verste verte niet kan inbeelden, hoe het mogelijk is om zo’n vreselijke feiten te plegen. Zelf ben ik nog nooit in zo’n donkere plaats beland als zij, ongetwijfeld. Maar ik schrik er niet van dat een ziekte als dit, sommige mensen tot het uiterste kan drijven. Tot ver buiten het uiterste, in dit geval.
Daarmee keur ik helemaal niets goed uiteraard. Ik krijg kippenvel als ik denk aan die arme kinderen, zowel zij die gestorven zijn als zij die dit verdriet zullen moeten verwerken, en de vader, die ’s ochtends nietsvermoedend naar zijn werk vertrok. Hartverscheurend.
Het laatste bericht op de blog van de vrouw, werd op de dag van de feiten nog gepost. Het uit een kerstwens van de twee oudste kinderen.
Ze wensten dat hun mama en hun kleinste broertjes en zusje in 2013 beter zouden worden…
Kippenvel…. meer kan ik er even niet over zeggen…
Wat een afschuwelijk verhaal zeg. Voordat ik ziek werd kon ik me ook nooit voorstellen dat je situatie zo uitzichtloos kon zijn dat je een einde aan je leven wilde maken. Helaas heb ik ook tijden gekend dat ik het licht aan het einde van de tunnel niet meer zag. Niet dat ik echt van plan was iets ergs te doen, bovendien had ik het lef niet. Gelukkig gaat het nu beter met me.
Zo erg! Die wanhoopsdaad doet me wel denken aan bijwerkingen van andidepressiva. Ze zou niet de enige zijn die na een paar maanden gebruik zo iets onmenselijks doet…
De ziekte van Lyme krijgt door dit verhaal in de pers misschien weer wat extra aandacht. Maar hartverscheurend dat er zo'n drama eerst moet plaatsvinden…
Bovendien, bij een lyme-behandeling, zeker waarbij de bacterie al overal in je lichaam zwaar aanwezig is na zoveel jaren, krijg je te maken met enorme herxheimerreacties waarvan je depressies, paniekaanvallen, angststoornissen, zelfs hallucinaties kan krijgen, bovenop een verergering van de fysieke symptomen…