Tijd voor een nieuwe editie van #Maskers Af, Lyme in beeld. Dit is Annelies, een jonge vrouw van 30. Vroeger was ze een actieve trekker. Haar droom was om te voet naar Santiago de Compostela te stappen. De wereld lag aan haar voeten. Helaas, Annelies is nu ook al jarenlang ernstig ziek.
Ik herken in haar het (bijna) altijd positief zijn. Ik denk dat we beiden goedlachse vrouwen zijn, vol optimisme. Het enige probleem aan altijd lachen is dat mensen snel zullen aannemen dat het al bij al nog wel meevalt met die ziekte, met de ellende. Achter ons optimisme schuilt helaas nog wel wat anders. Net daarom ontstond dit project, en Annelies wou ook graag meewerken. Het vergde erg veel moed van haar, maar ze heeft het toch gedaan. Onderstaand tekstje heeft ze zelf geschreven. Annelies, je mag trots zijn op jezelf. Heel erg bedankt dat je wou meewerken!
Annelies zet haar masker af
Ik ben Annelies en ik heb 9 jaar de ziekte van Lyme, 10 jaar colitis ulcerosa.
Ik heb in die 9 jaar goede momenten gehad. Ik heb met momenten letterlijk en figuurlijk in het donker gezeten.
Ik probeer dapper en sterk te zijn. Ik probeer van elke situatie het beste te maken. Mijn 30ste verjaardag in de kliniek doorbrengen zal me niet weerhouden toch te glimlachen en even te genieten.
Maar die dapperheid zorgt ervoor dat ik soms ver over mijn grenzen ga. Dat mijn masker ongewild toch afvalt. Zoals in 2011 toen ik volledig crashte en maanden in de kliniek doorbracht.
Of toen ik vorige week van de pijn flauwviel in de muziekles en met ambulance naar de kliniek werd afgevoerd waar ik nu nog steeds ben.
Ik wil niet graag dat mensen de zwakke, zieke Annelies zien. Toch probeer ik op mijn Facebookpagina ‘Annelies geeft niet op’ ook die kant te laten zien. Zodat mensen een beeld krijgen van deze op zich onzichtbare ziekte. Ik heb vele slapeloze nachten, kronkelend van de pijn. Tranen die over mijn wangen rollen. Soms kan ik licht en geluid zo moeilijk verdragen. Kan ik niet op woorden komen, moet ik mij laten wassen, om de 2 maanden een week kliniek. Pijnvrij ben ik nooit. Ik heb een stok, een rolstoel en een elektrische scooter.
De meeste mensen kennen de Annelies die dapper is en zo trouw mogelijk haar 8 uurtjes les geeft. Ze zien niet de Annelies die van zodra de voordeur achter zich dicht gaat, in elkaar stort.
Ik blijf vechten, maar het project #maskersaf leert me dat ik me niet moet schamen voor de donkere momenten, dat mensen best begrip zullen hebben. Ik neem dan ook voor om mijn masker sneller af te zetten voortaan.
Groetjes, Annelies
#MaskersAf
Ook meedoen? Gebruik de hashtag #MaskersAf of mail mij je foto of video op info@tussendromenenleven.be.
Lees hier meer over het idee achter #MaskersAf.
Bekijk hier alle getuigenissen.
