Vogeltje, gij zijt gevangen…

Wie dacht dat de stop met antibiotica ging zorgen dat ik me beter zou gaan voelen, die heeft duidelijk ongelijk gekregen. Ter info: ik was zelf diegene die dat dacht. Switchen naar een natuurlijke behandeling, dat zou vast veel vlotter gaan. Ik neem mijn woorden terug. Het is een vreselijk zware behandeling, en dat had ik toch niet verwacht van wat kruidendruppeltjes.

Een beetje licht

Héél soms, krijg ik een beetje licht te zien aan het eind van de donkere tunnel. Héél soms verbaas ik mezelf met een iets actiever leven. Meestal binnenshuis, dat wel. Maar toch. Een badkamerkast opruimen en poetsen kan zo’n deugd doen mensen, geniet ervan ;-)!

Een paar weken geleden ging ik met mama een paar winkeltjes doen. Achteraf was het zwaar crashen geblazen, maar goed, ik heb het dan toch maar kunnen doen, en dat was lang geleden. Ik heb gedanst op een trouwfeest, ben veel te laat opgebleven en heb genoten! Achteraf was het genieten wel ver te zoeken uiteraard. De gevolgen van dit feestje negen dagen geleden draag ik nu nog steeds.

Ik heb gefietst!

Nog één van die koppige momenten waar ik toch forceer kwam er heel spontaan een tijdje geleden. Onze auto moest naar de garage voor onderhoud, en in plaats van een vervangwagen kreeg m’n lief een elektrische fiets voor een dag. Hij kwam met het idee om die samen eens uit te testen. Ik heb sinds ik ziek ben, in die elf jaar, welgeteld 1 keer op een fiets gezeten. Ik weet niet meer precies wanneer, maar het is jàren geleden. Toen ben ik samen met mijn mama de straat eens uit gefietst en weer terug. Doodziek was ik ervan, en dat was dus de laatste poging tot fietsen.

Met de opkomst van de elektrische fiets lijkt fietsen echter iets meer haalbaar. We vertrokken dus naar mijn ouders verderop in het dorp. Wat heb ik genoten! Het was even wennen, maar ik bewoog zelfstandig, snel, haren in de wind, en ik was voor even een gewone vrouw in een gewone straat in een gewoon dorp. Helaas was de inspanning toch zwaarder dan gehoopt, en met name de concentratie die je toch moet opbrengen om op het verkeer te letten. De extreme duizeligheid waar ik nog steeds mee kamp maakt het ook niet simpel om je op een tweewieler voort te bewegen zonder ongelukken. En ook al moest ik amper trappen, mijn spieren hebben toch echt afgezien. Toch was ik zo blij met deze ervaring, dat ik erover nadenk om toch ooit zo’n fiets aan te schaffen (nog even sparen wel…. ahum).

Staartbeen

Ik dacht in eerste instantie dat ik relatief ongestraft was weggekomen met mijn fietstocht van een paar straten lang. Tot ik een tweetal weken geleden verschrikkelijk veel pijn kreeg aan mijn staartbeen. Toen ik na een weekje doorzetten (tja, ik weet het) toch maar bij de dokter langsging, en ik een meter de lucht inschoot toen ze mijn staartbeentje aanraakte, was het verdict eindelijk daar. Een letsel, hoogstwaarschijnlijk opgelopen door dat kleine rondje fietsen, waarop een ontsteking is beginnen vormen. Blijkbaar kan ik dus echt niets ongestraft. En als het in eerste instantie nog mee lijkt te vallen, komen weken later toch nog gevolgen opduiken.
Ik ben dankzij deze ziekte een fragiel zwak vogeltje geworden, en ik haat het.

Maar goed. Ik heb af en toe dus weer de keuze om mij eens goed te forceren en koppig te zijn, terwijl dat lange tijd niet kon. Maar de gevolgen blijven als vanouds. En tijdens een hele zware behandeling is dat toch soms echt de druppel teveel.

Ik wil niet in een kooitje hangen

Momenteel sleep ik me weer vooruit vol pijn en duizelingen. Samento en banderol are kicking my ass!! Wat ik hoop, maar niet weet, is dat ze tezamen met mij, ook wel de borrelia en verwanten serieus uit mijn lijf kicken. En dat ikzelf als ze ooit zijn uitgeroeid, wel terug recht krabbel na deze oorlog. Ik droom dat ik dan eindelijk zo vrij kan zijn als een vogel, maar dan wel een hele sterke!

Dit deuntje zit nu in mijn hoofd…:

Vogeltje gij zijt gevangen, In een kooitje zult gij hangen. Gij blijft hier, gij blijft hier, Lieve vogel gij blijft hier.Waarom houdt ge mij gevangen?
‘k Wil niet in een kooitje hangen.
‘k Blijf niet hier, ‘k blijf niet hier,
‘k Wil veel liever weg van hier.

Niet zoveel updates

Ps: ik schrijf hier eigenlijk steeds zowat hetzelfde naar mijn gevoel, vandaar dat er niet zo heel veel updates komen. Basically blijft de situatie zoals ze al jaren is: slecht. En het voelt soms nogal afgezaagd om telkens opnieuw te moeten schrijven dat ik niet vooruitga. En dat ik me nog steeds slecht voel. En dat ik alleen buitenkom als ik me eens forceer, en dat ik dan achteraf nog zieker ben. En dat ik hoop dat het eens gaat beteren.

Soms verdwijnt mijn hoop als sneeuw voor de zon: het lijkt allemaal zo eindeloos en er verandert niets. Ik ben heus niet altijd positief, wie zou dat kunnen zijn met dit leven? Maar ik probeer te blijven hopen, en herinner mezelf eraan in mijn blogs. Wat ik keer op keer schrijf is nu eenmaal de realiteit, en voor zij die zich toch afvragen hoe het gaat, schrijf ik dan maar meer van hetzelfde 😉