Mijn achtste fight-lyme-maand ging gisteren in.
Ik ben niet zo blij met de antibioticasoort (clarithromycine) die ik nu gekregen heb voor de komende drie maanden, vermits het een zware pil is, en ik er vorige keer heel slecht van werd. Ok, slecht worden is meestal een goed teken omdat dat wil zeggen dat er veel bacteriën gedood worden, maar leuk is het niet.

Een bittere pil

Ik verging van de pijnen in heel mijn lijf, mijn hart had het weer veel zwaarder, heel de dag honger en misselijk tegelijkertijd. Enfin, ik was zo blij dat ik er van af was, en nu staat hij dus terug op mijn plan. Ik zie er dus elke ochtend weer tegenop om deze bittere pil (letterlijk, dat is ook een toffe nevenwerking, een bittere smaak die komt en gaat) te slikken. Maar goed, ik ga ervoor, en dat blijf ik doen. Hoe zwaar de weg ook is en blijft.

Eerlijk is eerlijk, ik had gehoopt tegen de zomer al een heel ander mens te zijn. Ik heb dan ook plannen gemaakt voor een dag Werchter, en op reis gaan, denkende dat ik al heel wat meer ging kunnen dan op het moment dat ik ze maakte. Ok, de laatste maand ben ik wel wat vooruit gegaan, maar niet in de mate waar ik op had gerekend. Ik ben waarschijnlijk weer te optimistisch geweest, zo ken ik mezelf. Ik ben niet alleen chronisch ziek, ik lijd ook aan chronische zelfoverschatting.

Lichtpuntjes

In elk geval, ik wil ook niet klagen. Ik kan op de meeste dagen weer iets koken, en soms kan ik zelfs mee afwassen. Ik ben mijn nieuwe website kunnen starten, ook al heb ik het schrijftempo al enorm moeten terugschroeven intussen. Ik kan al eens naar een winkel gaan, zolang iemand mij met de auto vervoert en bij mij is om het te kunnen overnemen als ik niet meer helder kan denken of wanneer ik dreig flauw te vallen.

Deze week heb ik voor het eerst sinds oneindig veel tijd (ik kan het mij serieus niet meer herinneren, zo lang geleden was het) nog eens iemand van vrienden gezien. Ze zijn naar mij thuis moeten komen, want op café gaan gaat nog niet. En achteraf was ik gebroken, en kon ik toch niet slapen omdat mijn hersenen het vele gebabbel niet konden verwerken. Maar het was de eerste keer in zéér lange tijd (10 maanden ofzo, gok ik) dat ik iemand zag die niet een medepatiënt was, die niet verpleging of dokter was, die niet mijn familie was of niet mijn lief.

Over minder dan twee weken dus een dagje Werchter, en ik weet nog niet hoe ik het ga doen, maar ik hoop dat ik tegen dan kan zeggen dat de pillen best meevallen deze keer. En dat ik toch een ander mens ben, op elf dagen tijd.

Maar ik vrees ervoor. Clari is a bitch.

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

4 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.