Bruid met twee feesten

Nog drie maanden en dan is het zover. Dan gaan we trouwen! Na zeven jaar samen zijn stelde mijn lief dé vraag, ik zei volmondig “Ja, natuurlijk!”. Mijn leven staat sinds kerstavond dan ook in het teken van plannen, ideeën opdoen en die dan ook zo goed mogelijk uitvoeren. Ik ben namelijk een sucker voor persoonlijke toetsen. En dus maak en doe ik heel veel zelf. Ik steek mijn hele hart en ziel in de voorbereidingen, en ik geniet daar enorm van. Maar chronisch ziek trouwen, hoe pak ik dat aan?

Knutselen gemakkelijk?

Een buitenstaander zal al gauw concluderen dat het voor mij wel makkelijk is om veel zelf te knutselen. Ik zit namelijk elke dag thuis en heb dus alle tijd van de wereld! Hoewel ik inderdaad bijna elke dag wel bezig ben met de trouw, zit ik natuurlijk niet thuis voor mijn plezier en doe ik helemaal niet wat ik wil. Anders ging ik wel gewoon elke dag centjes verdienen.

Alles moet nog steeds op mijn tempo. Een paar uurtjes knutselen staat al snel gelijk aan pijnlijk overbelaste gewrichten of spieren. Te lang te intensief bezig zijn met de computer geeft me hoofdpijn en knaagt aan mijn nachtrust. Andere dingen (uit het huishouden, maar ook qua ontspanning of zelfs basis zelfzorg zoals gezonde lunch maken of douchen) moeten vaak wijken omdat ik mijn reserves al heb opgebruikt bij mijn projectjes. Maar ik word er wel heel erg blij van, en dat is me ook veel waard.

Twee feesten

Naast geknutsel is er natuurlijk nog veel meer om te organiseren. Om het zo haalbaar en comfortabel mogelijk te proberen maken voor mij, hebben we besloten om onze trouwdag op te splitsen. Op de eerste dag trouwen we voor de gemeente, waarna we lekker gaan eten met een heel beperkt groepje. In een privé zaal, zonder teveel drukte op de achtergrond dus.

We hebben er met het gekozen trouwuur voor gezorgd dat we niet onmenselijk vroeg zullen moeten opstaan. En het etentje gaat ook meteen door op de locatie waar we ook de foto’s zullen nemen. Zo zullen er minder verplaatsingen nodig zijn. Weer wat lepels gespaard!

De tweede trouwdag is pas twee weken daarna, zodat ik hopelijk voldoende tijd heb om tussendoor te recupereren. We zullen dan pas starten na het avondeten, met een eigen viering, zodat we zelf de duur onder controle hebben. Daarna volgt dan ons dansfeest. Dansen, hoewel zeer inspannend, hoort er voor mij bij. Ik ben bereid om aanpassingen maken voor mijn gezondheid, maar dansen, dat zullen we!

Chronisch zieke bruid

Hoe ik me mijn trouwdag ook had voorgesteld, wat voor wilde plannen en ideeën ik ook altijd heb: de realiteit blijft natuurlijk steeds om de hoek loeren. Feit is dat ik ziek ben en blijf, en dat ik nooit verlof heb daarvan. Oók niet op mijn trouwdag.

Het was zo toen ik de middelbare school afsloot, het was zo toen ik 18 jaar werd. Het was zo toen ik voor het eerst naar de universiteit ging. Het was zo toen ik mijn lief leerde kennen. Het was zo op mijn diploma-uitreiking. Het was zo toen we gingen samenwonen, het was zo toen we in het verbouwingsavontuur stapten. Het was zo op de begrafenis van mijn lieve oma. Het was zo bij alle mijlpalen van mij en mijn familie, en ook bij al onze alledaagse momenten. Triest of blij, speciaal of gewoon, op vakantie of thuis: altijd is het zo dat ik ziek ben.

En zo zal het ook zijn op onze trouwdag. Ooit verzette ik me tegen het idee dat ik ook op die dag vol pijn zal zijn. Dat ook op die dag gesprekken te veel focus van mij zullen vragen en dat ik ook op die dag last zal hebben van wat ik eet. Dat ook op die dag mijn hart zal overslaan, en niet alleen van de liefde. Dat ik ook op die dag uitgeput en leeg zal zijn, en tegelijk intens gelukkig en vol adrenaline die me het doen volhouden. Dat ik ook op die dag duizelig zal zijn en onstabiel op mijn benen. Dat ik ook op die dag bang zal zijn voor de gevolgen die ik de dagen erna pas ten volle zal ervaren.

Maar wachten op een dag waarop dat alles anders is? Dat doe ik niet meer. Ik leef nu, vandaag. En hoe moeizaam het ook gaat, hoe klein mijn wereld ook is, ik ben gelukkig. Want ik heb de beste, knapste, liefste verloofde die ik mij kan inbeelden en ik kan niet wachten om hem mijn man te noemen.

Bewaren