Na drie maanden de eerste antibioticakuren te hebben doorstaan, is het nu tijd voor een nieuwe soort. Om resistentie te voorkomen worden de verschillende soorten antibiotica namelijk regelmatig gewisseld. Deze keer acht weken doorbijten, en dan weer op naar de volgende!
Al bij al is de ergste achteruitgang na het begin van de kuur, gestabiliseerd. Ik ben nu vier dagen bezig met de nieuwe pillen, en merk dat het toch weer iets zwaarder is.
Nieuwe aanval?
Wellicht hadden die monsters in mij zich net aangepast aan de vorige cocktail, en schrikken ze zich een bult dat er opeens een nieuwe vorm van aanval wordt geopend. Of het hangt er gewoon van af hoe goed je de ene soort tegenover de andere soort medicatie kan verdragen qua bijwerkingen natuurlijk.
In elk geval, beter voel ik me nog lang niet, maar ik ben al blij dat het ergste voorbij lijkt te zijn, en ik kijk vanaf nu alleen maar uit naar de eerste stapjes beterschap. Volhouden is de boodschap.
Muizenstapjes
Dat is me trouwens wel duidelijk gemaakt op het vorige consult bij mijn arts. Beterschap zal pas komen vanaf maand vier of vijf in de behandeling, en ik zal er genoegen mee moeten nemen dat het in héél kleine muizenstapjes gaat. Ik mag maar rekenen op me eens een half dagje wat beter voelen, om daarna weer terug te vallen voor X aantal dagen, dan weer eens een half dagje beter en weer een paar stappen terug, enzovoort. Ik zal dus nog veel geduld moeten hebben.
Ik hoop dat die eerste betere momentjes snel mogen komen, en misschien zelfs iets vroeger dan verwacht, want er komen drukke familietijden aan met bijna elk weekend wel een jarige en dus een bijeenkomst. Ik verlang er zo naar om eens een keer zo’n feestje mee te maken zonder een migrainehoofd en een hart op hol, en zonder daarna weer voor een week extra ziek te zijn.
Wie weet, denkt de optimistische ik… Op een dag.
Heel veel succes met de tweede kuur, en ik duim dat je zonder ziektegevoel op een verjaardagsfeestje mee kan genieten binnenkort! Dat is al een hele luxe voor een ziek persoon terwijl een ander daar geen seconde bij stilstaat…wie weet, denkt ook deze optimistische ik…op een dag….<3
Wat een geduld moet je toch opbrengen.. Heel veel succes!! Liefs, Cindy