Want ik ‘vierde’ afgelopen weekend mijn 6 maanden antibiotica-jubileum.
Het klinkt heel controversieel, in een tijd waarin om de haverklap op het nieuws gewaarschuwd wordt voor resistente bacteriën en het vermanende “we gebruiken te veel antibiotica!”. Ik ga volledig akkoord. Voor een griepje of een verkoudheid zijn antibiotica écht niet meteen noodzakelijk.
Soms is antibiotica wel nodig
In sommige gevallen is het echter wel nodig, en in het geval van een achterstand van tien jaar op het aanpakken van Lyme, is het ook langdurig nodig. Helaas, want ik slik die berg pillen echt niet graag. Ja, ik maak me zorgen om resistentie en om risico’s en om bijwerkingen die misschien niet meer weggaan.
Maar heb ik een andere keuze? Nee. Een lotgenootje en vriendin zei het mooi: “Tuurlijk ben ik bang voor de gevolgen van langdurig antibioticagebruik. Maar zonder behandeling wordt mijn lichaam ook langzaam gedood, door de Lyme.”
En zo zie ik het ook. Als je je dieper en dieper voelt wegglijden, telkens meer en ernstigere symptomen ontwikkelt en steeds minder kan, dan moet er worden ingegrepen. Zeker als je nog iets van een toekomst wil opbouwen. De klok tikt. De infectie wil mijn lijf overnemen, en ik moet dat stoppen. En helaas is de bacterie na al die tijd zo diep ingenesteld in mijn lichaam dat er heel veel pillen voor nodig zullen zijn.

Daarom ‘vier’ ik mijn zes maanden. Omdat ik al zover geraakt ben.
Nog steeds voorzichtig optimistisch.