Frustrerend vind ik het, op zijn minst. Alsof de weg naar de oplossing zo vlak voor je neus ligt, maar je toch nog een eindeloos geduld moet uitoefenen om hem te kunnen begaan.
Al sinds september ben ik bezig met de ontdekkingstocht die Lyme heet. In oktober werd het vermoeden bevestigd. En nu, in december, ben ik nog steeds niet vertrokken met de behandeling, ook al was dit wel het plan.
Na mijn laatste examen zou ik nog twee weken nemen om te bekomen. Nog even ontspannen in de mate van het mogelijke, alvorens de achteruitgang die onvermijdelijk zal komen wanneer ik het de borrelia-bacterie moeilijk zal beginnen maken.
Virussen, hartproblemen en overlijden
Helaas, er kwam een virale keelinfectie, gevolgd door een griep. Ook mijn hart begon weer moeilijk te doen, wat me een verwijsbrief van de huisarts voor spoed opleverde. Temidden van dit alles overleed mijn lieve omaatje. Van bekomen en wat krachten opdoen na mijn studeerperiode is dus niets in huis gekomen.
Dat bezoek aan spoed leverde niets op, trouwens. Wel heb ik komende donderdag een afspraak bij een cardioloog. Ohja, en een afspraak met een Holter, die gedurende vier dagen overal met me mee zal gaan (voornamelijk Bestemming Zetel dus) en mijn hartritme zal registreren. Pas wanneer ik terug ben gegaan naar de cardioloog voor de uitslagen hiervan, kan ik de Lyme-behandeling starten. Dan spreken we over alweer twee weken verder. Intussen word ik elke ochtend opgehaald door mijn mama, want ik bevind me in zo’n toestand van duizeligheid en hartklachten dat ik een fulltime babysit nodig heb. Ach, ik kan tenminste eens afwisselen van zetel, moet ik maar denken.
Ik word er stilaan nogal moedeloos van. Je zou denken, op tien jaar ziek zijn maken die extra twee weken wachten op behandeling niet veel uit. Maar intussen voel ik me zo miserabel dat ik niet meer leef, maar overleef. En geloof me, als een mogelijke oplossing voor je neus hangt te bengelen, maar je geraakt er nét niet aan, dat is hemeltergend.
Lieve lieve sofie, ik zou je zo graag in mijn armen nemen en zeggen dat alles goed komt! Probeer die 2 weken te zien als een voorbereiding op de echte strijd die je zal aangaan, probeer zoveel mogelijk te rusten en je batterijtjes op te laden. Weet dat ik aan je denk xxx Orange xxx
Jeetje sofie, het zit ook allemaal niet mee zeg! Ten eerste nog gecondoleerd met je oma.
Het is ook allemaal zo rot. ME/Lyme vergt al genoeg, maar al die andere dingen kan je er echt niet bij gebruiken. Ik hoop dat er snel duidelijkheid en rust komt zodat je enigzins 'herladen' aan je behandeling kan beginnen. Ondertussen hoop ik dat je een beetje kan genieten van de donkere dagen voor kerst. Laat je maar goed door je mam en vriend vertroetelen. Sterkte daar!!
leef erg met je mee! Herkenbaar wat je schrijft…. het is allemaal zo moeilijk ook pfff… Wel goed dat ze onderzoek verder doen naar je hart want de antibiotica word al heel zwaar voor je hart en kan zelfs een reden zijn om niet te beginnen met de behandeling. Niet om je bang te maken, alleen kijk goed uit hoor. Heb t zelf via de harde weg moeten leren (naja goed dat verhaal ken je, nog steeds niet de oude) en weet nu kijk uit kijk uit kijkt uit. Anders nog proberen via de weg die andere doen cowden enz?
Heeeeeel veeeeeeeeel sterkte, echt heel rot dit