Tante Softie

Weet je wat ik een wonder vind? De gedachtewereld van een kind. Ze hebben een eigen soort logica, die wij als volwassenen heel grappig vinden. Of raar. Ik vind het eerder wonderlijk. De uitspraken die uit een kindermond komen: je kan het zelf gewoon niet verzinnen. Als ik terugdenk aan mij, mijn broer en zus als ukjes, vraag ik me af of wij ook zo waren. Zo puur, zo eerlijk. En zo hilarisch. Ik kan het me niet meer voorstellen. 

Momenten opslaan

Onlangs kwam ons nichtje logeren. Vijf jaar oud is ze inmiddels, en hoewel ze me in het verleden al meermaals ontroerde met haar enorm groot en schattig hart, zie deze blog, heb ik me deze keer vooral kostelijk geamuseerd. Tot haar grote ergernis begon ik tijdens het kleuren of het spelletjes spelen telkens te typen op mijn iPad. Zij kan nog niet lezen, dus ze wist natuurlijk niet dat ik over haar aan het typen was. Ik pende haar fantastische uitspraken neer. Omdat ik ze niet wou vergeten. Ze pakte ook demonstratief mijn telefoon af, toen ik wat te veel fotootjes begon te nemen. Van haar. Ze poseert wel graag hoor, daar niet van. En gekke bekken trekken vindt ze tegenwoordig ook een must. Maar toen wou ze liever verder spelen.

Wat ze niet wist, was dat ik dit alles deed uit liefde. Om deze heerlijke momenten voor eeuwig vast te leggen. Om later samen naar terug te kijken. Later, als ze groot is, en ik oud. Wanneer we ons misschien niet meer herinneren dat ook zij van die geniale en hilarische uitspraken deed.

Een mens vergeet zo veel. Momenten als dit wil ik voor altijd opslaan. En dan is die verdomde smartphone die overal opduikt toch best handig. Zolang je hem op tijd weglegt, en in het moment zelf leeft. Genieten, kijken, luisteren en leren.

Een bloemlezing:

* Ze steekt een snoeptomaatje in haar mond (je weet wel, van die kleine tomaatjes die net iets meer ovaal van vorm zijn dan kerstomaatjes). ‘Die tomaatjes doen mij denken aan mijn papa, die heeft ook zo’n eierhoofdje!’

* Ze is druk bezig met het glazen muiltje van een prinsessenspel aan haar voet te proberen krijgen. Of beter gezegd, aan haar dikke teen, want zo klein is ze nu ook weer niet. Intussen roept ze uit: ‘Mijn teen is een T-rex en jij bent langnek want jij hebt lange benen!’
Euh?

* Tijdens het eten: ‘Dat vlees is stout want het kruipt op mijn t-shirt!’

* En vervolgens: ‘Nonkel Jense, heb jij glitter op de frietjes gedaan, want die zien eruit als gele diamanten?!’

* ’s Ochtends staat ze op om te plassen. Bij het terugkeren vraag ik haar of het tijd is om op te staan. Ze zegt: ‘Mijn pyjama is al wakker dus ik denk het wel!’.
Ze heeft dus een glow in the dark pyjama, die oplichtte van de lamp in de badkamer.

* Ze vindt een pompoen in de keuken, die klaarligt voor de soep. Ze draagt het ding naar de woonkamer, en ik moet ‘bibediebabediedoe’ zeggen om hem te veranderen in een koets. Gelukkig is ze niet al te teleurgesteld dat tante Sofie toch niet kan toveren.

* Als afsluiter van de avond kijken we naar Dolfje Weerwolfje. Mijn lief zegt, gespeeld lachend: ‘is dat een wolf met een brilletje?’ Ze wordt een beetje boos en heel serieus klinkt het ‘Je mag daar wel niet mee lachen hé!’.

Ik denk dat ze een beetje verliefd is op Dolfje. Ach, ik moet niet veel zeggen. Ik geniet van hoe ze zich volledig inleeft en zelfs haar kinnetje mee opheft als het wolfje huilt. Maar op het einde van de film ben ik wel diegene die nog net een traan kan wegpinken voor ze het ziet. Ja, stiekem ben ik een echte tante softie.