2013 loopt op zijn einde. Morgen word ik 26. Wat een fijne gebeurtenis zou moeten zijn, voelt toch ook erg pijnlijk. Want van alles wat ik graag had willen bereiken, op mijn 26ste, heb ik nog niet veel kunnen afstrepen. Geen job, geen huisje gekocht. Dat is namelijk nogal moeilijk, als je het moet doen met één inkomen als koppel. Geen rijbewijs. Geen zelfstandig leven. Geen sociaal leven, geen vrijetijdsleven. En bovenal, geen kindje. Wat doet het pijn om nog geen mama te kunnen zijn. We zijn er al zo lang zo klaar voor. Maar de ziekte staat alweer in de weg.
Realiteit
2013 loopt op zijn einde, en dat wil zeggen dat ik dus al meer dan een jaar aan de antibiotica zit. Helaas. Waar ik met goede moed begon, er vast van overtuigd dat ik tegen de zomer beter zou zijn, bleef die beterschap uit. Het was zwaar, en dat is het nog steeds. Ik ben nog steeds keihard aan het vechten, maar al met iets meer zin voor realiteit. De realiteit? Het is niet zo simpel om een verwoestende infectie die al 13 jaar in je lichaam zit, uit te roeien. Het is de vraag of het ooit zal gaan lukken. Maar opgeven, dat doe ik niet.
Mijn lichaam heeft aangegeven dat het klaar is met de antibiotica. Het is zo zwaar, een constante druk op je lijf. Het goede nieuws is dat ik mag stoppen van mijn lyme-arts. Ik ben overgeschakeld op een natuurlijk protocol: fytotherapie. Kruidengeneeskunde dus (overigens, nee, dit is geen homeopathie. En makkelijk is het ook niet, het is straf spul.). Het idee is dat het merendeel van de bacteriën nu wel gedood moet zijn, en dat de rest zal worden afgewerkt via deze natuurlijke weg. Tegelijk wordt mijn immuunsysteem ondersteund. Of dat zal gaan lukken? Dat is een raadsel. Ik durf er niet meer zo zeker van zijn. Maar hopen, dat zal ik altijd doen.
Daarom hoop ik voor mezelf, eindelijk, beterschap. Dat ik éindelijk eens een paar stapjes vooruit mag zetten. Dat ik binnenkort wat kan wandelen. Dat ik wat meer buiten kan komen. Dat ik dit jaar eens op reis mag gaan zonder mezelf zieker te maken. Dat ik een kléin stukje mag leven.
Of veel, dat mag ook. Gewoon, plotsklaps genezen. Dat zou nog eens een mooi verjaardagscadeau zijn.
Dermatoloog
Mijn gezicht is trouwens nog steeds een ramp. Dat is het slechte nieuws. Een paar weken geleden begon ik beterschap te zien, tot het opeens weer bergaf ging. Ik heb een hele lange weg te gaan om er weer uit te gaan zien als mezelf. Het ironische? Nu ik mag stoppen met antibiotica voor de lyme, ben ik door de dermatoloog op, jawel, antibiotica gezet. Is dit een goed idee? Ik weet het niet. Ik weet wel dat er iets moet gebeuren. Dus slik ik maar, zonder nadenken, de pillen. En hoop ik dat mijn gezicht snel beslist om te stoppen met deze nachtmerrie. Zodat ik die rommel van een antibiotica de deur uit kan gooien. Dat zou ook een mooi cadeau zijn. Morgen opstaan met een plots miraculeus stralende huid. Mag het?
Hoop. De rode draad. Hopelijk wordt 2014 mijn jaar. En dat zeg ik al sinds ik zwaar ziek werd, 11 jaar geleden. Dus deze keer voor echt graag. Het mag ook wel eens meezitten, denk ik zo, voor een keer.
Nieuw jaar, nieuw levensjaar, nieuwe kansen?
Ik hoop met je mee!! Veel sterkte, en ondanks alles hopelijk toch een gelukkige verjaardag morgen 🙂
Ik hoop ook met je mee! Een fijne jaarwisseling en een zo gezond mogelijk 2014.
Lieve Sofie,
Zo'n herkenbare woorden.. Zou het ok zijn moesten we eens kunnnen babbelen via fb of een ander medium? Het zou zo fijn zijn eens te babbelen met iemand die weet wat het is.. groetjes Filomeen