Tekenbeet

Gisteren bracht ik een bezoek aan het nu vreemd lege, stille huis van mijn grootmoeder die onlangs overleed. In een schuif vond ik een pak papieren met handschriften nog schots en scheef, met rare kriebels, krabbels en frutsels. Allemaal heel nostalgisch herkenbaar. Even later zat ik dus te snuffelen in allerlei jeugdige schrijfsels en brieven van op vakantie die wij als kind aan onze lieve oma bezorgden, en die zij natuurlijk allemaal goed bewaarde.

Een kreet van verbazing

Nietsvermoedend begon ik een reisverslag van mezelf als 12-jarige te lezen. Naarmate de vakantiedagen in het Zwarte Woud vorderden, waarbij vooral het zwembad in geuren en kleuren beschreven werd, kwam ik bij een klein stukje tekst, waarbij ik het letterlijk uitriep van verbazing. Het gaat als volgt:

14-07-2000
—————-
Hallo! Hier ben ik weer!
Vandaag is er een grote ramp gebeurd. Er zat een teek op mij. Mama heeft ze er met haar nagels uitgehaald. Gelukkig was ze nog maar klein, en zat ze nog niet zo lang op mijn been.

Wow, dit had ik niet verwacht te lezen.
Tot nu toe was er bij mij sprake van een borrelia-infectie zonder dat ik ooit maar een teek, een beet ervan of een rode kring had gezien. Maar goed, in de helft van de gevallen herinnert de besmette persoon zich geen tekenbeet, noch rode kring, en is hij dus wel ziek. Ik had me er dus al bij neergelegd dat ik tot deze groep ‘onwetenden’ behoorde.

Een puzzelstuk op zijn plaats

Dit kleine, toen onbelangrijke schrijfseltje, verandert die zaak echter. Minder dan drie jaar nadat deze teek uit mijn been verwijderd werd, kreeg ik de eerste duidelijke signalen dat er iets niet klopte in mijn lichaam. Kan dit?
Het antwoord is ja, het kan dat de eerste symptomen van de ziekte van Lyme pas maanden tot jaren na een besmette tekenbeet optreden.

Wisten wij toen veel. Je moet weten, dat mijn zus ook al eens Lyme had gehad. Bij haar het klassieke verhaal: een gigantische rode, zich uitbreidende kring, meteen symptomen, meteen een antibioticabehandeling, en she was good to go!
Logisch dat we toen niet wisten dat het ook anders kan: dat een rode kring niet altijd ontstaat, ook al is de teek wel besmet. Dat de symptomen niet direct hoeven op te treden. Zelfs de meeste huisartsen weten deze zaken niet, hoe kan je dit dan weten als leek?

Wisten wij toen veel, dat je supervoorzichtig moet zijn, als je een teek verwijdert: ook maar een klein foutje en de teek laat zijn maaginhoud met bijbehorende bacteriën/virussen vrij in je bloedbaan. Of er blijft een onzichtbaar deeltje teek steken, met hetzelfde besmettende effect. Een kleine teek wil overigens ook niet zeggen dat ze zich nog niet lang in jou huid heeft vastgebeten, als je weet hoe onnoemelijk klein die dingen kunnen zijn. Wisten wij veel.
Nu weet ik wel beter. Maar nu is het te laat. Hopelijk nog omkeerbaar, dat wel.

Alle dank aan mijn oma, die onze schrijfsels koesterde als ware het schatten. Dankzij haar valt er weer een puzzelstuk op zijn plaats. Ik heb dus wel een tekenbeet gehad. Een onbehandelde tekenbeet.