Vorige week had ik een consult bij de dokter, zoals jullie al konden lezen. Mijn vriend neemt voor die gelegenheid altijd een dag vrij van zijn werk. Omdat hij een betrokken vriendje is, maar ook omdat ik op mijn eentje niet bij de afspraak zou geraken. En in mijn eentje ook niet zo goed zou onthouden wat er allemaal gezegd wordt.
Meestal belonen we onszelf na het soms lange wachten in de wachtzaal met een ongezond broodje (jep, mét gluten) aan een tankstation onderweg. Deze keer had ik het lumineuze idee om te gaan lunchen in Planckendael. We hebben toch een abonnement, dus eventjes binnenspringen kan daar altijd.
Enkel lunchen, of toch niet?
Het zou enkel lunchen worden, want energie voor een rondje door de dierentuin heb ik niet na een doktersafspraak. Plus, in het daaropvolgende weekend stond er de verjaardag van ons nichtje en een avond bij mijn ouders gepland. Ik weet dat ik dan de tijd daarvoor geen gekke dingen moet doen. Toen wist ik het nog niet, maar jammer genoeg heb ik beide activiteiten uiteindelijk toch moeten afzeggen door aanslepende grieperigheid.
Naar Planckendael dus. Buitenshuis lunchen is voor mij al heel speciaal. Maar zoals steeds begon het toch te kriebelen om net iets meer te doen. Laten we enkel naar de olifanten gaan… En de giraffen misschien? Oh, en het pinguïnverblijf is natuurlijk ook vernieuwd! Soms kan ik mijn eigen enthousiasme maar moeilijk de baas. Op die manier zou het dus toch een grote uitstap worden, en dat kon niet. Tenzij… Jense opperde om misschien toch eens die rolstoel te proberen, waar we het ooit al over hadden gehad.
Voor het eerst in een rolstoel
In Planckendael kan je namelijk, mits telefonische reservatie, gratis een rolstoel lenen. Wij hadden dit nog nooit geprobeerd. Niet in Planckendael, noch ergens anders. Op de één of andere manier leek het toch een grote stap. Maar nu was het moment toch daar. Ik bereidde me al voor om mezelf te moeten verdedigen. Ik verwachtte me aan een vieze blik die zei ‘Waarom komt zo’n jonge vrouw nu een rolstoel vragen? Je zou beter wat aan je conditie werken!’.
Erg is dat, dat je na zoveel jaren ziek zijn, en tal van zulke reacties te horen, dus ook automatisch verwacht dat alle mensen zo zullen denken. Niets was minder waar. Ik kwam lopend aan de ingang. Ik vroeg een rolstoel (ok, mijn vriend vroeg hem voor mij. Ik kreeg al koudwatervrees). Geen rare blik. Een heel vriendelijke mevrouw dook als vanzelfsprekend meteen in haar voorraad en haalde een exemplaar tevoorschijn.
Dat was het dan. Niks geen veroordeling. Ik moest mij niet verantwoorden. Achteraf vroeg deze lieve mevrouw zelfs of ik dit model goed had bevonden, of dat ik volgende keer liever een andere zou hebben. Stonden de voetsteuntjes goed? Ja, dankjewel. Echt alle lof hiervoor. Zo kan het dus ook. Dankjewel mevrouw, om mij dat extra beetje moed te geven dat misschien toch nodig was om voor het eerst in mijn leven in een rolstoel neer te ploffen.
De reacties van anderen
Net als op de mogelijke reactie van de dame aan de ingang, was ik op voorhand voorbereid op de mogelijke reacties van voorbijgangers. Ik had namelijk van lotgenoten al wat verhalen gehoord. Mensen zouden tegen je praten alsof je een klein kind was. Je negeren, zelfs, door letterlijk over je hoofd heen te praten. Of je aangapen als je plots opstond uit je rolstoel. Alsof je geen recht hebt om in zo’n stoel te zitten als je wel nog iet of wat zelf kan lopen. Of dat nu kleine stukjes zijn, bij sommigen met moeite maar 50 meter, dat maakte niet uit.
Maar gelukkig viel ook deze ervaring heel erg mee. Ik had zelf niet de indruk dat er veel mensen op mij letten. Of misschien keken ze wel. Misschien draaiden ze zich nog eens om als ik plots recht stond, alsof de lamme weer kon lopen. Misschien keken ze juist erg opzettelijk niet naar mij, om hun ongemakkelijke gevoel te verbergen. Ik weet het niet. Ik heb het in elk geval niet gemerkt, want ik had het veel te druk met genieten. Met alle indrukken opdoen, met naar de beestjes kijken, met lachen, met genieten van het zonnetje op mijn veel te koude benen. Misschien keken ze, maar ik schaamde me niet. Waarom zou ik?
Voor sommige mensen kan dit idee van mij in een rolstoel een beetje een schok zijn. Een rolstoel? Is dat dan geen enorme achteruitgang?
Nee. Ik kan de laatste tijd juist ietsje meer. Ik kom vaker eens buiten. Ik kan met meer regelmaat kleine dingen in het huishouden doen. Maar alles wat ik doe, doe ik nog steeds met gevolgen. Het feit dat ik nu effectief in die rolstoel ben gaan zitten, wil niet zeggen dat ik hem eerder nooit nodig had. Integendeel.
Nog nooit zo’n ontspannen uitje
Voor één keer luisterde ik naar mijn lichaam. Liet ik me helpen. Liet ik de last van een uitstapje minder zwaar maken. Wanneer het kon, liep ik een stuk. Als ik voelde dat ik over mijn grens ging, en ik me zieker begon te voelen, ging ik in de rolstoel zitten. Een uitje is nog nooit zo ontspannen geweest, en dat meen ik echt. Ik moest me niet focussen op volhouden, op recht lopen, op mijn lichaam verplichten om door te stappen. Ik kon voorkomen dat mijn hart als een gek tekeer ging, dat ik compleet benauwd werd, dat ik zo duizelig werd dat ik tegen iedereen en alles aanliep. Ik begon niet dubbel te zien. Ik kreeg geen snijdende migraine. Mijn benen voelden niet als pap, en mijn armen ook niet.
Wél was het verwerken van de prikkels rondom me heen nog steeds zwaar voor mijn hersens. Het rechtop blijven zitten en dooreen geschud worden vraagt ook energie. Ik was dus nog steeds erg uitgeput van dit uitje, en ik voelde dat het een zware dag was geweest. Maar ik lag niet te kermen van de pijn deze keer. En ’s avonds kon ik nog mee koken en afwassen.
Ook voor mijn vriend was het een fantastische middag. Want we konden alles doen, alles zien wat we wilden. We hoefden niet vroeger naar huis omdat ik me letterlijk te ziek had gestapt. We konden na de hele weg door het park zelfs nog een lekker warme thee gaan drinken. Het was af.
Ik ben echt blij, zelfs trots op mezelf, dat ik dit heb durven doen. Meestal hou ik mijn masker op, alsof er niks aan de hand is. Nu heb ik aan iedereen laten zien dat ik niet gezond ben. Dat ik een beetje anders ben dan de rest. Maar toch was ik nog steeds mezelf, heel normaal. Lachend, vrolijk, genietend, stralend. En deze keer misschien nog wel meer gemeend dan anders. Want genieten, dat kon nu op de eerste plek staan.
Wauw, wat een geweldige prestatie van jezelf! Daar mag je echt trots op zijn. Je hebt naar je lichaam geluisterd en het gerespecteerd. Dat is een mooie prestatie! Je bent er duidelijk ook uitgebreid voor beloond!
WOEHOE wat goed Sofie! Eens je die eerste supervervelende stap zet gaat er een nieuw wereldje open, denk maar eens aan de mogelijkheden bv een wandelingetje op de dijk aan zee, eens goed uitwaaien. Toen ik me voor het eerst liet rollen werd ik overspoeld door alle bovenstaande gevoelens maar ook door een gevoel van bevrijding want ik had dat ziek lichaam niet nodig om me te dragen. Fijn dat je genoten hebt! Werd je in het begin niet misselijk? O ja ik werd rolstoelwagenziek 😉 liefs, Kaatje
Chapeau! En dus vanaf hier vaker doen onderweg mits mogelijk, zo'n rolstoel! 😀
Wat een verhaal sofie!!! Ik glunder helemaal van je enthousiasme… ik herken mezelf er ook heel had in, je twijfels en onzekerheden. De gedachten van andere… nog heel veel succes en hoop dat je nog vaker van deze dingen kan genieten!
Wauw, wat moedig van je. Dit is iets waar ik al een hele tijd regelmatig over na denk. Toen ik op vakantie in Londen was bijvoorbeeld, was 't eigenlijk hard nodig… en als ik nu naar de Efteling zou gaan, dan eigenlijk ook. Maar ik voel veel weerstand en schaamte en ik wil 't niet nodig hebben.
Vind 't zo mooi om te zien dat jij gekozen hebt voor zo'n dagje uit. Echt. Ik weet hoeveel ervoor nodig is om dit voor elkaar te krijgen. Dapper!
Wauw, wat ontzettend mooi om te lezen dat je deze stap gemaakt hebt. Beetje bijzondere uitdrukking in dit geval 😉 Dit is zo goed. Dit kan zoveel deuren openen voor je. Weg met die schaamte en grijp de mogelijkheden vast die er zijn. Wat is het heerlijk om te lezen dat je zo genoten hebt. Ben enorm blij daarom. 🙂
Heel mooi en herkenbaar geschreven Sofie! Jeetje. Zo'n stap naar een rolstoel is niet niks, maar het geeft zoveel nieuwe mogelijkheden en ik merkte toen bij mezelf dat ik daardoor juist weer een beetje meer mezelf kon zijn. Zo te lezen is dat bij jou ook wel een beetje zo en wees maar heel trots op jezelf, je bent een topper!
Wauw, ik voel gewoon iets van trots nu ik dit heb gelezen. Wat ongelofelijk knap dat je je over die drempel heen hebt weten te zetten en een fantastische dag hebt beleefd!
Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen na het lezen van dit bericht: mooi deze overwinning op jezelf, de reactie van deze vrouw, maar ook het verdrietige feit dat we ons soms zo onveilig kunnen voelen bij de reacties van de omgeving.
Heel mooi beschreven!
Ik ben zo vrij geweest je blog te noemen in mijn zo juist geplaatste blog bericht…is vast wel goed, dacht ik zo 😉
amaai zo sterk alles is zo moeilijk voor andere stappen te zetten schaamte maakt je een stuk kapot verdriet schrik .
ik wil ook zo sterk worden maar vraagt tijd .
ik ga kontakten zoeken hoe die stappen te zetten gr sterke verhalen om fier op te zijn .