‘Ik wou dat ik net als jij morgen niet vroeg moest opstaan’.
‘Ik wil ook thuisblijven, niet gaan werken’.
‘Geniet er maar van, van al die vrije tijd’.

Zulke opmerkingen heb ik door de jaren heen al vaak te horen gekregen. Misschien niet slecht bedoeld, maar onnadenkend geformuleerd. Toch pijnlijk. Ik ben namelijk niet voor de lol al elf jaar thuis. Ik ben niet met vakantie. Als dat wel zo was, zou ik dringend een klachtenbrief naar de reismaatschappij moeten schrijven.

Zo veel tijd?

Ik heb zo veel tijd. Ik heb geen job, heb geen kinderen. Als ik al eens iets sociaal doe, is dat in het weekend: wanneer anderen niet moeten werken. Ik heb door de week dus zeeën van tijd. Daar zullen sommigen misschien wel eens jaloers op zijn. Maar wat ze vergeten is dat ik er niets mee kan. Sterker nog: ik wou soms dat de tijd sneller ging. Fast forward naar een beter moment. De seconden gaan soms heel erg traag voorbij, als je hoofd vol zit met plannen en je niets ervan kan uitvoeren. Als je alleen maar kan wachten tot de dag weer over is.

Ik heb zo veel tijd, en toch krijg ik maar zo weinig gedaan. ’s Ochtends word ik wakker omstreeks acht uur. Dan meteen in de douche springen is een recept voor een rampzalige dag. Ik moet mijn lichaam tijd gunnen om langzaam op gang te komen. Het nemen van mijn medicijnen, ontbijten, en me tenslotte klaar maken: al snel ben ik twee uur verder. En zo gaat het met alles.

Ik kan niet van het één naar het ander springen. Mijn tempo is traag. Het lijkt alsof ik lekker aan het ontspannen ben: tussendoor een beetje op de computer, even de televisie op, een magazine lezen in het zonnetje. Dat ziet er van op afstand allemaal heel fijn en gezellig uit. Tenminste, als je niet zo graag eens iets anders zou willen doen. Iets nuttigs, productief en actief. Schijn bedriegt. Elf jaar computer, televisie en magazines komen mijn strot uit, hoor. Er zit zo veel meer in mij.

Chronisch ziek en bloggen

Ziek zijn is geen vakantie

Het is inmiddels zo, dat ik iets meer kan dan een tijd geleden. Er is wat meer ruimte. Ik hoef niet meer heel de dag te liggen. Maar ik moet wel nog steeds keuzes maken. Ga ik een uitstapje maken, dan kan ik niet meer koken of afwassen. Wil ik bloggen, dan kan die uitstap er niet meer bij. Moet ik nodig eens een kast opruimen? Dan blijft iets anders liggen.

Ik heb dus wel wat meer keuze nu. En daar ben ik zo blij mee. Maar het blijft moeilijk om te beseffen dat je zo veel tijd hebt, en er zo weinig mee kan doen. Mijn hoofd wil veel, maar mijn lichaam is er niet klaar voor. En dat maakt dat het meeste van die tijd, toch heel erg leeg blijft.

Ziek zijn is geen vakantie. Het is keihard werken, 24/7, en er niets voor in de plaats krijgen. Ik zeg dus niet: ‘Ik wou dat ik lekker kon uitslapen en niets moest doen’. Ik zeg: Ik wou dat ik niet meer ziek was. Dan kon ik mijn eigen geld verdienen, sporten, bloggen, kinderen krijgen en uitgaan. Dan had ik zo weinig tijd, en zo veel te doen.

 

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

19 Comments

  1. Voor mij is het “pas” mijn derde jaar “””vakantie”””, maar wat je schrijft is enorm herkenbaar voor me. Ik heb toevallig onlangs een zelfde soort blog geschreven. Hij is nog niet helemaal klaar maar zal binnenkort ook online komen..
    Hoop dat mensen zich zullen gaan realiseren dat het allemaal zo fijn niet is.

    1. Ja, het lijkt moeilijk te vatten voor zij die het niet zelf meemaken. Maar voor ons plezier gaan we echt niet thuis zitten niksen en intussen ons leven missen hé? Moed voor jou!

  2. Herkenbaar ook al zit ik nog maar drie maanden in de ziektewet…”wat doe je dan de hele dag?” Vragen mensen…voor mij vliegen de dagen om want alles duurt langer door de klachten. Normaal ben ik ook snelle jelle. Succes thuis!

  3. Kortzichtig zijn mensen soms dan hè…. Verplicht thuis moeten zitten is nóóit leuk. Je hebt het heel duidelijk geschreven, voortaan moet je ze gewoon het linkje van je blog geven als ze weer zo’n opmerking maken!
    Ben wel blij te horen dat je al iets meer kan dan vroeger, het is vooral belangrijk dat je zelf je grenzen weet, denk ik zo.
    Liefs

  4. Oh soms kunnen mensen zo onhandig uit de hoek komen. Dat kan pijnlijk zijn. Zeer pijnlijk. Hou het zoveel mogelijk bij jezelf. Het is onnadenkend en vaak nog goed bedoelt ook, wat je zelf ook al aangaf. Maar dan nog mag je er best verdrietig om zijn. Wat bedoel ik nou eigenlijk te zeggen? Gewoon dat ik zwaar klote voor je vind. Liefs.

  5. Een maand werkloosheid zet je ook wel even met je beide benen op de grond. Het is niet fijn om thuis te zitten en je ‘nutteloos’ te voelen. Mensen denken dat je veel uitjes kan maken, maar veel dingen kosten ook geld en dat is ook niet altijd voorhanden. Dus dan zit je thuis terwijl iedereen met andere dingen bezig is. En ja, computer, tijdschriften, boeken etc. dat komt je strot uit na een paar weken.
    Ik vind het al sterk dat je om acht uur kan opstaan!

    1. Dat is waar, als je het meemaakt weet je pas hoe hard die dingen gaan vervelen als dat alles is wat overblijft.
      Dat om acht uur opstaan is niet zo moeilijk omdat ik gewoon niet langer kan slapen, haha. Soms wou ik dat ik lang kon slapen zodat de dagen wat sneller vooruit gingen. Hoewel ik slapen eigenlijk helemaal niet leuk vind: als ik wakker word wil ik graag aan de dag beginnen. Alleen jammer dat in de praktijk die dag nogal moeilijk en saai is meestal 😉

  6. Ik ben pas 2 maand ‘op vakantie’ en ik word er al gek van. Het commentaar over tijd hebben komt me heel bekend voor. Mijn vriend zegt “Hoh als ik eens zoveel tijd had!”. Hij heeft tijd te kort, ik heb er teveel. Maar hij is (fysiek gezien) gezond, ik niet. Na mijn diagnose ga ik er ook beginnen over schrijven want ik merk idd dat mensen die chronisch ziek zijn/worden al gauw anders bekeken worden… dat merk ik ook sinds ik met ziekteverlof ben en dat is niet fijn. Ik hoop natuurlijk dat ik weer aan het werk kan, terwijl mijn lichaam net om rust schreeuwt. Maar ik ben optimistisch… en zal wel een manier vinden om met mijn ziekte te leren omgaan. 🙂

  7. Wat heb je dat goed verwoord! Het lijkt me heel pijnlijk als mensen zo’n opmerking maken, terwijl jij misschien ook graag had willen werken of meer had willen kunnen, terwijl dat lichamelijk gezien niet kan. Mijn moeder is ook chronisch ziek en krijgt ook weleens zulke opmerkingen, terwijl ze het al moeilijk genoeg heeft met de situatie. Ik vind dat je het hartstikke knap doet en vind het vooral heel knap dat je jezelf hier ook over durft uit te spreken op je blog.

  8. Ik ben nu ruim een jaar thuis en kan inmiddels mijn baan combineren met mijn revalidatie dus ik heb wel weer mijn eigen dingen om te doen en op te bouwen, maar wat jij omschrijft is helemaal waar! Al die vrije tijd is geen vakantie en is niet genieten.

    Heel goed beschreven en heel herkenbaar!

    1. Nee, het is zo simplistisch bekeken van die andere op dat moment. Maar zij kijken natuurlijk vanuit hun eigen referentiekader. Toch, een beetje inlevingsvermogen soms kan geen kwaad ;-). Wat goed dat je kan revalideren en je werk erbij nemen. Ik ga eens een kijkje nemen op je blog, kende je nog niet!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.