Het was al maanden gepland. Op café met een groep vrienden, in hartje Gent. Ik ben het laatste half uur bezig geweest met het proberen uitzoeken wanneer ik voor het laatst echt ben uitgegaan met vrienden. Geen familie-aangelegenheden, geen tripjes als koppel. Nee, ik heb het hier over echt vrienden zien, uitgaan, ’s avonds, tot een stuk in de nacht als het kon. Kan je geloven dat ik de laatste gelegenheid gewoon niet terugvind? Het is letterlijk jaren geleden. Zo lang, dat ik mij de laatste keer zelfs niet meer kan herinneren. Occasioneel ontving ik nog eens bezoek, maar die gelegenheden zijn ook op één hand te tellen.
Alsof we elkaar gisteren zagen
Als een erg sociaal ingesteld persoon stemt mij dat triest. Dat ik zo weinig kansen heb om mijn vriendschappen te onderhouden. Ooit waren al deze fijne mensen mijn tweede familie. Zij wisten alles van mij, en ik alles van hen. Nu had ik velen al minstens twee jaar niet gezien, anderen zie ik toevallig eens één of twee keer per jaar. Dit schrijf ik niet om iemand schuldgevoelens te geven hoor, mezelf incluis. Helemaal niet. Ik kan maar één schuldige aanwijzen, en dat is de ziekte, die alles ondermijnt.
Maar weet je wat ik zo fijn vind? Die echte vrienden, die mensen die al van kindsaf (of tiener-af) in mijn leven zijn en zo diep in mijn hart zitten, al is er nog zo veel afstand en veel te weinig interactie tussen ons… Daarmee voelt het ook na x aantal jaar alsof we elkaar gisteren voor het laatst zagen. Ok, je bent niet meer op de hoogte van alle reilen en zeilen van elkaars leven. Maar één blik, één hartelijke lachbui, en het voelt weer net als toen.
Iemand van toen
Van hun kant weet ik dat natuurlijk niet, hoe het voelt. In tegenstelling tot mij, hebben zij gedurende al die jaren wel een nieuw leven opgebouwd. Ze hebben gestudeerd, hebben intussen een job, zijn een gezin gestart. En met het leven van alledag, komen ook nieuwe ontmoetingen, nieuwe vriendschappen. Waar er bij mij een groot zwart gat zit met het label ‘sociaal leven’, is dat van hen nog steeds gevuld. Met oude en nieuwe personen.
Waar bij mij mijn ‘beste vrienden’ nog steeds dezelfde mensen zijn als die waar ik mee opgegroeid ben, is dat bij hen al geëvolueerd naar een grotere poel van allerlei goed onderhouden contacten, waar ik misschien eerder in pas als iemand van ‘toen’.
Dit is voor mij erg confronterend om op te schrijven. Ik bekijk dit nu heel nuchter en begrijp ook gewoon hoe het zo gelopen is. Door mijn ziekte heb ik gewoon niet de mogelijkheid om alle relaties die ik zo koester, ook zo intensief te blijven voeden.
De afgelopen jaren is wel duidelijk geworden dat het evenwicht tussen familie en vrienden, altijd wel in het voordeel van de familie uitdraait.
Dat wil niet zeggen dat ik met onze families zo ontelbaar veel activiteiten onderneem hoor. Er is echter altijd wel een verjaardag of feestdag te vieren, en naast ook nog wat tijd en energie die ik wil investeren in mijn partnerrelatie, blijft er gewoon geen ruimte meer over. Hier ben ik de laatste tijd ook meer en meer over gaan nadenken. En ik heb besloten om de balans toch vaker ook eens naar mijn vrienden te laten uitslaan, ook al moeten er dan misschien andere dingen wijken. Vandaar dus ook dit lang geplande uitje in Gent.
Soms uit het oog, nooit uit het hart
Plannen of niet, er is nooit een garantie dat ik op het moment zelf de beoogde activiteit ook echt aankan. Maar nu is het dus wel gelukt. En gelukkig dat ik was. Ik heb het dus veel te laat gemaakt. En nu ben ik half dood. Maar ik heb het gehad, en ik ben daar zo blij om.
Aan die lieve mensen die ik nog steeds zo koester alsof het gisteren was dat we elkaar dagelijks spraken (jullie weten wel wie jullie zijn hé?): ik zie jullie nog altijd even graag, en ik heb er echt van genoten vrijdag :-)!
Soms uit het oog, maar nooit uit het hart.
Wat goed dat je dit schrijft. Ik begrijp je heel erg goed, ook al is mijn situatie heel anders. Fijn dat je gegaan bent en boeien dat je nu kapot bent! Je bent gegaan, je hebt genoten en op die herinneringen kan je heel lang teren. Geniet maar lekker na. Deze heb je weer in the pocket.
Ja, zo voelt het inderdaad, in the pocket! Goed gezegd 😉
Wat fijn dat je zo`n leuke avond hebt gehad.
Als tiener was ik wel altijd met vriendinnen, maar ik ben nu niet zo erg sociaal meer.
Ik mis het om naar familie te kunnen gaan of op vakantie, dat zijn dingen die mij niet meer lukken.
Ik heb dan ook geen familie in mijn woonplaats, als ze om de hoek zouden wonen zou ik er een stukje heen kunnen lopen.
X
Dat zou bij mij ook zo zijn. Ook al zouden we in een andere woonplaats misschien makkelijker zelf een huis kunnen kopen, toch blijf ik hier, juist omdat we hier dicht bij familie zitten.
Heel erg dat je niet naar familie kan. Of op vakantie. Ik heb geluk dat ik dat nog kan, natuurlijk wel met de nodige gevolgen. Ik hoop dat je dit ook op een dag weer mag meemaken! xxx
Het is inderdaad gewoon niet makkelijk als je door ziekte thuis moet blijven en je sociale contacten ondermijnt worden. Maar ik vind het wel ook mooi dat je daar geen schuldige voor aanwijst, uitgenomen de ziekte. Veel mensen zouden anders reageren.
Fijn dat je er toch zo van genoten hebt dan! Gent is een mooie stad hè? 🙂
Dat is waarschijnlijk wel zo. Ik probeer het nuchter te bekijken, het loopt al zo vaak zo in het leven van gezonde mensen, dat je minder vaak kan afspreken met bepaalde mensen door alle drukte… Dan is dat nog erger als er ook nog eens een ziekte tussen komt hé.
Ja heel mooi, hoewel ik er nog maar heel weinig van heb gezien. Maar wat ik al zag vind ik prachtig 🙂