Kinderdromen. De ene weet al van kleins af wat hij later wil worden en wijkt daar niet meer vanaf. de ander noemt eerst brandweerman, daarna voetballer en dan weer politieagent. Om dan later boekhouder te worden. Toen ik klein was, schreef ik in vriendenboekjes dat ik mama wilde worden. Die ambitie is zeker nog niet veranderd. Maar er is nog iets, en dat heb ik me onlangs pas herinnerd.
De liefde voor mijn blog
Ik beschreef al eens eerder vijf redenen waarom mijn blog zo veel voor mij betekent. Toch voel ik me soms een beetje schuldig als de dag voorbij is gevlogen en ik nog steeds niet de keuken heb opgeruimd of de was gedaan. Iets in mij voelt zich verantwoordelijk voor het netjes houden van ons huis, gewoon omdat ik de hele dag thuis ben.
Dat ik niets verdien met mijn blog hoeft niet te willen zeggen dat ik er daarom niet mee bezig mag zijn terwijl andere dingen blijven liggen. Het zou fijn zijn als ik op termijn een soort inkomen kan halen uit de vele uren werk die ik in mijn blog steek, maar de voldoening die ik er zelf uithaal is het ook al waard.
Ik moet het mezelf gunnen om helemaal in mijn blog op te gaan. Want dit maakt me gelukkig. Wanneer ik schrijf vergeet ik de tijd en alles om me heen. Dat is voor mij een teken dat dit gewoon mijn ding is.
Onlangs herinnerde ik mij iets dat mij nog sterkt in deze overtuiging.
Schrijven en websites bouwen
Het schrijven op zich is iets dat ik van kleins af al wilde doen. Ik herinner mij nu dat ik als kind altijd in de weer was met het maken van kranten en tijdschriften. Ik had een kindertekstverwerker waarin ik allerlei verhalen en artikeltjes voor verschillende rubrieken typte. Volgens mij liet ik ze nooit aan iemand lezen. Maar ik schreef ze wel met lezers in gedachten.
Toen ik wat ouder werd vroeg ik voor mijn verjaardag een softwarepakket om websites te bouwen. Het had nog niets te maken met html of css. Het was gewoon een heel intuïtief programma om een website te ontwerpen aan de hand van afbeeldingen, pagina’s en je eigen tekst. Mijn websites heb ik nooit online gezet, want dat kostte geld, maar wat heb ik me er mee vermaakt. Ik had een griezelsite in mijn bestanden, dat weet ik nog. En later ook een soort hippe website voor tieners.
Eigenlijk zou het zo tof zijn om mijn werkjes van vroeger eens terug te zien. Maar ik vrees dat ze allemaal verloren gingen op computers die inmiddels hopeloos verouderd zijn.
Ik doe waar ik van droomde
Nu besef ik dat ik met mijn blog eigenlijk doe waar ik als kind (zo tussen mijn achtste en twaalfde) ook al mee bezig was. Ik maak content en publiceer die. Niet in een magazine of krant, maar op mijn eigen plekje internet. Mijn site beheer ik zelf en ik vind het heel erg leuk om uit te zoeken hoe ik bepaalde dingen kan aanpassen naar mijn smaak. Ik ben dus nog steeds bezig met het zelf bouwen van mijn website én met het schrijven van artikels. Dat er nu ook effectief mensen komen lezen wat ik geschreven heb, dat maakt het plaatje gewoon af. Heel bijzonder, dat ik mijn jeugddroom nu beleef – al had ik als kind dit format nooit kunnen bedenken.
Ik schreef als kind in die vriendenboekjes altijd dat ik later ‘gelukkig’ wilde zijn. 🙂
Zo leuk dat je eigenlijk toch je kinderdroom waarmaakt!
Ha, dat is ook een mooie 🙂 ik hoop dat je die droom bereikt hebt!
Wat een leuk stukje! Laatst bedacht ik mezelf ook zoiets, mijn kinder-ik die stylist wou worden en mijn 14-jarige zelf die bij een tijdschrift wou werken. Eigenlijk lijkt dit veel op wat ik nu doe, maar dan niet met mode, maar met eten!
Ja, klopt! Zo leuk dat dat toch altijd in je zat!
Wat fijn, zo’n plots besef van geluk! Eigenlijk zit het bij mij net zo, ik maakte altijd krantjes die ik dan uitdeelde aan “al” mijn lezers (mama en papa en oma en opa) en wilde erg graag bij een tijdschrift werken. Een blog is zo goed als een tijdschrift, zelfs leuker denk ik want je bent niet verbonden aan deadlines en publiceert gewoon wat je zelf wil. Uit het feit dat bloggers er (meestal) gaan geld aan verdienen, blijkt net de passie, geloof ik. Je doet het gewoon voor jezelf, omdat je het leuk vindt en omdat je hoopt dat mensen iets aan je content zullen hebben en dat is volgens mij een mooiere drijfveer dan geld willen verdienen.
Dat is ook waar, van die passie. Het is ook fijn om hierbij direct contact met lezers te hebben trouwens!
Haha ik was zo iemand die van prinses, naar juf naar XYZ ging. Ik had ook nooit kunnen bedenken dat ik zou worden wat ik nu ben, maar ben wel heel erg blij met mijn baan 🙂
Heerlijk toch, dat gevoel van kinderen dat Allee mogelijk is!
Wat een mooi besef!
Er schuilt dan ook iets heel puurs in kinderdromen, iets wat helaas later vaak wordt vergeten… Het zou me ook wat zijn als 1/10 mannen astronaut zou zijn, maar wat vaker teruggrijpen naar je dromen zou toch fijn zijn.
Mijn kinderen willen later uitvinder op een sloperij, dinoskeletopgraver en juf worden. Ik ben ben benieuwd…
Haha, ik moet lachen om 1/10de astronauten 🙂
Wat fijn dat je tot dat besef komt, ik ben blij voor jou, Sofie. En ik lees je graag, je hebt schrijverstalent, zeker weten!
Superfijn om te horen Lea, dankjewel!
Fijn hé als je dat plots beseft! Ik had vorige week ook zo’n momentje 🙂 Ik hoop voor je dat je er ook ooit wat centjes mee mag verdienen. ’t Is je zo gegund en je bent echt een schrijver!
We blijken weer wat gemeen te hebben: Ik maakte vroeger ook altijd eigen krantjes, en later websites. Leuk was dat, hè? Eigenlijk heb ik dit nog niet eerder met mijn drang om te bloggen verbonden, haha. Goed gezien, dus!
Op de basisschool wilde ik wel altijd schrijfster worden, dus dat zat er gevoelsmatig wel in. Leuk dat we allebei zo onze draai hebben kunnen vinden! 🙂
Haha, bij jou dus ook toch een beetje uitgekomen nu he. Grappig dat je er ook mee bezig was!
Ik wilde vroeger schrijfster worden, van spannende thrillers 🙂 Een boek schrijven wil ik nog altijd maar ik neig nu meer naar non-fictie. Ben blij voor jou dat je droom een beetje is uitgekomen.