Grote uitstap, grote weerslag?

Zou het zo zijn, dat ik eventjes boven mijn stand geleefd heb? Heb ik de vrijgekomen ademruimte al te rap verspeeld door mijn eeuwig enthousiasme? Ik moet toegeven dat ik de laatste week, of misschien zelfs iets langer, voel dat ik beter wat gas terug kan nemen. Is dit weer een weerslag? Is dit een kwestie van “eigen schuld, dikke bult”?

Uitstapjes

Wat ik de laatste weken ondernam, is naar mijn normen best overdreven. Maar het ging, en ik zou gek zijn om hier dan niet van te profiteren. Mijn zieke lijf is zo onvoorspelbaar. Wanneer de mogelijkheid op net dat ietsje meer zich voordoet, kan ik maar beter de kans grijpen. Want je weet nooit of het de dag erna weer helemaal keert. En om te keren is er niet altijd iets bijzonders nodig. Al heb ik wel altijd de neiging om een oorzaak voor slechtere periodes te zoeken, die is er gewoon niet altijd. Of ja, natuurlijk is die er wel: ik ben natuurlijk ziek. En toevallig is een patroon van (kleine) ups en (grotere) downs daar deel van.

Maar goed, hoewel ik ook verschillende plannen weer moest afblazen: wat ik allemaal ondernam de laatste tijd is niet mis. Zo verjaarden mijn zus, schoonvader, vader en oma kort bij elkaar, met telkens een fijne familiemeeting als gevolg. Daarop volgden verschillende babybezoekjes, want er is in onze omgeving een heuse babyboom aan de gang. Ik kreeg hier thuis bezoek van een vriendin, werkte twee barbecues bij familie af, en ging tussendoor nog winkelen met mijn mama op zoek naar -alweer- trouwspullen (wie zijn idee was het ook weer om al 9 maanden na het aanzoek te trouwen?). Ons befaamde fietstochtje zat hier ook nog ergens tussen, trouwens.

Dit alles werd nog bekroond met de kers op de taart, of in dit geval “het muntblaadje op de fruitsla”. Ik spoorde naar de stad om na twee  jaar nog eens af te spreken met mijn lieve mede-lymies. Het is ons eindelijk nog eens gelukt, na dramatisch slechte periodes en zware behandelingen die ons aan onze bedden kluisterden. Die slechte periodes zijn nog niet voorbij hoor, en slaan bij sommigen harder toe dan bij anderen. But WE DID IT!
Oh ja, ik, zelfstandig naar de stad: dat was ook alweer jaren geleden. Dat terzijde. De grootste uitstap heb ik zelfs nog niet vermeld, want die volgde afgelopen week. *tromgeroffel*

Efteling

Jahaa, het stond al heel erg lang op mijn verlanglijstje en het is eindelijk gebeurd: we gingen naar de Efteling! Eigenlijk was het plan om een rolstoel te lenen in het park, om zorgeloos te kunnen genieten: stappen als het kan, zitten als het nodig is. En zo toch alles kunnen zien en doen wat we wilden. De plannen wijzigden toen na een telefoontje (eigenlijk twee, met veel wachtmuziekjes) bleek dat alle rolstoelen al gereserveerd waren. Pech!

Ik had natuurlijk wel mijn zinnen al gezet op dat dagje uit, en dus vertrokken we toch. Mijn benen deden het wonderwel die dag en pas na uren rondlopen voelde ik de welbekende crash naderen. Het was een zalige dag. De wildste attractie waar we inkropen was van kinderniveau, maar dat kon me niet deren. Hoe verleidelijk leuk de rollercoasters er ook uitzagen, het feit dat ik na de Droomvlucht al extreme duizelingen moest verwerken bevestigde het vermoeden dat ik het lot niet moest tarten.

Dus deden wij alle attracties in het park met een snelheid van minder dan ongeveer vijf kilometer per uur. Liepen we rond te midden van de nostalgie van het Sprookjesbos. En genoten we met volle teugen van een bijzonder dagje uit. Met uiteindelijk 16 000 stappen op mijn teller. Fantastisch!

De weerslag

Maar nu heb ik dus heel wat minder noten op mijn zang. Mijn pijnen lijken niet meteen weg te trekken en het kotsen staat me nader dan het lachen (sorry). Ik voel me als vanouds benauwd en buiten adem. Ik heb mijn nieuwe antibioticakuur dus even nog een weekje uitgesteld. Tja, is dit nu mijn schuld? Heb ik te veel gedaan (uiteraard), foute dingen gegeten (ook wel een paar), dingen niet gedaan of niet gegeten? Misschien. Is dat mijn schuld? Nee. Ik heb genoten toen het kon, en moet nu op de blaren zitten. So be it.