Als ik met iemand een afspraak heb, en ik moet die last minute afzeggen omdat ik me te slecht voel, dan hoop ik altijd op een bepaalde reactie. Wanneer ik met lood in mijn schoenen meld dat het niet zal lukken, voel ik mezelf vreselijk rot. Ik weet rationeel gezien wel dat ik er niets aan kan doen. Maar toch is er een stemmetje dat mij een schuldgevoel aanpraat. Een stem die mij graag laat voelen dat ik gefaald heb, dat mijn lichaam faalt. Mijn lichaam laat me in de steek, zonder dat ik daar voor kies, en toch ontstaat er op een of andere manier een schuldgevoel. Hoe komt dat?
Wanneer ziek zijn niet mag
In al die jaren ziek zijn is de maatschappij er niet echt in geslaagd om me te laten voelen dat ik ziek mag zijn. Het is niet erg. Het is nu eenmaal zo. Leg je maar neer en wees maar ziek. Wij zullen er alles aan doen om je te helpen er weer bovenop te komen, maak je maar geen zorgen. Zo ging het helaas niet.
Uit de verhalen van medepatiënten en ook artsen leerde ik dat het sociale vangnet niet altijd zo sociaal is, en ook niet altijd een vangnet. Dat is er na al die jaren nog niet op gebeterd, in tegendeel: er wordt langs alle kanten bespaard op de kap van zieke mensen. Zorg staat niet centraal, maar wel zo veel mogelijk mensen zo snel mogelijk weer laten meedraaien, ook al zijn ze daar eigenlijk nog niet toe in staat. En zelfs gezonde mensen die bezwijken onder de steeds toenemende druk van het arbeidsleven, kunnen of mogen dit niet te hard laten merken en moeten vooral doorgaan.
Wanneer ziek zijn niet aanvaard wordt
Vanaf dat mijn gezondheid me in de steek liet, is mij verteld dat ik mijn best niet genoeg deed. Ik moest vooral bewegen en mijn denkwijze veranderen, wilde ik beter worden. Het was mijn eigen schuld dat ik als jonge vrouw bij tijden in een gevangenis leefde. Ik had maar meer moeten willen buitenkomen. Dat ik ziek was zat tussen mijn oren of kwam door stress. Welke stress dat dan wel zou zijn, heb ik nooit geweten.
De ene na de andere professor kwam in de media heel luid roepen dat ik niet echt ziek was, dat mijn diagnoses niet bestonden, dat ik naar de psycholoog moest. Sporten, dat was belangrijk. Niet opgeven. Ik moest altijd bewijzen dat ik ziek was, dokters overtuigen van mijn symptomen. En ik mocht vooral niet luisteren naar mijn lichaam. Ook al kwam ik na een korte wandeling thuis met hoge koorts en lag ik daarna een week in bed.
Wanneer ziek zijn als een keuze wordt gezien
Ook in mijn omgeving hoorde ik waaien dat mensen zich vragen stelden bij mijn verhaal. Ze vroegen zich blijkbaar af of ik niet gewoon last had van liefdesverdriet of een dipje. Op het moment dat ik als zestienjarige plots niets meer kon was ik echter allang niet meer bezig met welke jongen ik leuk vond of wie mij. De rauwe pijn en de allesoverheersende uitputting verplichtten me om mijn pijlen te richten op simpelweg overleven en uitzoeken wat er mis was. Ik moest ’s ochtends beslissen of ik een dag op de schoolbanken wel aankon, in plaats van welk jurkje ik wilde aandoen.
Natuurlijk wilde ik, eens ik doorhad dat ik niet meteen beter zou worden, mijn leven niet zomaar laten gaan. Ik deed mijn best om nog mee te kunnen met de rest. Mijn vrienden probeerden me nog te betrekken bij allerlei leuke dingen, en ook die leuke jongens kwamen terug.
Toch kreeg ik ook negatieve opmerkingen over me heen als ik in de week school had moeten missen, en op een beter moment in het weekend wel een paar uurtjes iets leuks kon doen. Of als ik de ene afspraak wel kon nakomen, en een andere plots niet meer.
Het was niet altijd slecht bedoeld en veel kwam voort uit onbegrip, maar ik kreeg wel telkens de boodschap dat ik zelf een keuze had over hoe ziek ik was en wanneer ik dat zou zijn. Alsof ik bewust besliste om het ene moment wel te kunnen meemaken, en bij de volgende activiteit liever in mijn bed te blijven liggen.
Een afspraak afzeggen… en geen reactie krijgen
Het is zo verschrikkelijk pijnlijk als je naar iets uitkijkt en het uiteindelijk niet kan doorgaan. Ook nu nog huil ik tranen met tuiten als ik iets moet afzeggen, omdat ik zo teleurgesteld ben. Omdat ik er graag heen wou. Omdat mij iets wordt afgepakt. Omdat mijn lichaam me in de steek laat. En omdat ik bang ben.
Bang dat degene waar ik een afspraak mee had, het niet zal begrijpen. Het mij zal verwijten, zelfs. Dat is mijn zwakke plek. Als je wil weten hoe je mij het hardst kan kwetsen, dat is door mij mijn ziek zijn te verwijten. Dat voelt zo onrechtvaardig.
Omdat ik bang ben voor zulke verwijten, en mezelf ook schuldig voel (ook al is dat compleet absurd), hoop ik elke keer opnieuw dat die ander mij zal vertellen wat ik nodig heb. Ik hoop dat die andere persoon me helpt om die gevoelens weg te nemen. Dat die ander even laat weten dat het ok is. Dat het jammer is, maar dat er wel een volgende keer komt. Dat het niet geeft.
Meestal komt die reactie echter niet. Meestal komt er als reactie op een afzegging… niets. Is dat omdat men boos is, of teleurgesteld, dat ik er niet bij zal zijn? Misschien. Wordt het mij verweten? Misschien. Of is het omdat de ander niet bezig is met hoe ik mij op dat moment voel? Waarschijnlijk.
Zijn er echt verwijten of vat ik het zo op?
Een soortgelijk scenario heeft zich in het verleden vaak afgespeeld, als ik aan mijn man moest zeggen dat ik bepaalde dingen niet kon. Ik hoopte telkens dat hij zei dat het niet erg was. Maar hij vond het wel erg. Hij vond het erg dat ik niet kon helpen, dat hij alles alleen moest doen. Dat ik als een slappe pop in de zetel lag. Dat hij machteloos moest toekijken, en voor me moest zorgen na een lange werkdag. Maar verweet hij het mij? Nee. Hij verweet het mijn ziekte. En toch vatte ik zijn stilzwijgen op als gericht aan mijn adres. Intussen weet ik hoe het zit, en toch blijft dat schuldgevoel knagen.
Waarschijnlijk zijn er, in tegenstelling tot mijn man, wel mensen die mij echt verwijten maken en het niet willen begrijpen. En in sommige gevallen zou een reactie van hun kant misschien wel op zijn plaats zijn. Het is heel jammer als ik andermans perfecte scenario verpest door mijn afwezigheid, maar zij zullen daar nog altijd veel minder last van hebben dan ikzelf.
Verwachten dat andere mensen mijn schuldgevoelens wegnemen
Ik besef nu dat ik van andere mensen verwacht dat ze mijn irrationele schuldgevoelens wegnemen. Door telkens te hopen op een reactie als “het geeft niet, er komt wel een volgende keer”, hoop ik op bevestiging. Bevestiging dat het echt niet mijn schuld is, dat ik me niet moet verdedigen of verantwoorden.
Ik hoop na al die jaren nog steeds op een gevoel van aanvaarding door anderen. Terwijl ik zelf weet dat ik recht in mijn schoenen sta. Dat ik niet kies voor mijn situatie. Ik weet het. En dus zal ik in de eerste plaats mezelf van mijn onnodig schuldgevoel af moeten helpen. Ik moet het zelf doen, want niemand zal het voor mij doen. Dat inzicht is alvast een mooie eerste stap.
Wow, wat goed geschreven! En eerlijk gezegd komt het heel dichtbij. Zelfs met een al jarenlang bekende en erkende diagnose heb ik nog zo vaak gehoord dat het aan mij lag. ‘Iets niet kunnen kan niet, het is vast een kwestie van niet willen.’ Nee dus.
Ik vind het het goed van je dat je er zelf nu beter mee om kunt gaan. Dat heb je vooral aan jezelf te danken. Niet om zwartgallig te klinken, maar ik heb namelijk het gevoel dat we nog steeds in een samenleving leven waarin je alles op je toppen moet kunnen. Ook gezonde mensen hebben daar last van. In Nederland heet dat ‘de Participatiemaatschappij.’ Ik hoop dat de tijd nog eens komt dat iedereen eens wat minder op zijn tandvlees hoeft te lopen.
Bedankt voor dit artikel!
Ik heb me inderdaad afgevraagd of dit ook zo is bij ‘erkende’ en bekende diagnoses, en misschien zelfs bij gezonde mensen die niet alles gecombineerd krijgen… wellicht wel. Dankjewel!
Het is weer zo heel herkenbaar, Sofie! Je verwoordt het zo goed. Ik heb zelf ervaren dat het omgaan met het schuldgevoel wel mindert met de jaren. Maar er zijn ook niet veel afspraken meer om af te zeggen. Het onbegrip, soms uit de heel naaste omgeving, vind ik nog altijd het moeilijkste om mee om te gaan.
Ik word inderdaad ook voorzichtiger in afspraken plannen. Maar sommige dingen worden nu eenmaal verwacht bijvoorbeeld… En andere wil ik zelf gewoon heel graag. Maar dat onbegrip vind ik zelf ook het moeilijkst. Mentale opdoffers… en toch blijven hopen of streven naar begrip.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen want onbegrip kan echt heel kwetsend zijn. Het is goed dat je nu sterker in je schoenen staat maar toch wens ik je ook wat begrip toe.
Dankjewel Sofie! Misschien is dat ook een reden voor uitblijvende reacties: schrik om iets verkeerd te zeggen…
Ik kan me moeilijk in jouw schoenen verplaatsen maar het verhaal van niet ziek mogen zijn en verwijten ken ik wel uit mijn omgeving. Jammer dat dat allemaal zo gaat.
Maar dat er geen reactie komt is misschien ook omdat mensen niet weten wat ze moeten zeggen.
Ergens hoop ik toch voor je dat mensen eens eerlijk en medelevend kunnen reageren. Ja, ik vind het niet leuk maar het is jouw schuld helemaal niet!
Klopt! Het kan ook moeilijk zijn om te weten wat je juist moet zeggen, maar eigenlijk is niets zeggen misschien nog pijnlijker dan iets goedbedoeld zeggen dat niet helemaal juist overkomt. Denk ik hé ;-). Ach, zoals gezegd, ik zal het moeten afleren om te verwachten dat mensen na al die jaren wel begrijpen wat er gaande is…
Dag Sofie,
dankjewel voor deze tekst! Mijn zus is zelf al een tijdje ziek thuis en dit is voor haar ook heel herkenbaar. Ze vindt het heel moeilijk om mensen teleur te stellen en dus afspraken niet na te komen, maar ze weet soms vooraf al dat ze er zo moe zal van zijn achteraf dat ze nog dagen amper uit de zetel kan. Ik vind het erg voor haar dat dit energie vreet, energie die ze al niet op overschot heeft.
Fijn dat jij dit gevoel zo goed kan verwoorden. Hopelijk begrijpen gezonde mensen je situatie zo beter! Doe vooral wat voor jou de juiste beslissing lijkt, denk ik dan. Veel moed daar!
Dat is ook zo, op de duur kan je als chronisch zieke best wel inschatten wat je aankan en wat niet. Maar anderen vatten dat dan weer vaak op alsof je niet eens de moeite doet om iets te proberen… terwijl wij gewoon al de gevolgen kunnen inschatten en die ellende willen vermijden. Dankjewel!
Mijn ervaring is dat veel mensen gewoon niet weten wat ze met ons aan moeten en dus maar niets zeggen ;-).
Jij vat dat op als een afwijzing of verwijt (deed ik vroeger ook). Omdat de afzegging voor jou heel zwaar weegt. Voor de ander is dat veel minder denk ik.
Ik ben het schuldgevoel voorbij. Want tjonge, wat héb ik mezelf geforceerd vroeger om toch een afspraak na te komen. Dat doe ik niet meer. Ik heb sowieso bijna geen afspraken. Als ik al eens wel een afspraak maak is t altijd onder voorbehoud ( met uitzondering van afspraken met behandelaars). Meestal heb ik dan even de dag ervoor contact om door te geven hoe de vlag erbij hangt en spreek ik af op de dag zelf om even per app definitief te bevestigen of af te zeggen.
9 Vande tien keer moet ik afzeggen. Huilen doe ik niet meer. Omdat ik mijn verwachtingen grondig heb bijgesteld. Het is nu eerder andersom, ik ben gewoon blij verrast als iets lukt.
Als ik jou zo lees dan denk ik dat je misschien nog wat moet verwerken. Want lieve Sophie, je bent niets minder dan een ander en je mag de ruimte nemen die er is voor jou, ook al moet je iets afzeggen. Het oordeel wat je denkt te voelen is wellicht je eigen keiharde oordeel. Dat is natturlijk psychologie van de koude grond dus legt t gerust naast je neer ;-).
Ja, dat bedoelde ik dus inderdaad ook met, dat zij er niet zo mee bezig zijn met hoe het voor mij voelt… Omdat dat vooral een gevoel van mezelf zal zijn. Dat forceren herken ik helaas nog wel. Maar ik probeer het toch minder te doen en niet meer op alle “verplichtingen” zomaar ja te zeggen.
Ik leg het zeker niet naast me neer hoor. In vele gevallen is het inderdaad mijn eigen gevoel en dan dingen zien die dat mogelijk kunnen bevestigen, zoals in die situatie met mijn man vroeger. In andere gevallen… tja. Ik werk eraan om het me niet meer aan te trekken ;-).
Wat mij op een geven moment hielp is dat ik bewust keuzes heb gemaakt van wat ik wel en niet meer doe. Want ik merkte dat ik bijv. vaak dingen deed om mensen maar niet teleur te stellen en dat ging danfoorde terugslag die altijd volgde ten koste van mijn gezin.
Toen heb ik bedacht dat man en kind gewoon voorgaan, altijd.
In de ruimte die er dan nog is maak ik soms een afspraak. Altijd een op een. Niet meerdere mensen tegelijk. En liefst gewoon hier thuis.
Sinds ik het zo doe voel ik me prettiger en forceer ik mezelf minder. Ik doe nu vaker iets met man en kind, bijv naar de bioscoop, en dat vind ik belangrijker dan contact te houden met mensen die ik door de situatie toch bijna nooit zie.
Er is dus maar een heel klein clubje over gebleven, dat zijn de volhouders 😉
Ik herinner me nog heel goed dat toen ik nog een zware angststoornis had, me precies voelde zoals jij verwoord.
Dat voelt heel eenzaam, heel even voelde ik de machteloosheid van toen.
Het onbegrip van naasten die er niets van snapte en zeiden je moet je niet aanstellen en doorgaan (verman je).
Ik ben hier destijds ook zeer achterdochtig door geworden.
Tot ik er achter kwam, dat wat jij denkt wat andere denken, denk je zelf.
Ik ging niet meer invullen voor een ander en ging het vragen of het echt zo was als ik dacht.
Soms met bikkel harde antwoorden.
Heb toen ook geleerd, dat veel niet bij mij lag maar bij het empathisch vermogen van de ander en nog veel belangrijker bij acceptatie van mijn kwetsbaarheid.
Dat het vooral de kunst van het omdenken is.
Naast die acceptatie heb ik geleerd mijn kwersbaarheid te omarmen en te gaan leven naast mijn kwetsbare ik.
Het begind met acceptatie, houden van je zelf en je zelf ook alles waard te vinden.
Als je dat kunt, zul je zien dat veel makkelijker voor je wordt. (Al heb je nog wel je momenten).
Ook exposure is belangrijk ga de confrontatie aan met dat wat je meent te denken, voelen wn ervaren.
En als laatste en tevens de moeilijkste het los laten.
Waar al het bovenstaande onderdelen van zijn.
Ik vond dat je het mooi hebt omschreven dat gevoel, mijn complimenten daar voor. Ook dat ik het gevoel van toen weer ervaarde , klink gek, maar was goed voor me. Nu besef ik des te meer dat ik op de goede weg zit.
Bedankt daarvoor.
Graag gedaan, en bedankt voor je inzicht en persoonlijke ervaring!
Mooi geschreven Sofie. Ik heb geen idee hoe het is om in jouw schoenen te staan, maar het lijkt me zo erg om constant bang te zijn voor afwijzende reacties. En die afwijzende, of eigenlijk geen enkele reacties, snap ik heerlijk gezegd niet zo goed. Als jij niet kan afspreken, dan is dat gewoon zo en dat hebben zij maar te accepteren (vind ik). Maar goed, misschien sta ik daar anders in dan anderen. Onbegrip is iets lastig om te begrijpen, want ieder mens staat weer anders in het leven…
Bedankt voor de mooie reactie Johanne! Ik begrijp het zelf ook niet altijd 😉
Oef, dit is zo raak en zo herkenbaar. Je zegt het ook zo goed… wanneer ziek zijn als een keuze wordt gezien.
Ik hoop ook vaak op geruststelling. En zelfs als die geruststelling komt voel ik toch nog enig schuldgevoel. Het is wel minder erg geworden, dat schuldgevoel, maar het verdriet wanneer je ergens naar uit hebt gekeken en dan moet afzeggen… dat lijkt maar moeilijk minder te worden.
Ja, herkenbaar!
Ik heb heel veel respect voor jou.. wat moet dit vaak beangstigend en lastig zijn voor jou.
Dankjewel Rachel!
Ik vind dit allemaal zo herkenbaar. Dat schuldgevoel kan zo erg in de weg zitten.
En een fijne reactie krijgen wanneer je een afspraak moet afzeggen of wanneer je open bent over het feit dat je je niet goed voelt maar er toch bent omdat je er wel belang aan hechtte en er bewust hebt voor gekozen om over je grenzen te gaan…. op die fijne reactie is het dus vaak wachten en meestal komt die gewoon niet. Wanneer een bekende ’s namiddags aan de deur staat, ik de deur open in pyjama en met een belabberd gezicht, én die bekende ook op de hoogte was dat ik niet “topfit” zou zijn, dan verwacht je toch tenminste even een vraag over het hoe het gaat. Ijdele hoop, heb ik al vaak ondervonden.
Maar we mogen ons niet laten doen en ons al zeker niet in het hoekje laten drukken. We kiezen er niet voor om ziek te zijn. En ja, soms kies ik er bewust voor om over mijn grenzen te gaan en daar achteraf de prijs voor te betalen. Ik probeer dat dan ook aan buitenstaanders uit te leggen maar ik denk dat dit voor gezonde mensen gewoon heel erg moeilijk is om te begrijpen.
Je hebt het zo goed verwoord allemaal.
Dat is dan weer herkenbaar voor mij ook, wachten op een fijne reactie. Het is ook heel moeilijk om te begrijpen, dat is waar. Maar van sommige mensen dichtbij hoop ik toch dat ze gewoon dingen kunnen aannemen omdat ze op mij vertrouwen, en ook zonder het helemaal te hoeven begrijpen. Dankje voor de reactie!
Mooi geschreven. Helaas is dit voor mij ook ontzettend herkenbaar. Het is jammer dat velen geen empathie hebben en zich totaal niet kunnen inleven in jouw situatie. Het zegt uiteindelijk iets over hen, maar jij blijft met het vervelende gevoel zitten. Hopelijk lukt het je om toch van dat schuldgevoel af te komen in dit soort situaties.
Heel mooi gezegd, het zegt iets over hen maar wij zitten ermee. Dankje!
En ook voor mij herkenbaar. Ik ben er door de jaren wel wat gemakkelijker in geworden. Heb beter geleerd voor mezelf te kiezen. De meeste mensen weten dat afspreken met mij altijd onder voorbehoud is en zij doen daar ook niet vervelend (meer) over. Sommige nog steeds wel, maar zij leren het waarschijnlijk nooit.
Dat zegt mijn man me ook altijd, sommige mensen zullen het nooit leren, maar toch blijf ik dan weer hopen op een beetje begrip. Moeilijk soms!
Wauw, ik ben er ontzettend stil van! Wat heb je dit mooi en recht vanuit je hart verwoord. Het lijkt me heel erg naar als je dingen wel wilt doen, maar niet kan en al helemaal als anderen daar een mening over hebben. Je hebt het al moeilijk zat met het feit dat je bijvoorbeeld niet kunt komen en het is naar dat je jezelf daar soms schuldig over voelt, al dan niet door het uitblijven van een reactie van de ander. Jezelf moeten bewijzen voor artsen lijkt me al helemaal vreselijk. Als jij zegt dat er iets aan de hand is, dan is er iets aan de hand. Ik heb dat bij mijn nichtje (die gelukkig een op te lossen B12-tekort bleek te hebben) ook gezien. Waarom kunnen artsen niet gewoon geloven dat er iets mis is en dat het niet aan jouw leefstijl of wat dan ook ligt? Ik vind dat het in ieder geval mooi hoe je man ertegenaan kijkt: het is niet jouw schuld, maar die van je ziekte. Dat is het precies!
Zo is het, het is al moeilijk genoeg van zichzelf!
Wat een heftig artikel zeg, en helaas enorm herkenbaar. Nu ben ik niet “echt ziek” maar heb ik wel een tijdje last gehad van overspannenheid en heb ik nu nog steeds moeite met dit soort gevoelens. Het wordt me snel te veel en te druk waardoor ik op het laatste moment moet afzeggen of helemaal geen afspraken kan maken omdat ik niet durf te zeggen hoe ik mezelf die dag voel. Vooral het geen reactie terug krijgen vind ik heel naar. Wat me wel is opgevallen is dat ik het vooral zelf heel moeilijk vind en dat de reactie vaak nog wel begripvol overkomt.
Ik vind inderdaad ook juist de moeilijkheid als je niets van reactie krijgt… Je hebt dan totaal geen idee wat de ander denkt.
Herkenbaar voor een groot deel. Wat betreft een afspraak afzeggen, daar zit ik niet meer mee na al die jaren. Het is zo en ze doen het er maar mee.
Heel mooi dat je tot dat punt gekomen bent!
Bij het lezen kreeg ik tranen in de ogen, zoveel ‘herkenbaars’; schuldgevoelens, grondeloze eenzaamheid, schaamte bij momenten, …
Woorden vinden om te omschrijven is erg moeilijk voor mij, het steunt me ze hier te kunnen lezen, jij geeft vaak bestaansrecht aan wat ik voel. Bedankt hiervoor lieve Sofie
Dankjewel voor de lieve reactie! En wat je voelt heeft zeker en vast bestaansrecht, als ik alle reacties bekijk die ik hier kreeg en op facebook bijvoorbeeld, dan zijn er massaal veel mensen die dit herkennen!
Super herkenbaar, ik kan ook nooit inschatten of ik iets over bijvoorbeeld een week wel of niet kan. Dat plan ik dan wel, maar kan best dat ik me de avond ervoor of op de dag zelf dermate slecht voel dat het niet gaat. Dan voel ik me vaak ook wel een beetje ‘schuldig’ omdat ik die dag, wel een paar uur naar buiten kan, maar bijvoorbeeld de dag erna niet kan werken. Maar Nick en Simon schreven ooit een liedje:🎼 ‘weet je met je leven steeds geen raad, dan moet het simpel simpelweg maar gaan, zoals het gaat het is wat het is t is wat het is.. ‘🎵 dus je kan er niks aan doen of veranderen. Daar hou ik me dan maar aan vast, ondanks dat ik ook wel af en toe een traantje laat van onmacht 😢
Het is inderdaad wat het is!
Ongelooflijk herkenbaar!
Ik heb cv’s/fibromyalgie en bijna geen sociale contacten en zo weinig mogelijk verplichte afspraken.
Afspraken bezorgen mij op voorhand al stress omdat ik nooit een dag of een week op voorhand weet hoe belabberd ik er ga bijlopen ( of liggen).
Heb zelfs een raar schuldgevoel als er mij een bekende tegenkomt op een beter moment ( als ik bijvoorbeeld even buiten ben met mijn elektrische fiets).
Hoe geraken wij ( onzichtbaar chronisch zieken) van dat schuldgevoel af?
Wat je schrijft is herkenbaar. Het zal met kleine stapjes moeten gaan denk ik, aanvaarden dat we recht in onze schoenen staan en proberen lief te zijn voor onszelf wanneer anderen dat niet zijn.
Ik herken het schuldgevoel wel, maar denk toch dat dat meer iets is wat bij mij ligt, dan bij de ander. Want als ik erop doorvraag, is er niemand die het me kwalijk neemt.
Hoe weet je zeker dat anderen niet zoals je man denken? Wie weet is het meer onwetendheid of onmacht dan onbegrip dat ze niet reageren.
Dat is zo!
Wat een ongelofelijke herkenbaarheid. Intens. Het niet ziek mogen zijn, het ontkennem van je grenzen, doorploeteren omdat niemand meeleeft. Vreselijk.
Het woord ‘herstel’ betekent in mijn ogen slechts ‘wanneer ik van anderen weer verder moet ook al kan ik het totaal niet’.
Deze maatschappij is niet voor menselijke mensen… Je bent ok zolang je meedraait en ‘niet zanikt’. Indien je niet meer kunt wordt je vergeten.
Maar jij bent niet alleen. Nooit. Er komen er steeds meer bij… Verdrietig. Maar in elk geval begrijp ik jou… Liefs xxx
Dankje voor je reactie. Zo erg dat er zoveel mensen herkenning vinden… xxx
[…] laatst een stuk van Sofie een chronisch zieke jongedame die daar zo nu en dan ook over schrijft. In deze blog vertelt ze dat ze door haar ziek zijn regelmatig een afspraak kort van tevoren af moet zeggen en […]