Organiseren van ons huwelijk: het kiezen van de trouwjurk

Toen de beslissing genomen was om nog hetzelfde jaar te trouwen, was ik eerst een beetje bezorgd voor één bepaald onderdeel van het plannen: de jurk. Het is namelijk normaal in de wereld van de bruidsjurken dat een bestelling pas na verschillende maanden in de winkel aankomt. Ik wist dat ik dus niet te lang mocht wachten om op jurkenjacht te gaan. Na wat online opzoekwerk kwam ik uit bij bruidswinkel La Tiara in Antwerpen, en maakte een afspraak.

Say yes to the dress?

Mijn mama en zus gingen mee op pad en het was voor ons alle drie de eerste keer in een echte bruidswinkel. Ik kende zulke zaken alleen maar van op televisie (de meeste vrouwen zullen dat ene programma wel kennen, zeker?). Helaas had het kijken naar die overgeregisseerde televisieprogramma’s bij mij een beetje valse verwachtingen gekweekt. Op tv gaat het namelijk van OOOOH en AAAAH en WAAAAUW en “huil huil”. In het echt zijn wij daar eigenlijk te nuchter voor. Maar zo ging ik uiteindelijk wel aan het twijfelen.

Het passen

We werden supervriendelijk ontvangen in de winkel. Op voorhand was me gevraagd om alvast enkele jurken van de website te kiezen. Ik printte dus een hoopje foto’s af en zo kreeg de verkoopster meteen een idee van mijn smaak. Wat op een beeld met perfect model – en waarschijnlijk nog een veegje Photoshop hier en daar – prachtig lijkt, kan op een normaal lichaam natuurlijk helemaal anders zijn. De verkoopster kwam behalve met mijn keuzes dus ook nog aanzetten met andere jurken waarvan zij dacht dat ze bij mij zouden passen.

Ik ben zelf niet het type vrouw voor een enorme prinsessenjurk à la Disney. Heel mooi bij anderen, maar niet mijn ding. Toch liet de verkoopster mij eens zo’n jurk aandoen: het was waarschijnlijk de enige kans in mijn leven en ik moet toegeven, het was wel leuk om dit eens te ervaren. Mijn idee dat dit niets voor mij was, werd wel bevestigd, en ook dat is handig. Door verschillende dingen te passen weet je beter wat je wil en niet wil. Of toch niet?

Onzeker

Ik ben altijd al heel onzeker geweest over mijn uiterlijk. Ik vind mezelf niet mooi, kan mezelf echt afbreken en zie meestal alleen maar minpunten aan mijn lichaam. Ik doe mijn best om dit te veranderen, en op sommige dagen ben ik meer tevreden dan op andere. Maar op je trouwdag: dan wil je er natuurlijk wel goed en mooi uitzien, en jezelf het liefst ook zo voelen. En hoe kan dat beter dan met een prachtige jurk?

Tja, ik had het dus toch wat onderschat. Ik vond het moeilijk om voor de spiegel in de winkel te staan en mezelf even mooi te vinden als al die andere bruiden. Ik vond het moeilijk dat ik moest bedenken wat ik van die of die jurk vond terwijl ik alleen focuste op wat ik allemaal mis vond aan mezelf en waarom ik niet mooi stond met die jurken. En dat er intussen een paar mensen mee kijken die verwachten dat je een duidelijke mening kan geven over een bepaalde trouwjurk, hielp ook niet echt (ook al waren het mijn eigen moeder, mijn zus en een schat van een verkoopster waar ik me meteen op mijn gemak bij voelde).

Als je jezelf niet wauw vindt, is het ook moeilijk om een trouwjurk te vinden waar je een wauw-gevoel bij hebt. En dat was voor mij even een realitycheck.

Het was overweldigend. Er waren zoveel kleedjes, zoveel keuzes. Ik vond het eigenlijk heel raar om mezelf te zien staan, in zo’n lange, witte jurk. Het is een beeld dat je niet kent van jezelf, en ik vond het vooral… vreemd. Ik twijfelde over alles, hoewel we bij sommige modellen of stijlen meteen allemaal zagen dat het niet goed was voor mij. Maar toch had ik nooit dat ultieme WAUW, DIT IS HET-moment. Achteraf gezien las ik trouwens op een forum dat er nog meer bruidjes zijn die niet zo’n wauw-gevoel hebben zoals je op tv ziet.

Dé jurk

En toch, heel subtiel, gebeurde er iets. Ik deed de jurk aan die ik uiteindelijk kocht, en dit was de eerste van een reeks jurken waarvan ik zei “hmm, misschien”. Dit was de eerste jurk waarbij ik me kon voorstellen dat ik ze zou aanhebben. De eerste waarbij ik me een beetje mezelf voelde. Daarna kwam er nog een jurk die in aanmerking kwam, en die vooral mijn mama heel mooi vond, maar naar mijn gevoel was ze wat te klassiek. Zoals jullie tussen de regels van deze blog al konden opmerken hou ik wel van iets dat een beetje specialer is dan normaal. Iets anders dan anders. En die ene jurk, die was dat wel. En stiekem paste hij ook wel bij ons thema.

Na nog een aantal andere opties, kwamen we toch terug uit bij die jurk. De verkoopster gaf me een hele goede tip: je mag op je trouwdag niet het gevoel hebben dat je je gaat verkleden zoals bij carnaval. Je moet jezelf zijn.
Ergens in mij voelde ik het waarschijnlijk wel, en de verkoopster zag het met al haar ervaring ook aan mijn lichaamstaal en ogen. Dit was mijn jurk.

Twijfels

En toch, toen ik een foto zag die was genomen bij het passen sloeg ik helemaal in paniek. Ik vond het een afschuwelijke foto. Wat had ik gedaan? Ik lag ’s avonds in bed te huilen. Mijn verloofde troostte me terwijl hij niet eens wist hoe de jurk eruit zag. Hij stelde zelfs voor om nog een ander exemplaar te gaan kopen als ik er zo ongelukkig van werd. Maar ik wist meteen dat de jurk op zich eigenlijk niet het probleem was. Het was mijn onzekerheid. En welke jurk ik ook had gekocht, die twijfels zouden er altijd zijn geweest. Ik had mijn trouwjurk gekozen voor een reden. Het was niet in me opgekomen om nog verder te zoeken in andere winkels. En dat wilde waarschijnlijk wel iets zeggen.

Aangekomen!

Toen de jurk na vele maanden wachten (besteld op 1 februari, aangekomen in augustus) in de winkel op me wachtte, ging ik met een bang hart passen. Ik deed ze aan, stapte het kleedhokje uit en… mijn zus barstte in tranen uit. Daar had ik opeens toch zo’n tv-moment. Ik kreeg complimentjes, ook van andere bruiden in de winkel. Dan zou het toch niet zo slecht zijn? Ik was gerustgesteld en ging gelukkig naar huis, met een gevoel van “het komt allemaal goed”. Ik heb natuurlijk nog wel getwijfeld, zoals waarschijnlijk elke bruid, maar ik lag niet meer zo wakker als eerst.

En goed, dat kwam het. Mijn man vond me mooi, en toen hij achteraf de bewuste foto zag die me zo had doen twijfelen, snapte hij er niks van. Vrouwen!

La Tiara in Antwerpen: een aanrader

Oef, dit is wel een heel lang verhaal geworden. Voor wie nog steeds aan het lezen is: de bruidswinkel waar ik ging, was echt fantastisch. Superlieve dames, die eerlijke commentaar en advies gaven. Ze stelden mij op mijn gemak en gaven me een goed gevoel over mezelf (een moeilijke taak, haha). Op geen enkel moment werd ik gepusht tot aankopen doen. Wanneer ik twijfels uitsprak, stelden ze mij gerust. Ze hebben daar ongetwijfeld al veel hysterische (dat was ik gelukkig nog niet) en twijfelende bruiden gezien :-). Ik kan deze gezellige winkel echt aan iedereen aanraden. Een warme, persoonlijke plek!

Bewaren