Vandaag is de eerste dag in 17 maanden zonder antibiotica. Zoals ik hier al schreef, mocht ik met de antibiotica tegen de Lyme al een aantal maanden geleden stoppen. Maar omdat mijn huid zich zwaar misdroeg, werden daar tot nu nog ettelijke maanden aangeplakt door de dermatoloog. Met frisse tegenzin van mezelf, bleef ik dus antibioticapillen slikken.
Littekens
Momenteel is mijn huid gelukkig redelijk hersteld. Er zijn nog maar weinig echte ontstekingen, hoewel er nog wel een paar actievere zones zijn op mijn kaaklijn. Wat nu vooral nog mijn gezicht ontsiert, zijn littekens en rode vlekken. De littekentjes zullen bij mij blijven voor de rest van mijn leven, maar de vlekken gaan normaal nog weg. Dit kan wel vele maanden duren, dus alweer moet ik geduld hebben voor ik weer compleet mezelf ben. Ik ben echter al heel erg blij met de gemaakte vooruitgang.
Toch blijft het spannend. Ik heb vandaag zelf beslist om te stoppen met de antibiotica. Maar de vraag is wat dit zal doen met mijn huid. Ik ben natuurlijk bang dat alles weer verergerd, maar ik hoop op het beste.
Bankhangen
Wat de Lyme betreft, is er nog geen verandering. Ik ben nog steeds even ziek en kan nog even weinig. Mijn dagen bestaan nog steeds uit bankhangen. Wat zou ik graag vooral mijn sociaal leven wat opkrikken, maar dat zit er gewoon (nog) niet in voor mij. Wel kan ik op de meeste dagen de afwas doen en samen koken met mijn vriend. Dit is lange tijd niet meer mogelijk geweest, dus ik ben dankbaar dat dit terug bij mijn dagelijkse bezigheden hoort.
Aan de andere kant zijn er ook regelmatig dagen waarop ik zelfs te slap ben om te douchen. Het is voor mij een hele stap om dat dan ook toe te geven en me niet nog verder achteruit te doen gaan door toch koppig die douche in te stappen. Als het niet gaat die dag, gaat het niet. Punt. Dit is echt niet fijn om toe te moeten geven aan mezelf. Maar ik vind het wel een stap vooruit in het leren omgaan met, en de situatie onder ogen durven zien. Ik hoop dat, door mezelf minder te forceren (ik zeg minder, niet helemaal niet meer), het genezingsproces toch iets meer de kans krijgt om door te breken.
Toch blijft het moeilijk om de grens te trekken, en als ik eenmaal een klusje in huis heb gedaan, geniet ik er zo van om nuttig bezig te zijn dat ik mezelf niet meer kan houden. Het is ook nog steeds moeilijk om de balans te proberen bewaren als er familiefeestjes op de agenda staan. Voor mijn familie en mijn lief zou ik alles doen, maar zo vergeet ik mezelf en die verrekte grenzen wel steeds opnieuw. Met de bekende gevolgen.
Ik hoop dat het feit dat ik tussen mijn muren af en toe weer een klein stukje mobieler kan zijn, een voorteken is voor meer, meer, meer! Het geeft me voor nu wel weer net iets meer ademruimte, en dat is al heel wat in mijn piepkleine wereld.