Soms vraag ik me af, wie ik zou zijn. Zou zijn geweest. Als ik gezond was, en de mogelijkheden eindeloos waren. Ik werd ziek in mijn tienerjaren. Inmiddels ben ik 27. Een hele belangrijke periode van ontwikkeling heb ik dus niet kunnen doormaken zoals de meeste mensen.
Ik heb wel het geluk gehad dat mijn ouders me nog iets van een jeugd gunden. Ik had in die eerste jaren ziek zijn wel een vriend, mocht in beperkte mate uitgaan, ook al zorgde dat fysiek wel voor crashes. Op die manier heb ik toch nog iets aan mijn tienerjaren gehad, en daar ben ik hen erg dankbaar voor, want makkelijk moet het niet geweest zijn om te beslissen waar je de grens legt voor je zieke kind.
Toch heb ik erg veel dingen niet beleefd. Veel lessen en leuke momenten gemist op school. Geen studentenleven, geen vakantiewerk. Niet met de auto rijden. Ik heb een kantoor nog nooit van binnenuit gezien. Ik kan nooit ergens zelfstandig naartoe. Ik heb geen eigen inkomen. Heb nog nooit alleen boodschappen gedaan. Ik heb nooit alleen gewoond.
Mijn eigen proces
De zo belangrijke ontwikkeling van prille tiener tot een zelfstandige, zelfzekere volwassene, heb ik voor een groot stuk gemist. Zelfstandig en zelfzeker ben ik dus in de verste verte niet. Ik voel me soms een vreemde in de maatschappij. Ik bekijk alles wel van op een afstandje, ik probeer mee te volgen en te leren op mijn manier. Maar ik mis eigen ervaring. Ik leer alleen van wat ik hoor van anderen. Van hun verhalen over hun ervaringen. Zelf heb ik die basis niet.
Natuurlijk heb ik wel mijn eigen proces doorgemaakt. Ik zal op andere vlakken dan weer meer levenswijsheid hebben vergaard. Dingen waar zorgeloze, gezonde mensen niet bij stil staan, daar heb ik dan weer veel over geleerd. Maar goed, wat heb ik daar dan aan. Beter zal het me niet maken. Bovendien, in onze maatschappij kan je daar niet zo veel mee. Alles draait om presteren, vergaren, volbrengen. Ik kan dan wel staan roepen dat je gezondheid alles is. Mensen die er geen last van hebben blijven lekker doorgaan met hun drukke leven. Waarschijnlijk zou ik ook zo zijn. Als ik ook die eindeloze mogelijkheden had. Dat vertrouwen in je lichaam. Dat het kan doorgaan, dat het niet zal breken. Dat je lichaam jou volgt, in plaats van andersom.
Wat als?
Ik vraag me af, hoe mijn leven had kunnen zijn. Zou ik in een andere stad wonen? Een totaal andere plaats in het land misschien? Zou ik een drukke carrière hebben? Zou ik al mama zijn? Welke mensen zou ik leren kennen hebben? Zou ik fijne collega’s hebben, waar je op vrijdagavond nog even iets mee gaat drinken? Zouden we een eigen huisje hebben? Naar waar zou ik allemaal op vakantie zijn geweest? Welke hobby’s zou ik hebben? In wat voor auto zou ik rijden? Zou ik zo bezig zijn met gezonder leven, groener leven, als nu? Zou ik vaak op restaurant gaan? Zou ik vaak mijn vrienden zien? Zou ik snakken naar een dagje rustig thuis?
En hoe zou mijn karakter zijn? Een mens wordt voor een groot deel gevormd door zijn ervaringen. Maar wat als die ervaringen helemaal anders zouden zijn? Zou ik dan een totaal ander persoon zijn? Of zou ik zijn zoals nu, maar dan wel in staat om alles te doen wat al in mij zit? Zou ik de sociale persoon zijn die ik eigenlijk ben? Met iedereen een babbeltje doen? Zou ik de hele wereld ontdekken? Vrijwilligerswerk doen, zoals ik zou willen? Spontaan kunnen zijn? Sportief?
Ik zal het nooit weten
Feit is, dat ik het niet zal weten. Ik ben wie ik ben, en mijn leven is mijn leven. Ik probeer dan ook om niet stil te staan bij “wat als?”. Ik neem de dagen hoe ze komen. Ik probeer niet na te denken over mijn lot, over de oneerlijkheid van alles. Als ik dat doe, dan breek ik ook, net als lotgenoten die dat stemmetje niet zo makkelijk kunnen verdringen.
Ik moet het doen met wat ik gekregen heb. Opstandig ben ik van nature niet, en gelukkig maar misschien. Dat heeft in een situatie als dit geen zin, brengt geen rust. Ik probeer de dagen door te komen op een zo mooi mogelijke manier. Ik overleef en maak er het beste van, met een lach en een traan.
En toch… vraagt de rebel in mij zich af, hoe het zou zijn geweest. En of ik dan alsjeblieft morgen mag beginnen. Leven.
Want wat als? Wat als ik opeens beter word? Wie zal ik dan worden?
Ik weet niet zo goed wat te zeggen. Je artikel raakt me. Ik kan me heel goed voorstellen dat die gedachten en vooral die vele vragen er zijn. Ik heb bewondering voor je hoe je ermee omgaat. Zoals ik het kan beoordelen vanaf hier is dat toch wel de beste manier. Dag voor dag en niet teveel meegaan in het ''wat als?'' Af en toe moet mogen en kunnen, daar zijn we tenslotte mens voor. Mooi geschreven.
Dankjewel voor dit stuk! Het is echt verschrikkelijk herkenbaar, want.. wat als? Maar zoals je al zegt, dat is slechts af en toe goed. In de tussentijd moeten we er maar het beste van maken met alle lessen die het ziek-zijn ons heeft geleerd. Ik denk dat we er dan toch voorzichtig nog best mooie dagen van kunnen maken! 🙂
Prachtig geschreven. Pijnlijk en ook mooi. Dapper!
So love the way you wrote the article Maam. It's Very inspiring!
xx jona
https://www.facebook.com/lifecellaustralia
Wat een mooi geschreven artikel. Ik ben hier echt door geraakt. Je bent een sterke vrouw!
Liefs,
Celine
Goed artikel.
Ik vraag het mij af en toe ook weleens af.
Net als jij probeer ik er niet teveel aan te denken.
Maar het onderwerp kinderen vind ik wel moeilijk, omdat steeds
meer meiden om mij heen kinderen krijgen.
X
Dank jullie wel allemaal voor de lieve woorden… Liefs!