Deze week was voor mij een topweek. Waarom? Omdat de verbouwing van ons nieuwe plekje eindelijk begonnen is. Tot nu toe had ik hier nog niets van verteld hier, ik weet het. Maar nu de werkmannen officieel van start zijn gegaan, kan ik het eindelijk van de daken schreeuwen. Wij gaan verhuizen!!!
Dan toch een huisje
Wanneer, dat is de vraag die dan meestal meteen volgt. Wel, dat weten we nog niet precies. Als alles goed gaat, zou het huis in september klaar kunnen zijn. Maar goed, we weten allemaal hoe dat gaat in de bouw… Er zal hier en daar wel wat vertraging op zitten. Al hopen we natuurlijk van niet. De aanloop naar dit moment heeft namelijk al best wat tijd gekost. Sleutels krijgen, architect zijn ding laten doen, wachten op offertes, wachten tot de aannemers konden starten… Al bij al zijn we hier al een jaar mee bezig. Lief heeft in zijn eentje al heel wat afbraakwerk verzet. Oh, en we hebben al een tuinhuisje tip top in orde gemaakt. Dat is meteen het enige afgewerkte ding.
Structureel zal de basis niet veranderen, maar het huis van de jaren 60 moet wel een serieuze update krijgen intussen. Er moet centrale verwarming komen, nieuwe elektriciteit, nieuwe riolering, nieuwe bezetting, nieuwe trap naar de zolder, dakisolatie, nieuwe ramen, nieuwe vloeren, het sanitair een verdiep hoger steken, een nieuwe keuken… Enfin. We zijn nog niet aan het eindpunt, om het zacht uit te drukken.
Huurders
Wie mijn verhaal al langer volgt, weet dat ik me soms erge zorgen maakte over hoe wij ooit aan een huisje zouden komen. Ik kan niet werken, en krijg ook geen uitkering. We leven dus volledig van het inkomen van mijn vriend. Een appartementje huren lukt nog net, maar een lening afsluiten bij de bank? Een zware afbetaling doen? Forget it. Niet mogelijk voor ons. We hopen om ons gezinnetje op een dag te kunnen uitbreiden, en in dit appartementje zagen we ons dat niet meteen doen. Pas op, we hebben het hier niet slecht getroffen. Maar er zijn ook heel wat verbeterpunten. Dingen die, wegens ouderdom van het pand, beter kunnen. Gezonder. Veiliger.
Hoe komt het dan nu dat we opeens toch in een huis kunnen gaan wonen? Wel, omdat we ook hier huurders zullen zijn. Desondanks krijgen we toch erg veel inspraak in de keuzes bij de verbouwing, en zo wordt het een plekje waar wij ons helemaal thuis zullen voelen. Ik ben dus dankbaar tot in het oneindige voor deze fantastische kans. Ik zie de toekomst weer een stukje rooskleuriger. Want ik weet dat we in een mooie, ruime, veilige woning zullen kunnen wonen. En dat er plaats is voor uitbreiding, als de dokter ooit groen licht geeft.
Een stukje vrijheid
Wat ik enorm gemist heb in de vier jaar dat we hier nu op ons appartementje wonen, is een klein stukje vrijheid. In de vorm van een tuintje. Voor iemand die bijna altijd thuis zit, is het hebben van een tuin echt een van de meest waardevolle dingen die ik me kan inbeelden. De wereld zal een klein stukje groter worden. Want ik zal elke dag een frisse neus kunnen halen, in ons tuintje.
Waar we ook erg hebben op gelet, is de locatie. En dan vooral: een locatie dicht bij mijn ouders. Nu wonen we ook dichtbij, maar nét te ver voor mij om er zelfstandig naar toe te kunnen. Als ik dus bij hen op bezoek wil, moet ik altijd taxi mama of papa bellen. Het huis waar we nu zullen wonen, ligt een klein stukje dichterbij. Ik zal net wel te voet bij mijn ouderlijk huis geraken. Ik kijk er enorm naar uit om zelfstandig de deur uit te kunnen stappen. Op bezoek gaan. En zelfstandig weer thuis te geraken. Momenteel is dat korte wandelingetje nog zwaar. Maar ik hoop dat ik het wandelen zo wat kan opbouwen. Al is er geen garantie dat dat ook lukt, ik wil het graag proberen.
Nog meer voordelen
Nog voordelen? Ik weet niet waar te beginnen. Een afwasmachine zal ons het leven ook al veel makkelijker maken. Een ligbad, zodat ik af en toe een detoxbad kan nemen om te helpen met ontgiften van de behandeling. Meer ruimte, zodat de inhoud van onze kasten niet meer op onze kop valt als we de deuren openen. Goed geïsoleerde ramen. Geen schimmels meer in huis. Een raam in de badkamer, zodat die goed verlucht kan worden. Een extra, apart toilet. Een extra lavabo. Een deftig salon kunnen zetten zodat bezoek ontvangen makkelijker wordt. Kunnen barbecueën. Lange avonden in de tuin. Oh, wat kijk ik uit naar die tuin.
Ik droom en droom van dit nieuwe plekje, dit groot geluk… En ik weet, dat er ook een ontnuchtering zal volgen. Een realiteitscheck. Want of ik nu in een appartement woon of in een huis: ik zal nog steeds ziek zijn. Ik zal nog steeds meer willen doen dan ik kan. Ik zal nog steeds tegen dezelfde moeilijkheden aanlopen als nu.
Maar de wereld zal een stukje groter zijn. Een stukje vrijer. En daarvoor ben ik zo onnoemelijk dankbaar en blij.
Oh nee, dit gaat je zoveel geluk brengen! Realiteitscheck of niet. Ik heb jarenlang op een flat gewoond en nu hebben we een tuintje en echt…. De tuin is nog één grote zooi, maar ik geniet zelfs tussen al die zooi. In de zomer genieten van de wereld die wakker wordt (ik ben een ochtendmens), thee en koffie drinken in je eigen luie stoel terwijl je onder de parasol zit. Het is een genot. En dichter bij je ouders! En een bad! En en en…. Ik ben zo ontzettend blij voor je. Echt. Dit maakt zelfs mijn dag een beetje beter. Wat een fijn nieuws. Liefs.
Dankjewel lieve Marion! Weet je wat mij blij maakt? Dat jij zo enthousiast bent en oprecht blij terwijl we elkaar nog maar pas virtueel 'ontmoet hebben' via onze blogs 🙂 zo lief!
Gefeliciteerd met deze nieuwe plek! Heel fijn voor je. Ik ben benieuwd hoe het gaat worden….
Goed weekend!
Bedankt!! Ik ben zelf ook benieuwd, haha!
Wat heerlijk allemaal.
Geniet maar lekker van dit fijne toekomstbeeld.
X
Bedankt, en zal ik doen!
Wat klinkt dat heerlijk!
Ik woon nu in een appartement, en ik mis ook echt een tuin – al hebben we gelukkig een flink balkon, en een galerij op het zuiden, het is niet hetzelfde … Dus ik snap helemaal dat je naar die tuin uitkijkt 😀 En dichter bij je ouders moet erg fijn zijn.