Hartenpijn

Ik heb het vervloekt met m’n vorige blog denk ik, want vrijwel meteen erna bleef van die ‘stabilisatie’ en ‘het ergste is voorbij’ niets meer over. Is het nu een herxheimer, veroorzaakt doordat de medicatie zijn werk doet en dus de stervende bacterieën giffen loslaten? Of kan ik niet tegen deze antibioticasoort? Wie zal het zeggen, feit is dat ik me weer total loss voel.

Opnieuw extreem duizelig, hoofdpijn, steken overal in mijn lichaam. Maar wat me het meest stoort, is dat mijn hart terug lastig doet. Bij de start van de vorige kuur was dit meteen een stuk verbeterd, al weet ik dat toen aan de afbouw van bepaalde andere medicatie. Maar nu is het dus helemaal terug, de pijn in mijn linkerarm, de tachycardieën, het benauwde gevoel, de overslagen.

Verjaardag van ons nichtje: geen goed plan

Toch zette ik door en ging ik gisteren naar de vierde verjaardag van ons liefste hartendiefje. Ik dacht, met mijn nieuwe methode van bij het gezelschap zijn afwisselen met in iemands bed te gaan crashen, gaat het misschien wel. Verkeerd gedacht dus. Ik voelde het gisteren al, dat het veel en veel te zwaar was. Misselijk en met een bonkend hoofd zat ik bij de festiviteiten. Vannacht kon ik niet slapen van de hartkloppingen. En vandaag is het bijna niet uit te houden. Een slappe vod, met racend hart, geen greintje spierkracht, trillend en bevend. Ik zal hier weer zeker een week van moeten bekomen.

Dat betekent maar één ding. Ik zal moeten schiften de komende tijd, want die familiefeestjes zonder dat ik me doodziek voel, dat is me nog niet gegund. En hoewel forceren tot nu toe altijd mijn methode was om toch nog iets van een normaal familieleven te hebben, lijkt het me geen goed idee om dit te combineren met de zware behandeling die al zo veel van mijn lijfje vraagt. Met pijn in het hart… Ook figuurlijk deze keer.