Een positieve noot

En dan mag er eens wat positief nieuws komen, dacht ik zo! Net als op het einde van de vorige kuur ervaar ik nu een stabilisatie. Ik heb wat minder allesoverheersende pijn, ben iets sterker. De duizeligheid en aanverwanten zijn niet continu aanwezig zoals zo lange tijd wel het geval was.

Activiteiten gedaan!

Zo komt het dat ik de laatste week best wat kleine klusjes in huis heb gedaan. Ik heb op sommige dagen weer gekookt, of een afwasje gedaan. Ik ruimde een kast op. Deed de was (maar nog niet de strijk). ZALIG! Ook al is het nog steeds niet zorgeloos en pijnvrij om deze ‘activiteiten’ uit te voeren, het is toch eens iets anders dan de dagen uitzitten in de zetel.

Vandaag deed ik iets heel groots! Ik bestelde taxi mama en we gingen op pad. Naar het Waasland Shoppingcenter dan nog. Kleinschalig genoeg zodat ik niet in de verleiding kwam om twintig winkels af te lopen, groot genoeg om toch wat spulletjes te vinden. Het is zo lang geleden dat ik nog eens echt ging shoppen. Ik had nu echt geen andere keus, want lief en ik hebben dit weekend onze kleerkast uitgemest en zowat drie vierde van mijn kleding verdween naar spullenhulp of recyclage. Door de zieke jaren heen is het niet bepaald mogelijk geweest om elke week de shopaholic in mij naar buiten te laten komen. Het merendeel van mijn spullen was ongeveer tien jaar oud en dus te klein of te versleten. Gevolg (dat ik overigens geen straf vond): een echte noodzaak aan winkelen, niet zo een uitstapje alleen maar voor de lol.

Gevolg dat ik wél erg vind: momenteel spreekt tot u zombie Sofie. Pijn, pijn, pijn! Alles gaat traag, volledig krachteloos,benauwd en doodziek. Maar ik heb wel een leuke buit 😉 (Helaas ook nog lang niet alles van mijn lijstje van absolute musts!)

Volgende stadium

Ik hoop natuurlijk dat het volgende stadium is dat ik dingen kan doen, al zijn ze maar klein, zonder ziek gevoel. Zonder dat je je ergens toch forceert, en zonder dat je de pijnlijke en duizelige gevolgen moet dragen. Maar voor nu was het toch al heel fijn om nog eens in de buitenwereld te komen. Wie weet staat me dat, maar dan zonder straf, nog te wachten over X aantal tijd…

Alleen moet ik daar nog niet meteen op hopen, want komende zaterdag begint behandelplan nummer drie. Het belooft weer een zeer zware rit van acht weken te worden, daar heeft de dokter mij al voor gewaarschuwd. Er worden, naast twee soorten antibiotica, ook nog eens cystebrekers gebruikt deze keer. De Lyme-bacterie kapselt zich namelijk in, om de antibiotica-aanvallen te ontlopen. Om deze lymecoconnetjes te breken, wordt er een anti-malariamiddel ingezet. Gevolg is dat er weer heel veel bastards die zich al een tijdje verstoppen, zullen sterven. Een goede zaak, maar het zal wel weer zorgen voor een felle opstoot van herxheimer. Afzien dus.

Maar ik kijk vooruit, naar het einde van plan drie: wie weet wat kan ik dan voor uitstap plannen?