Na de toch wel heftige gevoelens die in de Lymewereld zijn ontstaan naar aanleiding van de reportage van Panorama, tijd voor een leuk verhaal!
Ik ging namelijk vorige week op weekend… Met vrienden! En ik heb er enorm van genoten. We trokken naar de Ardennen, waar we een groot vakantiehuis hadden gehuurd. Het was één en al gezelligheid.

Chronische zelfoverschatting

Op voorhand was het even spannend. Ik had namelijk twee erg slechte weken achter de rug. Daardoor moest ik ook enkele familiegelegenheden afzeggen. Het Ardennenweekend had ik zelf georganiseerd. Dat afzeggen lag dus nogal moeilijk, haha. Ik ben er voor gegaan, met de instelling van “we zien wel”.

Ik vraag me het volgende nu wel weer af: Hoe komt het toch dat ik altijd denk dat het wel mee zal vallen? Ik lijd aan chronische zelfoverschatting. Ik maak altijd allerlei wilde plannen in mijn hoofd, en als het dan zo ver is besef ik pas dat ze eigenlijk te hoog gegrepen zijn voor mij. Dat niemand dus beweert dat ik geen initiatieven neem en als een passief slachtoffer in de zetel lig ;-)! Ik probeer juist altijd te veel, en schrik dan als blijkt dat ik het fysiek toch zwaarder heb dan verwacht.

weekend met vrienden
Het uitzicht!

Theorie versus praktijk

Een weekend als dit, is voor mij de ultieme tijdsbesteding met vrienden. We zijn lang genoeg bij elkaar zodat het niet erg is als ik een paar uur moet gaan rusten. Alles gaat er heel rustig aan toe, want we moeten niet in een druk café vertoeven. We maken zelf ons potje klaar, dus ik kan op mijn dieet letten. En ik kan ’s avonds op tijd gaan slapen.

Zo is het toch in theorie. In de praktijk gaat het zo:

  • Ik ga nooit rusten, want ik wil niets missen.
  • Met zo’n bende bij elkaar gaat het er helemaal niet rustig aan toe, en ik stort me vrolijk mee in het feestgedruis, de spelletjes, het gebabbel en gelach.
  • Ik gooi mijn hele dieet overboord en geniet van brolbroodjes met kaas, chips met smaakversterkers en chocoladekoekjes bij het ontbijt.
  • Ik lig helemaal niet op tijd in bed. Het is zelfs een stuk in de nacht. En mijn hersenen blijven knetteren van de drukte dus ik doe geen oog dicht.
Voor het eerst een spelletje Kubb gespeeld 🙂

En zo gaat het elke keer: in de praktijk doe ik niet wat ik in theorie had bedacht. Ik spreek op zulke gelegenheden dus al mijn reserves aan. Ik ga door en door, en presteer het elke keer om te denken dat het allemaal wel mee valt. Mijn vriend, die kent mijn grenzen beter dan ikzelf. Maar hij laat me doen. Want hij ziet op mijn gezicht, naast de uitputting en alle signalen dat ik mezelf te ver drijf, nog een ding: geluk! Hij ziet dat ik me te pletter geniet. Dat ik me nog eens mijn sociale zelf voel. Dat ik mijn mentale batterijen flink aan het opladen ben. En dat is ook veel waard.

Klaar voor de barbecue, jammer van de kou

Uiteraard komt er wel een moment waarop de gevolgen van al dit leuks me inhalen. Weer thuis komt de klap. En ook op het weekend zelf ging het niet altijd zo zorgeloos. Op sommige momenten ben ik wel in de zetel gaan liggen. Maar de setting was veel beter dan normaal: rond mij lagen vrienden, die een dutje deden, of een boekje lazen. Er knetterde een lekker warm vuur. Ik sloot mijn ogen, en was blij. Zo blij, dat ik dit jaar mijn missie om wat vaker vrienden te zien, nu al voor de tweede keer heb kunnen doen slagen.

Enkele hoogtepunten:

  • Spelletjes pool spelen en er af en toe een bal inkrijgen
  • Lachen om mijn onkunde op de sjotterkesbak (tafelvoetbal)
  • Spontane dansjes op foute muziek uit de nineties
  • Voor het eerst dat rare spel Kubb spelen, dat nog leuk blijkt te zijn ook
  • Les krijgen van meester Maarten over het landschap
  • Bij de Franstalige buren gaan bedelen om houtskool, want we hadden niet genoeg voor de barbecue
  • Het eerste mooie zwangere buikje van deze groep zien
  • Eindelijk kunnen bijpraten, veel te veel eten en heel hard lachen met
    Katrien, Kim, Sophie, Kirsten, Stéphane, Maarten, Dieter, Pieter-Jan en
    Jense. Dank jullie wel!!

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

7 Comments

  1. Dat klinkt echt als een heel fijn weekend. Mijn moeder – die ook chronisch ziek is – doet dat ook hoor. Zij gaat dan ook volledig over haar grenzen om iets leuks te doen en zorgt ervoor dat ze crashdagen heeft daarna. Maar dat is het echt crashen inderdaad. En hopen dat iemand zo lief is om zoveel mogelijk van je over te nemen.

    1. Haha, en nu valt me eigenlijk de woordspeling ook pas goed op: dat ik me letterlijk te pletter geniet. Over de fysieke grenzen gaan, te pletter gaan, maar wel genieten! Mentaal dan.

  2. Zo herkenbaar dit, het plannen vooruit, dat alles klopt om jezelf gezond te houden, maar dan dat mentale, dat is net zo belangrijk als het fysieke, hahaha Mijn zegen heb je 😉

    Je hebt genoten en als je mentaal goed gaat, dan is het lichamelijke ook zo weer bijgetrokken van alle mooie herinneringen en momenten die je hebt beleefd, dat is wel mijn persoonlijke ervaring. 😀

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.