Tja, in België lijkt het altijd een beetje een taboe: vertellen hoeveel je verdient. Ik heb dat nooit goed begrepen, maar ik ben dan ook iemand die haar hele leven (of toch een groot deel ervan) gewoon online op een blog gooit. Haha. Even serieus: bij mij is het niet zo moeilijk om te delen wat mijn maandelijks inkomen is. Ik heb er namelijk geen. Nul euro dus. Geen inkomen hebben: hoe komt dat? En hoe kom je dan rond?
Niet kunnen werken
De reden dat ik niets verdien, is voor de hand liggend voor wie het verhaal achter deze blog kent: ik ben chronisch ziek. Ik ben in die mate beperkt dat ik geen job kan uitvoeren. Inspanningen zorgen dat mijn klachten erger worden. En uit werken gaan, dat zijn héél veel inspanningen opgeteld. Je hebt namelijk niet enkel het werk zelf te volbrengen, maar je moet je ook op tijd klaarmaken ’s ochtends en jezelf naar je werkplek verplaatsen. Het liefst ben je ook nog een beetje sociaal naar je collega’s of eventuele klanten toe. En als je dan thuiskomt na een lange werkdag, kan je ook niet zomaar in bed kruipen. Je moet nog eten, en af en toe nog een huishoudelijk taakje oppikken. Met een kapotte batterij als de mijne is dat niet te doen.
Maar ik kan toch wel bloggen?
Klopt, ik kan wel bloggen. Het is nog maar sinds kort dat ik weer wat meer tijd in mijn online bezigheden kan steken, en daar ben ik superblij mee. Helaas is het ook zo dat niemand kan voorspellen of ik dit niveau kan aanhouden. Het kan zomaar van de ene op de andere dag weer een heel stuk minder gaan. Ik doe ook lang niet elke dag evenveel. Geen eigenschappen die een baas zou kunnen appreciëren, volgens mij.
Het bloggen is heel flexibel, omdat ik niets moet. Ik heb aan niemand verantwoording af te leggen. Heb ik een te slechte dag, dan laat ik de computer links liggen. Gaat het goed, dan werk ik wat vooruit zodat er regelmatig leesvoer online komt. Als ik wil kan ik om de vijf zinnen even gaan liggen. Gelukkig hoeft dat nu niet, maar het zou wel kunnen. Op kantoor kan je dat niet doen.
Iemand die niet kan werken door ziekte, krijgt toch een uitkering?
Goed, ik kan dus niet gaan werken. Normaal gezien moet ik dan toch een vervangingsinkomen krijgen? In een welvarend, ontwikkeld land zoals het onze zou je dat verwachten. Ik merk dus ook dat veel mensen er van uit gaan dat ik wel gewoon een uitkering heb. Maar dat is niet zo. Het ligt allemaal niet zo simpel. Dat ik geen uitkering heb, heeft verschillende redenen: ook hier wil ik best open over zijn, dus dat leg ik uit in een volgend bericht.
Geen inkomen hebben, hoe kom je dan rond?
In mijn geval is dat dankzij het inkomen van mijn man. Wij leven nog zoals vroeger: de man gaat uit werken en brengt het geld binnen, terwijl de vrouw thuis blijft en… Die zin kan ik eigenlijk niet afmaken: ik kan het hele huishouden niet dragen.
Ik doe wat ik kan, maar we hebben toch echt de investering voor poetshulp moeten maken. En mijn man kan ook zeker niet elke avond of elk weekend gewoon zijn voetjes onder tafel schuiven. Ook buiten zijn werk vallen er dingen op zijn schouders, zoals de wekelijkse boodschappen doen, of koken als het mij niet lukt. Toch draag ik op mijn manier ook bij aan ons als gezin, al was het maar met mijn zonnige humeur ;-).
Zo doen wij het met één inkomen
In deze tijd is het niet evident om samen te leven van één inkomen. En wij hebben dan nog geen kinderen. Vandaag lijkt alles gebaseerd op de standaard van twee verdieners in huis. We moeten dus opletten wat we doen. We wonen in een huurhuis, en proberen goed na te denken over grotere aankopen. Bij ons geen dure vakanties, tientallen citytrips en avondjes uit op restaurant.
We hebben het zeker niet slecht, en het is ook niet zo dat we elke euro moeten omdraaien. Maar als we zien dat er net teveel gekocht wordt in verhouding met ons budget, trekken we wel aan de alarmbel. Het merendeel van mijn medische kosten wordt gedragen door mijn ouders, iets dat we ons zelf niet zouden kunnen veroorloven. Een andere ‘compensatiepost’ is dat we niet vaak uit (kunnen) gaan: wat we daarop besparen, kunnen we weer in andere dingen investeren.
Wat voor ons werkt, is per maand alle inkomsten en uitgaven nauwkeurig bijhouden. Elk kassaticket wordt in een bestand gezet. We hebben dus ten allen tijden een goed zicht op onze uitgaven, en houden zo in het oog of ze nog door de beugel kunnen. Zo kunnen we op tijd ingrijpen als het nodig is.
Fijn dat het lukt om van 1 inkomen rond te komen, maar stom dat het moet. Ik heb in Nederland gelukkig wel een uitkering (ook geen vetpot), maar ook hier hoor ik vaak mensen die niet kunnen werken, maar tussen alle regels vallen waardoor ze geen recht op een uitkering hebben.
Stom dat het moet inderdaad! Ja, helaas vallen er veel mensen tussen de regeltjes.
Wat een moedig bericht, want op niet-kunnen-werken rust inderdaad best een taboe – ook in Nederland. Ik ben blij dat je man voor jullie inkomen kan zorgen. En wat lief dat je ouders bijdragen. 🙂
Zelf belemmert mijn gezondheid mij ook in werk en inkomen. Maar precies vanwege het taboe – en omdat ik er zelf niet blij mee ben – vertel ik daar meestal liever niet over. 😉
Begrijp ik hoor. Ik blog al zo lang en had hier nog nooit over geschreven…
Bloggen is zo anders dan ‘uit werken’. Al is het maar het feit dat je 12 uur over 1 stukje kunt doen 😊 Zonder druk, zonder gedoe en zonder dat ‘je je haar hoeft te kammen’. Dan geeft het soms zelfs energie.
Fijn dat jullie het op deze manier kunnen redden. Liefs van een lotgenootje uit t noorden ❤
Klopt, daar stond ik zelfs nog niet bij stil. Soms zit ik te bloggen terwijl ik er qua looks inderdaad helemaal niet bijloop alsof ik op kantoor zou kunnen passen, haha.
Ik ben zo blij voor je dat jullie het samen toch redden met
1 inkomen.
Hoe jullie de administratie doen klinkt heel verstandig en daar zouden
veel mensen wat van kunnen leren.
Heel goed om alles af en toe onder de loep te houden en te kijken of er
niet teveel geld uit gaat naar onzin.
Wel jammer dat je de tijd die je aan bloggen spendeert zo lijkt te moeten verantwoorden.
Dat zie ik eigenlijk alle chronisch zieke bloggers doen en ik begrijp het heel goed.
Er zijn helaas zo ontzettend veel mensen die oordelen, “ooo ik zag haar op een terrasje, zo ziek is ze dus niet”.
Zelf kan ik daar ook niet mee omgaan.
Leuk artikel, bedankt voor het delen.
Dankjewel! Ja klopt, ook voor fijne uitjes moet je je verantwoorden. Het was ook al zo toen ik nog op school zat. Als ik dan op vrijdag te ziek was geweest om naar school te kunnen, maar in het weekend op een beter moment iets leuks deed, dan kreeg ik daar ook commentaar op. Alsof een keer iets doen met veel planning en extra symptomen enzo gelijk staat aan elke dag naar school of werk kunnen gaan.
Wat fijn dat je een lieve man hebt waardoor jullie toch met één salaris rondkomen. Lijkt mij een lastige situatie. Tof dat je hierover schrijft. Moedig, maar ik vind het ook heel interessant om te lezen; je schrijft heel prettig! 🙂
Dat is natuurlijk superfijn om te lezen, dankje :-)!
Bedankt voor je openheid. Ik heb het geluk gehad wel een uitkering te mogen ontvangen. Maar zou t moeten, dan kunnen we hier leven van het inkomen van mijn vriend.
Ik ben gestopt met uit te leggen aan de omgeving waarom de ene keer iets wel kan en de andere keer niet. Veel mensen begrijpen het niet en die t wel begrijpen hebben geen uitleg nodig 😉
Daar ben ik ook van overtuigd dat jullie dat zouden kunnen, hoe jij bewust met geld omgaat, dat is mooi om zien!
Dankjewel voor je openheid. Gelukkig heb ik wel een uitkering, maar dat is zo weinig dat ik daar alleen niet van zou kunnen leven. Dus leef ik ook grotendeels van het inkomen van mijn man.
Herkenbaar dus! Zet je wel eens aan het denken vind ik ook wel, die afhankelijkheid.
Ik heb wel veel bewondering voor jullie hoor. Dat het zo lukt met 1 inkomen. Ik ken mensen die alleen nog niet rondkomen van een mooi maandinkomen. Superlief van je ouders dat je ook op hen kan rekenen. Denk niet dat dat zo vanzelfsprekend is tegenwoordig! Ben eigenlijk wel benieuwd waarom je geen uitkering kan krijgen.
Bedankt voor het delen trouwens! Dat zijn zo van die dingen die veel mensen zich wel afvragen, maar gewoon niet durven vragen. Inderdaad omdat er nog een taboe op ligt.
Ik ben een open boek 😉 Nee, vind het zelf altijd wel fijn om herkenning te vinden dus waarom ook niet bij gevoeliger onderwerpen hé?
Knap van jullie dat het lukt om rond te komen. Wel heel erg naar dat het nodig is.
Zelf heb ik ook geen recht op een uitkeren. Hoewel ik wel (parttime) kan werken, werk ik nu eigenlijk meer dan ik aankan. Maar helaas heb ik niemand om op terug te vallen qua financiën, dus ik heb geen keus.
Pfoe, dat is dan weer een andere moeilijke situatie he, lijkt me ook heel zwaar.
Wat dapper en goed dat je hier zo open over bent, want het is toch een onderwerp waar volgens mij een taboe op rust. Fijn om te horen dat je zo’n lieve man hebt én dat je nu in bloggen je passie hebt gevonden.
Mooi dat jullie dit kunnen met een inkomen en daar zo bewust mee omspringen! Dat is ook niet iedereen gegeven. En idd, teveel mensen vallen door de mazen van het net, dat is niet echt eerlijk te noemen. Willen ze in België de regels dan gewoon nog strenger maken!
Wat fijn dat je hier zo open over schrijft. Ik ben zelf ook chronisch ziek en krijg ook geen uitkering. Woon nu nog thuis maar als ik samen ga wonen met mijn vriend is de kans heel groot dat wij ook alleen van zijn inkomen moeten gaan rondkomen. Soms voel ik me daar schuldig over, maar het is helaas niet anders.
Herkenbaar dus. Ook voor mij, dat schuldgevoel. Maar wij bekijken het altijd zo, vroeger voorzag de man ook het inkomen voor het gezin en niemand deed daar raar over. Kies je voor een partner en kies je om echt samen te leven, dan is wat ons betreft ook de financiële pot gemeenschappelijk. Wij doen niet aan elk een deeltje betalen en eigen hobby’s van de eigen rekening, we zijn een team ook qua financiën ;-).
Heb je dan geen recht op een integratie- en/of inkomensvervangende tegemoetkoming van het FOD personen met een handicap?