Ik vertelde onlangs dat het stipter nemen van mijn medicatie ervoor zorgt dat ik weer vaak last heb van herxheimerreacties. Desondanks probeer ik zo vaak het kan toch te bewegen. In huis heb ik er weer een vaste gewoonte van gemaakt om elke dag af te wassen, en nog wat kleine klusjes aan te pakken wanneer het lukt. Op de dagen dat ik gezelschap heb, probeer ik er, met die hulp, op uit te gaan.
Uitjes
Inmiddels ben ik – mits vergezellend lief – al twee keer kunnen gaan fietsen. De eerste keer een enkele rit van 1.2 kilometer. De keer daarop deed ik dezelfde rit heen en terug. Dat maakt dus 2.4 kilometer. Ik voel het achteraf wel, maar ik vind het ook enorm fijn. Het gevoel dat ik krijg van mezelf nog eens zelfstandig voort te bewegen op een andere manier dan te voet, is geweldig. Ik hoop dat een derde ritje dus snel weer lukt.
In de vorige weken kwam een vriendin gezellig op bezoek, gingen wij op babybezoek, en legden we een datum vast voor een trip naar het nieuwe huis van een bevriend koppel. Het voornemen om vaker wat lepels te reserveren voor het onderhouden van vriendschappen, hoeft dus niet te worden afgevoerd.
Wandelen
Verder lijkt het alsof mijn lief en ik onze oude hobby weer wat hebben opgepakt: wandelingetjes maken! Naar een dorpje of park rijden en daar gewoon wat stappen, rondkijken en babbeltjes doen. Heerlijk! Op de één of andere manier gebeurde dat de laatste jaren steeds minder vaak. De verplichtingen van een huishouden (dat voor een groot deel gedragen wordt door één persoon) gaan vaak met heel wat vrije tijd lopen. En uiteraard zit mijn gezondheid er voor een heel erg groot deel tussen. Maar we merken toch telkens dat we ervan genieten, als we onze wandelingetjes nog eens prioriteit geven.
Hopelijk kunnen we deze oude gewoonte dus regelmatig nieuw leven inblazen.
Een wandeling hoeft trouwens ook niet altijd exotisch en ingewikkeld te zijn: wedden dat er in je eigen buurt nog zo veel te ontdekken valt? Althans, zo is het bij ons. Ik woon al elf jaar in dit dorp, en nog ontdek ik nieuwe plekjes en verborgen wegjes.
Letten op mijn grenzen
Ik ben erg dankbaar dat ik de afgelopen tijd zulke fijne sociale uitjes heb kunnen maken. Ik moet wel opletten, want ik ben iemand die te snel en te vaak over haar grenzen gaat. Het is niet omdat ik soms wat meer ademruimte krijg, dat mijn kunnen geen grenzen meer kent. Ik weet niet of ik er ooit in slaag om echt die balans te vinden, maar goed: ik heb het maar gehad… Ik moet helaas genoeg ook nog steeds soms dingen afzeggen. Dat maakt dat ik besef dat de momenten dat ik wel buiten kan zijn, zo waardevol zijn, en ik geniet dan ook van elke seconde!
Wat fijn dat je wat vaker naar buiten kan. Het betere weer zal daar ook wel tussen zitten waarschijnlijk?
Wandelen vind ik zelf ook heel fijn en Luna en ik ontdekken ook nog regelmatig plaatsen waar we nog niet zijn geweest. Zeker als we binnenkort verhuizen naar een ander deel van de stad zal het weer een ontdekkingstocht worden!
Zo fijn om te lezen, Sofie! En het klopt wat je zegt: in je eigen omgeving is vaak nog een heleboel te ontdekken! Ik ben echt blij voor je! Wat een heerlijk artikel.