Veel dikke vette kruisjes op mijn kalender. Niet de aftelkalender deze keer, nee, de gewone plankalender. Zo een met lekker veel plaats, om veel afspraken te kunnen noteren. Schrikwekkend leeg is hij bij ons. Maar toch, de weinige dingen die ik dan toch durf te plannen, die staan erop. En worden weer doorstreept. Pasen bij de schoonfamilie? Kruis. Barbecue voor de verjaardag van m’n zus? Streep. Tupperware-avond bij schoonmama? Krabbel. Iets gaan drinken met een paar lotgenootjes? Ik denk het niet.
En dan nu, iets waar ik weken naar uit heb gekeken. Een etentje met vrienden. Voor velen niets uitzonderlijk. Voor mij een lichtje, iets om naar toe te leven, iets om extra voor op te letten. Ik heb al zo lang geen sociale contacten meer kunnen onderhouden. Veel vriendschappen zijn verwaterd, van de radar verdwenen. Wat als ik ook de mensen die nog overblijven moet blijven afzeggen en uitstellen? Is er dan straks niemand meer?
Waarom blijf ik ook optimistisch denken dat het deze keer wel zal lukken? Omdat ik het leuk vind om keer op keer teleurgesteld te worden? Hmm, waarschijnlijk eerder door de gigantische zin om te leven die er nog steeds zit.
Feit is, ik ben strontziek, en feestjes, cafeetjes, etentjes, zelfs bezoekjes bij ons thuis zijn gewoon te zwaar. Ik geraak al amper door de dagen, zonder al die extra belasting. Mezelf forceren maakt het alleen erger. En dat moet ik nu alweer onder ogen zien, op de dag dat ik moet beslissen of het etentje vanavond doorgaat. Luid lachen inwendig de vuile bacteriën met mijn naïeve positiviteit. Natuurlijk gaat het niet door.
En nu ben ik een beetje heel veel pissed off.
Maar wie laatst lacht, best lacht? Let’s hope so.
Oh Sofie, wat erg voor je, ik herken het helaas. Een etentje of iets dergelijks is als het lopen van een marathon. Dat lukt niet als je je zo ziek voelt. Houdt moed, liefs Karin.
Knuffel voor jou x
Pfff heel herkenbaar. Ik heb in een moedige bui kaartjes gekocht voor een concert in juni, maar ik zie het eigenlijk niet gebeuren in de huidige toestand. Aan de andere kant wil ik er nog geen werk van maken ze door te verkopen omdat ik érgens nog denk: 'misschien lukt het tegen die tijd wel' en mijn dromerige ik met oogkleppen op het zo leuk vindt om er naartoe te blijven leven. Het is een harde realiteit die we telkens maar weer onder ogen moeten komen. Maar aan de andere kant is het ook zo belangrijk om dat kleine stukje dat zó graag wil levend te houden. Hopelijk krijgt dat stukje over een paar maanden z'n zin en ligt de Borrelia er dan moedeloos en geveld bij. Hang in there! Liefs, Malu
Bedankt!
@malu, ja, zo heb ik in december ook mijn tickets voor Muse moeten verkopen… Ik heb voor in juli ook tickets liggen, dus laat ons hopen! Dikke duim ook voor jou concert.
Dit soort dingen zijn ook nu, terwijl ik dus enorm vooruit ben gegaan, nog steeds een brug te ver voor mij. Alles wat met meer dan 1 persoon wordt gedaan, is te veel prikkel, nog steeds.
Eerlijk gezegd heb ik al jaren geen kaartjes meer gekocht voor een concert en ben ook al in geen jaren (5 om precies te zijn) met een vriendin op stap geweest, op enkele door mijn lief geescorteerde en streng afgebakende bezoekjes na.
Ik weet eerlijk gezegd niet wat erger is: dat ik dat al jaren niet meer plan of dat jij dat wel blijft doen en keer op keer je neus stoot.
Heel herkenbaar. Na 15 jaar plan ik bijna niks meer. Is ook zo … niks…….
Ik snap je woede helemaal. Die voel ik wel nog steeds regelmatig.