Het wonen in een huis betekent meer ruimte. We hebben nu plek voor een extra leeshoekje in de woonkamer. De keuken is uitgebreid met een tafel en vier stoelen. En we hebben een grote zolder waar we veel te veel rommel op dumpen. Ja, nu al. Heerlijk is het, zeker voor iemand die zo vaak thuis zit.
Bewegen met inspanningsintolerantie
Wat voor een ander niet meteen zal opvallen, in tegenstelling tot deze extra space om te vullen, is dat een huis ook betekent: meer geloop. Als chronisch zieke met een zeer lage inspanningscapaciteit is dit niet zo vanzelfsprekend. Even snel een extra trui aandoen? De trap op naar boven. De wasmachine is klaar? Naar de zolder om alles op te hangen. Alles een keertje afstoffen? Ineens zijn er drie verdiepen stof in plaats van één.
Op slechte dagen is de trap er soms echt te veel aan. Op die momenten waggel ik naar beneden vanwege de pijn in mijn benen, ben ik traag als een slak en zijn de vlekken voor mijn ogen zwarter dan zwart als ik naar boven klim. Gelukkig zijn er tegenwoordig ook best veel relatief betere dagen, waarop die trap er nog wel bij kan. Zo lang ik een beetje let op wat ik doe en het trappenlopen niet overdrijf, kan ik het vlot aan.
Kleine beetjes maken conditie?
Stiekem hoop ik dat door het afleggen van deze kleine beetjes extra afstand, mijn conditie ongemerkt wat opgekrikt wordt. Bovendien probeer ik de laatste tijd mijn spieren nog wat verder uit te dagen en steeds vaker kleine afstandjes buiten mijn vier muren af te leggen. Zo heb ik er al een paar wandelingetjes naar mijn ouderlijk huis opzitten. Omdat we nu iets dichterbij wonen, is de drempel om ook op fysiek mindere momenten toch de stap (haha) te zetten, lager. Het gaat maar over 1,5 kilometer in totaal (heen en terug samengeteld), waarvan ik even puffend moet bekomen, om even te relativeren. Maar ik doe het wel!
Ik kan echt genieten van deze korte tripjes. Zelfstandig ergens naartoe gaan is me jarenlang zo goed als niet gelukt. Het is dus ongelofelijk fijn om wat te kunnen stappen, en om zo volledig zelf een klein extra uitje te kunnen inplannen.
Toch extra klachten
Wat ik de laatste dagen wel merk, is dat mijn pijnen weer toenemen. Buiten bijna dagelijkse migraine heb ik het vaakst last van pijnlijke voeten, benen en knieën. Ik weet niet of mijn toegenomen activiteit hier voor iets tussenzit, maar het zou me niet verbazen. Mijn knieën, al sinds het begin van mijn ziekte een zwakke plek, weten na vijf jaar op een appartement niet wat er nu gebeurt. Ik denk dat wat ik voel dus een soort van overbelasting is.
Moest het nu alleen pijn zijn, zou ik het verbijten. Het probleem is dat ik ook meer moeite krijg met gaan zitten en weer rechtstaan, uit bed stappen, de trap op- en afgaan. De vraag is nu, moet ik mijn lichaam rust gunnen, of doorgaan met wandelen, en hopen dat er toch een soort van trainingseffect optreedt? Hoopvol als ik ben, denk ik voor de tweede optie te gaan. Ik zou het zo jammer vinden om het niveau dat ik nu heb, weer te verliezen.
Trouwens, mijn elektrische fiets staat ook nog te lonken… Het kriebelt al om die weer eens van stal te halen. Maar dan nu helemaal alleen, zonder iemand naast me die helpt met het inschatten van het verkeer. Ik ben benieuwd of dat me al veiliger lukt. Straks word ik nog “een echte”, stel je voor.
