Anke, een jonge vrouw van 26 jaar, verloor gisteren een jarenlang gevecht tegen kanker. Ik kende Anke persoonlijk niet zo heel goed. Ze is de dochter van vrienden van mijn ouders, waardoor we haar vroeger zagen op bijeenkomsten van hun vriendengroep. Ze zat ook op onze school, in het jaar onder het mijne. Eén van haar zussen zat een jaartje hoger in de klas van mijn nicht en een heel goeie vriendin. Via via kwamen we elkaar dus wel eens tegen.
Reactie op mijn blog
Een paar jaar geleden liet Anke deze reactie achter op mijn blog:
9 oktober 2010
Hey Sofie, Ik heb de tijd genomen om je blog te bekijken en ik vind dat je dit echt knap gemaakt hebt! Je hebt hier duidelijk veel lepeltjes ingestoken! Hoe je alles probeert te omschrijven zodat wij ons een beeld kunnen vormen hoe jij je voelt, echt chapeau. Spijtig genoeg zal dat beeld dat wij ons proberen inbeelden helemaal nog niet aansluiten bij de werkelijkheid… Omgaan met jouw ziekte lijkt me echt moeilijk. Ik vind het knap dat jij zo positief ingesteld bent en blijft! Dat is echt bewonderenswaardig! Hier zouden er veel een voorbeeld aan moeten nemen. Je bent een echte doorzetter! Vele groetjes, Anke X
Op dit moment was zij nota bene zelf bezig aan chemotherapie. Een van de vele behandelingen die nog gingen volgen. En toch nam ze de moeite om mij een hart onder de riem te steken, ik die een diagnose had die door de meeste mensen niet eens serieus werd genomen. Zij vocht intussen voor haar leven, en toch kon zij oprecht medeleven tonen en schreef ze mij zo’n hartverwarmende boodschap. Dat noem ik pas chapeau.
Een inspiratie op haar beurt
Zij schreef zelf ook een blog over het verloop van haar ziekte, en die heb ik van in het begin op de voet gevolgd. Ze schreef aan mij dat ze bewonderde hoe positief ik omga met mijn ziekte, maar zelf was ze ook zo, of misschien wel nog meer. Ze was zelf die doorzetter waar ze het over had, en die bewonderenswaardig persoon. Het beste ervan proberen maken. Ankes lijfspreuk was dan ook “Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s about learning to dance in the rain”. Dat zou ook de mijne kunnen zijn, dat is waar. Ik probeer ondanks alles ook nog iets te maken van mijn leven en te genieten van kleine dingen, zoals zij ook deed.
Maar moeten omgaan met de boodschap, het besef, de wetenschap dat je sowieso je familie en vrienden veel te vroeg achter zal moeten laten, en dat je zelf zoveel dromen niet zal kunnen waarmaken, daarvan kan ik niet meespreken. Zij kon dat spijtig genoeg wel. Ook al had Anke geen keuze, ze heeft het allemaal toch maar gedaan, en ze heeft zo moedig gevochten. Haar positiviteit ondanks deze keiharde realiteit was en is een inspiratie voor velen, en ook voor mij. Mijn oneindig respect hiervoor, Anke. Je was zelf die persoon waar velen een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Bewonderenswaardig.
Aan de mensen die achterblijven: heel veel sterkte. Ook al klinken die woorden nu zo hol, en ken ik jullie helemaal niet zo goed, jullie zijn wel in mijn gedachten.
Liefs, Sofie
Wauw, ze klinkt als een heel speciaal en lief persoon. Wat mooi dat je voor haar speciaal een blogje schrijft!
Mooi geschreven. Het blijft een oneerlijk gevecht.
Wat ontzettend naar.
Wat een bijzonder mens moet ze zijn geweest Wijs, begripvol en lief.
Veel sterkte.
Wauw, dit heb je heel mooi geschreven! Anke klinkt als een mooi mens.
Heel veel sterkte! Voor jou en voor iedereen die haar kende.