De afgelopen dagen zat ik even in een rollercoaster van emoties. Op zondag zouden mijn man en ik eens serieus praten over de optie van een aansterkende behandeling in Slovenië. We wisten eigenlijk allebei al wel wat de uitkomst van ons gesprek ging zijn, maar drie weken van huis weg gaan en meer dan zesduizend euro betalen: daar ga je niet te licht over.
Eng, maar ook verrijkend
Na een hele middag gepraat, gereken en praktische planning qua datum, vluchten en bezoek waren we er uit: ik ging het doen, in het voorjaar. Het voelde eng, maar tegelijk keek ik er naar uit om de kans te krijgen om in zo’n mooie omgeving aan mijn gezondheid te werken. Ik was trots op mezelf dat ik dit avontuur zou aangaan. Ik vond het spannend maar ook fijn om eens iets alleen te doen. Ik kan bijna nooit zelfstandig dingen doen. Hier zou ik drie weken op mezelf zijn aangewezen. Eens uit de cocon van ons huis kunnen komen en nieuwe oorden ontdekken. Het zou een ervaring zijn die ik nooit zou vergeten, een verrijking voor mijn leven, een ontplooiing van mezelf. En vooral: ik zou misschien nog wat beter kunnen worden, als ik veel geluk had.
De volgende dag begon ik nog net geen lijstjes te maken van wat ik allemaal moest meenemen. Wat ik wel al deed, was opzoeken hoe ik ter plaatse naar het dichtstbijzijnde dorpje kon wandelen. Ook al vond ik het niet leuk om zo lang van huis te zijn, ik zag het mezelf toch doen en keek er op een manier ook naar uit. Ik was van plan om dinsdag mijn vluchten te boeken en om woensdag trots op mijn blog aan te kondigen dat ik het echt ging doen.
Teleurstelling
Door omstandigheden heb ik dinsdag echter niets geboekt, maar het plan afgeblazen. De redenen ga ik hier niet meteen uit de doeken doen. Feit is dat ik heb besloten dat het beter is om voorlopig niet te gaan. Ik heb de beslissing zelf gemaakt, maar met pijn in het hart. Ik ben echt enorm teleurgesteld. Ik heb het gevoel dat ik een kans heb gemist. Een stukje hoop is weg. Ik weet niet goed wat ik nu moet doen, of nog kan doen. En los van de hoop op extra vooruitgang, vind ik het gewoon zo jammer, omdat ik deze uitdaging voor mezelf echt wou aangaan.
Het werd dus opnieuw een emotionele dag, maar dan eentje van verdriet, onmacht en vooral teleurstelling.
Sportschoenen
Na de laatste consultatie bij mijn arts, en met Slovenië in het achterhoofd, kocht ik voor het eerst in 13 jaar een paar sportschoenen. Het zijn schoenen die speciaal ontworpen zijn om te wandelen. Als ik ze aanheb is het alsof ik op wolkjes loop. Mijn plan was eigenlijk om, tot ik naar Slovenië vertrok, alvast zelf te starten met regelmatiger wandelen. Om te vermijden dat ik als gevolg weer pijn zou krijgen aan spieren en gewrichten, wou ik deze keer ondersteunende schoenen gebruiken.
Nog meer dan praktisch zijn ze ook vooral symbolisch, die schoenen. Het was zo bijzonder om in een sportwinkel rond te lopen. Tussen al die gezonde, fitte mensen stond ik ook, te kiezen en te passen. Alsof ik nooit iets anders had gedaan. Dit is voor mij dan ook de meest speciale aankoop van het jaar geweest.
Alles een plaats geven
Ik zal nog eventjes nodig hebben om mijn teleurstelling over Slovenië een plaats te geven, denk ik. Wie weet brengen bepaalde omstandigheden de kans toch nog terug: dan zal ik ze met beide handen grijpen. Misschien moet ik nadenken of ik de behandeling op één of andere manier toch thuis voor elkaar kan krijgen. Of moet ik nog iets helemaal anders proberen. Ik weet het niet, ik geef het even de tijd. En intussen doe ik wat ik kan, zodat die mooie sportschoenen niet staan te verstoffen in de kast.
Jeetje, wat naar! Ik ken je natuurlijk maar net, maar ik kan me goed voorstellen dat de teleurstelling erg groot is. Ik ben benieuwd of we de schoenen nog terug gaan zien op de blog! 🙂
Haha, wie weet komen ze hier nog wel eens voorbij ja 🙂
Ik weet eigenlijk niet precies waar het over gaat, maar ik vind het wel ontzettend balen dat je net dit sprankje hoop hebt moeten laten varen. Wat een leuke (en vrolijke!) schoenen trouwens! Sterkte en een knuffel (& een kusje van Mango!)
Dankjewel, ook aan Mango!
Wat ontzettend lastig en heftig dat de behandeling niet door is gegaan! Ik kan me voorstellen dat je daar flink van baalt, maar soms moet je helaas zo’n keuze maken. Veel sterkte!
Dankjewel Romy!
Wat ontzettend naar voor je.
Heel moeilijk dat iets dat zo belangrijk is niet door kan gaan.
Ik hoop dat er een andere oplossing komt voor je of dat je een andere keer
kunt gaan.
Dikke knuffel
Lief, dankjewel! X
Wat ontzettend jammer voor jou, want er zitten inderdaad best wat voordelen aan… ik hoop dat de kans zich ooit toch nog eens voordoet!
Danku Saar!
Een grote teleurstelling. 🙁 Hopelijk komt er een moment dat je wel de kans krijgt om deze behandeling en reis waar te maken. Sterkte met het verwerken en de omstandigheden die spelen.
Ja, wie weet wat de toekomst brengt he. Dankjewel!
Een grote teleurstelling, maar knap dat je dit zo eerlijk durft te delen! Hopelijk krijg je deze kans nog eens wanneer je er zeker klaar voor bent! En veel sterkte met de omstandingheden! Maar ben er zeker van dat alles goed komt want je hebt een sterke persoonlijkheid!
Wat een lieve reactie, dankjewel!